طرفداری | در روزهای اخیر برخی رسانه‌ها با انتشار گزارش‌هایی، تمام مسئولیت فسخ قرارداد چند بازیکن مس رفسنجان و ضرر مالی ناشی از آن را متوجه رسول خطیبی دانسته‌اند. اما بررسی دقیق ماجرا نشان می‌دهد که مقصر اصلی نه سرمربی تیم، بلکه مدیریت باشگاه است.
ابتدا باید یادآور شد که موضوع فسخ قرارداد بازیکنان در فوتبال ایران یک اتفاق رایج است. تقریباً تمام باشگاه‌های بزرگ کشور طی همین پنجره نقل‌وانتقالاتی مبالغ هنگفتی را بابت فسخ یک‌جانبه یا تسویه‌حساب با بازیکنان پرداخت کرده‌اند. پرسپولیس و استقلال نیز در همین تابستان مجبور به کنار گذاشتن برخی بازیکنان شدند و ارقام بالایی را متقبل شدند. پس نمی‌توان این اتفاق را صرفاً یک «اشتباه خطیبی» دانست.
در پرسپولیس بازیکنانی نظیر سردار دورسون، سعید مهری و وحید امیری با گرفتن مبالغی هنگفت از باشگاه جدا شدند که اعتراضات هواداران را در پیش داشت که طبیعتا وحید هاشمیان مقصر ماجراهای پیش آمده نبود. در استقلال نیز بازیکنانی همچون عیسی آل کثیر و یا زبیر نیک نفس به همین روش فسخ قرارداد کردند.
رسول خطیبی تنها درباره جذب محسن فروزان و حامد پاکدل تصمیم‌گیری مستقیم داشت. او وقتی دید این دو بازیکن با شرایط فنی و بدنی مطلوب فاصله دارند، تصمیم گرفت خیلی زود آن‌ها را کنار بگذارد تا در پایان فصل خسارت بزرگ‌تری به باشگاه تحمیل نشود. این اقدام از نگاه فنی، تصمیمی پیشگیرانه بود.
اما درباره بازیکنانی مثل امیر جانملکی، حسن جعفری یا سعید واسعی که پیش‌تر قرارداد داشتند، موضوع به هیچ عنوان به خطیبی مربوط نمی‌شود. سرمربی حق دارد لیست خروجی تیم را مشخص کند، ولی این مدیریت باشگاه است که باید با درایت و مذاکره، راهی برای کاهش هزینه فسخ یا انتقال بازیکن به تیم دیگر پیدا کند. وقتی باشگاه بدون برنامه قراردادهای سنگین امضا می‌کند و بدون مذاکره مناسب اقدام به فسخ می‌نماید، طبیعی است که بار مالی زیادی بر دوش باشگاه بیفتد.
اینکه برخی رسانه‌ها روی نام خطیبی تمرکز کرده‌اند و تمام ماجرا را به حساب او نوشته‌اند، تحریف واقعیت است. خطیبی فقط در جایگاه فنی تصمیم گرفته و نقش او پایان همین‌جا بوده؛ وظیفه اصلی مدیریت این است که شرایط فسخ یا انتقال را به سود باشگاه تنظیم کند.
در نهایت، اگرچه فسخ قراردادها برای مس رفسنجان هزینه‌زا بوده، اما باید پذیرفت که این رویه در فوتبال ایران رایج است و تقصیر یک نفر نیست. باشگاه باید پاسخ دهد چرا قراردادهای پرهزینه و بدون بندهای محافظتی امضا کرده و چرا نتوانسته پیش از فسخ، بازیکنان را به باشگاه‌های دیگر واگذار کند.
