به قسمت کوتاه از کتاب زندگی نامه سرالکس فرگوسن:
تنها ناکامی به نظرم در فصل آخر، باخت در مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان به رئال مادرید بود. در یک بازی که مشخصااخراج مضحک نانی، توسط چاکر، داور ترکیه ای در یک صحنه کاملا مشهود تأثیر گذار بود. در بازی رفت در مادرید به جز ۲۰دقیقه ابتدای بازی فوق العاده بودیم.
میتوانستیم با شش گل پیروز شویم. هیچ ترسی از رویارویی با تیم مورینو دوباره در خانه نداشتم. آماده سازی تیم فوق العاده بود. برنامه و طرح خوبی را پیاده سازی کردیم، انرژی فوق العاده ای داشتیم و با سه یا چهار مهار فوق العاده از دخیا نیز روبرو شدیم. دخیا در مهار آن توپ ها بی نظیر بود.
نانی دقیقه ۵۶ به دلیل پریدن برای توپ و برخورد نرمی که با آربلوا داشت اخراج شد. ما شوک زده شده بودیم. مودریچ پاسخ گل به خودی راموس را با گل تساوی داد و رونالدو دقیقه ۶۹ گل دوم را به ثمر رساند. ما باید در ۱۰ دقیقه پایانی مسابقه حداقل پنج گل به ثمر میرساندیم. این واقعاً فاجعه بار بود.
به شخصه فوق العاده از این مسئله ناراحت بودم و همین نیز باعث شد تا نشست مطبوعاتی بعد از بازی را از دست بدهم، اگر ما رئال را شکست میدادیم، به وضوح و هر دلیلی میتوانستیم تصور کنیم که قهرمان لیگ قهرمانان آن فصل میشدیم. از وین رونی در بازی برگشت استفاده نکردم چراکه نیاز بود تا بازیکنی مانند آلونسو را در مرکز مهار کنم. در
سالهای ابتدایی که جی سونگ پارک به منچستر آمده بود برای این عمل بسیار فوق العاده بود.
نرخ پاسدهی پیرلو در میلان آن زمان ۷۵ درصد بود، اما وقتی از جی سونگ پارک برای مهار او استفاده کردیم این نرخ به ۲۵ درصد رسید. در ترکیب کنونی ما، هیچ گزینه ای بهتر از دنی ولبک برای مهار آلونسو وجود نداشت. وین رونی را قربانی این مسئله کردیم چرا که میدانستیم محدود کردن آلونسو در پاس دهی مهم تر است.
رونالدو در آن دو مسابقه بسیار عالی بود. در دیدار رفت در رئال مادرید، او به رختکن تیم ما آمد و با بازیکنان ما دیدار کرد. می توان گفت او دلتنگ منچستر شده بود. بعد از بازی برگشت اولدترافود، ویدئو اخراج نانی را نگاه میکردم که رونالدو برای همدردی به آن جا آمد. بازیکنان رئال هم میدانستند که اخراج نادرستی بوده است. مسوت اوزیل به یکی از بازیکنان ما گفته بود که تیم مورینو اینجا به مانند یک زندان حبس شده بود.
