به نوشته علی نقیان فشارکی، تیم ملی سال آینده باید زیر سقف آسمان آبی آمریکا در جام جهانی 2026 به مصاف غول‌های فوتبال جهان برود، جام جهانیی که سبک جدیدی از این تورنومنت مهم است، شرایط جوی عجیب کشور میزبان معضل بزرگ این جام به شمار می‌رود که محتمل است اثر تکنولوژی عظیم ایالات متحده را نیز به حاشیه ببرد. از نکات عجیب پیرامون این جام که بگذریم فاجعه پیراهن به ننگ آلوده شده تیم ملی قلب هر مرد غیور ایرانی را می‌لرزاند، از کرد و ترک بگیر تا فارس و بلوچ، مردمانی از جنس صخره و استقامت که قلعه‌های نو جدیدی از غم را بر روی سر آنان بنا کرده‌اند، مردمانی که شاید آخرین پناهشان تیم ملی و فوتبال بود، اکنون مدیران بسی لایق فدراسیون فوتبال همان را نیز جهت بهبودی شادابی از آنان گرفته اند.
+انتخابی از جنس شکست!
نقطه روشن رزومه تاریک امیر قلعه‌نویی سرمربی ایرانی تیم ملی ایران سه سال قهرمانی پیاپی با تیم قدرتمند سپاهان اصفهان بود، تیمی که شاید بدون سرمربی نیز به این عناوین می‌رسید. امیرخان در استقلال و گل گهر و مجدداً سپاهان نتوانست کاری از پیش ببرد و در نهایت دست از پا درازتر از عاطل و باطل ماند. به موازات وی سران تیم ملی نیز پس دوران ناموفق با ویلموتس و جام جهانی 2022 ناموفق با کارلوس کی‌روش به دنبال سرمربی داخلی برای فتح قله‌های جدید رفتند و چه‌کسی بهتر از امیرخان؟ انتخاب و آغاز تیمی از جنس شکست کلید خورد و امیر قلعه‌نویی سرمربی تیم ملی ایران شد.
+جا پایی که صفت شد.
وقت آن رسید که از سرمربی بی‌برنامه یورگن کلوپ و استاد گواردیولا بسازند، بی‌احترامی به شعور مردم سرزمین همیشه خلیج فارس آغاز شد، پروژه بازی با تیم‌هایی با رنکینگ بالا برای پیروزی‌های متعدد و محبوب شدن میان مردم به سختی به زمین خورد. منفورتر شدن میان مردم نتیجه تزویر اساتید شد و نه تنها وی را گزینه معتمد مردم تبدیل نکرد بلکه باعث ایجاد زاویه شدید میان وی و مردم شد.
+اتوبوسی که اشتباهی به محوطه جریمه ژاپن رفت.
جام ملت‌های آسیا شروع شد، همه انتظار فاجعه داشتند. گل خوردن از فلسطین اشغالی و مساوی با سوریه جنگ زده آغاز جام برای ایران شد. به سامورایی‌ها رسیدند! تیم افسرده و زمین خورده ایران مقابل ژاپن تقابلی همچون تقابل جومونگ با یونگ‌پو بود. انتظارات درست بود؛ مردان سامورایی روی اشتباه خط دفاع محکم ایران دروازه عقاب آسیا را فرو ریختند ولی گل عجیب محبی همه چیز را تغییر داد. همه چیز در تعادل بود تا این که حسین کنعانی‌زادگان به محوطه جریمه ژاپن رسید و با هوشمندی از خط دفاع ژاپن پنالتی گرفت تا علی جهانبخش تور دروازه سوزوکی را بلرزاند و ایران به نیمه نهایی صعود کند، بردی که شد علمک بهانه امیر قلعه‌نویی! حالا ابراز نظر راجع به هر شکستی می‌شد:«ما که ژاپن و بردیم.»
+گافا در کافا!
انتظار تحول شد، نقطه روشن دل مردم ولی... حضور در رقابت‌های بسیار پیچیده کافا همان نقطه کوچک را هم خاموش کرد. فاجعه در کافا مقابل تیم‌های قدری چون افغانستان و هند و تاجیکستان نشان داد که سطح فوتبال آسیا لحظه به لحظه درحال پیشرفت است؛ این پیشرفت به اندازه‌ای زیاد بود که تیم ملی غیور ما توان رقابت با ازبکستان را نداشت و پس از خنده فراوان ماحصل شد آن کابوسی از جنس شکست برای تیم ملی، شکستی که نشان می‌دهد فوتبال آسیا بسیار در حال پیشرفت است.
حیثیت مان به تاراج می‌رود؟
نزدیک به آغاز جام جهانی 2026 هستیم، جام جهانیی که احتمالاً بازی‌های آسانی مقابل رقبا نخواهیم داشت، به هرکدام از تیم‌های سید یک که بخوریم له می‌شویم، به سید سه هم همینطور! باید فکری کرد، فکری کرد و حداقل از حیثیت مان دفاع کنیم. باید بفهمیم طارمی با اوج خود فاصله دارد، بازیکن مصدوم و افت کرده فراوان داریم و متأسفانه کادر و سرمربی مجرب و باتخصص نداریم. از تقابل با اسپانیا و انگلیس و فرانسه و... با این اوضاع باید لرزید و ترسید.
تنها راهکار مقابل پای تیم ملی اخراج امیر قلعه‌نویی و آوردن جایگزین مناسب برای وی است. آوردن گزینه‌هایی مثل اسپالتی و ساوتگیت که با حضورشان شاید بتوانند تحولی عظیم در فوتبال ملی ما ایجاد کنند و مهم است که بدانیم ماهی را هر وقت از آب بگیریم تازه است دقیقا مثل مراکش ولید رکراکی که سه ماه پیش از جام جهانی انتخاب شد و شیرهای اطلس را در جایگاه چهارم جهان قرار داد.
به امید تحول عظیم تیم ملی لبخند می‌زنیم🙂:)
