طرفداری | در شبی که مارکوس رشفورد دقِ دلی‌های خود را برابر چشمان توخل، مربی انگلستان، در لیگ قهرمانان اروپا در سنت جیمز پارک نیوکاسل درآورد، با ۲ گل خود از حمایت کامل بارسایی‌ها و هم‌تیمی‌های سابقش در منچستریونایتد برخوردار شد، ولی خیلی‌ها ضمن تمجید از او پیش خود این جمله را تکرار کردند؛ «حالا روبن آموریم پیش خودش فکر می‌کند: چه غلطی کردم؟»
در حالی‌که رشفورد در پی رستگاری و نجات حرفه‌ی خود است، در اتحاد منچستر، غول نروژی رکورد دیگری ثبت کرد. هیچ بازیکنی در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا به‌اندازه‌ی ارلینگ هالند به این سرعت به پنجاه گل نرسیده است و واقعیت این است فاصله تمامی آن بزرگان با او بسیار زیاد است. هالند این رکورد را تنها در ۴۹ بازی به دست آورد. رود فن نیستلروی بعد از اوست با ۶۲ بازی. لیونل مسی در ۶۶ بازی به این تعداد گل رسید. در میان سایرین، کریستیانو رونالدو ۹۱ بازی و تیِری آنری ۱۰۳ بازی نیاز داشتند. رائول هم در ۹۷ بازی به این تعداد گل دست یافت. هالند رکوردهای بزرگانی را که دیدید جابه‌جا کرده و اکنون همه‌ی آن‌ها را پشت سر گذاشته است.
50 تا شد!
فیل فودن آن لحظه را در برابر ناپولی برای او مهیا کرد؛ فودن با ظرافت توپ را از بالای مدافعان ناپولی بلند کرد و هالند با یک ضربه‌ی سر آرام که در حال دویدن زده شد، توپ را به گوشه‌ی دروازه فرستاد. این ضربه‌ی سر قوس برداشت و بسیار سخت‌تر از چیزی بود که به نظر می‌رسید.
پپ گواردیولا پس از بازی درباره‌ی رکوردزنی هالند گفت:
چه می‌توانم بگویم؟ اعداد خودشان گویای همه‌چیز هستند. ما خوش‌شانسیم که او را داریم. ان نیستلروی، لوا و دو غول فوتبال کریستیانو و مسی، و حالا ارلینگ هم در این جمع قرار دارد. باور نکردنی است. قرار گرفتن در صدر گلزنان لیگ قهرمانان کار ساده‌ای نیست. او حداقل ده سال دیگر می‌تواند بازی کند و اگر همین روند را حفظ کند، فوق‌العاده خواهد بود.
همکاری هالند و فودن هم بدون شک پپ گواردیولا را خوشحال کرده است. سرمربی سیتی بخش زیادی از نیمه‌ی اول بازی با ناپولی را با نگرانی و عصبانیت سپری کرد؛ ناراضی از تماشاگران و ناامید از این‌که تیمش علی‌رغم بازی برتر مقابل ناپولی ۱۰ نفره، تا دقایق پایانی نتوانست برتری خود را به گل تبدیل کند.
گل زیبای هالند با ضربه‌ی سر
احساسات و حرکات دست که به سمت هواداران نشسته در جایگاه کالین بل (پشت نیمکت‌ها) نشان داده می‌شد، چیزی است که در شب‌های آینده‌ی اروپایی هم باید به آن توجه کرد.
بسیاری احتمالاً آمده بودند تا بار دیگر - و شاید آخرین بار - کوین دی‌بروینه را از نزدیک ببینند؛ کسی که به شکلی پنهانی به ورزشگاه رسید و از مسیری وارد اتحاد شد که تا به‌حال پا نگذاشته بود. اتوبوس تیم مهمان بدون برخورد به جمعیت از ورودی جانبی وارد تونل شد. این بخش از ورزشگاه، خانه‌ی سابق دی‌بروینه، مکان‌هایی بودند که او طی یک دهه حضورش در منچستر آن را ندیده بود، اما این بار چهره‌های آشنا منتظرش بودند.
روبن دیاس هنگام دست دادن پیش از شروع بازی، با لبخند با کاپیتان سابق خود برخورد کرد و هالند هم هنگام عبور از کنار او لبخند زد. کل این تجربه احتمالاً برای همه کمی عجیب و خاص بود، به‌ویژه زمانی که هر چهار سوی سکوها هماهنگ و با یکدیگر سرود معروف کوین دی‌بروینه (بر اساس آهنگ وایت استرایپس) را سر دادند.
فقط ۱۲۲ روز از خداحافظی او و خانواده‌اش در پایان فصل پیش گذشته است و کاملاً طبیعی بود بروینه کمی دستپاچه به نظر برسد. اما شب دی‌بروینه خیلی زود به پایان رسید. در دقیقه‌ی ۲۶ بازی، زمانی که جووانی دی لورنتزو، کاپیتان ناپولی، هالند را در خارج محوطه جریمه متوقف کرد، داور فلیکس سوایر در ابتدا درخواست اخراج را رد کرد، اما پس از مراجعه به VAR کارت قرمز مستقیم داد. با اخراج دی لورنزو، یکی باید جای خود را خالی می‌کرد و با وجود این‌که راسموس هویلون فقط دو لمس توپ داشت، باز هم شماره‌ی دی‌بروینه در کنار زمین بالا رفت.
تصمیم کونته، سرمربی که بازگشت دوباره‌ای به انگلستان داشت، برای اضافه کردن بازیکنی دونده برای ضدحملات ناپولی کاملاً قابل درک بود و دی‌بروینه هم این تصمیم را با زجر بسیار پذیرفت.
قربانی؛ این بازگشت کوتاه، درخور دی بروینه نبود
اگر سیتی برای خروج این بازیکن ۳۴ ساله برنامه‌ریزی بیشتری کرده بود و مجسمه‌اش را از قبل آماده کرده بودند، شاید شب برای همه عجیب‌تر و به‌یادماندنی‌تر هم می‌شد. دی‌بروینه قرار است بیرون از ورزشگاه اتحاد، در کنار مجسمه‌های اخیر مانند کمپانی، آگوئرو و داوید سیلوا، مجسمه‌اش در اتحاد نصب شود.
با این حال، این شب برای گواردیولا بعد از پیروزی قاطع در دربی هفته‌ی گذشته، شب خوبی بود و تیمش به هر شکل راهی برای کسب پیروزی پیدا کرد.
گواردیولا پس از بازی گفت:
خیلی راضی‌ام. ما مدت زیادی برابر ۱۰ نفر بازی کردیم. تیم‌های ایتالیایی فوق‌العاده دفاع می‌کنند. استقامت و تمرکزشان را خیلی تحسین می‌کنم. هفته‌ی سختی داشتیم و چالش بسیار سختی در پیش داریم، اما با حس خوبی به سراغ آن می‌رویم.
فودن و هالند ترکیب عالی‌ای نشان دادند، شراکتی که سیتی برای کسب جام به آن نیاز دارد و بعد دوکو بهترین هفته‌ی فوتبالی‌اش در انگلیس را با گل دوم زیبایش مقابل میلینکوویچ-ساویچ کامل کرد؛ گلی با اعتمادبه‌نفسی که معمولاً از او سراغ نداریم به ثمر رسید.
در آن زمان، رودری هم تعویض شد تا پس از مصدومیتش در جام باشگاه‌های جهان فرصت بیشتری برای ریکاوری داشته باشد. شروع بازی او برای خیلی‌ها تعجب‌آور بود، اما نشان‌دهنده‌ی اهمیت شروع خوب در مرحله‌ی گروهی لیگ قهرمانان برای گواردیولاست. او می‌داند تست‌های بیشتری با ۱۱ بازیکن در پیش خواهد بود.
فصل پیش، سیتی در همین مقطع مقابل اینتر به تساوی بدون گل رضایت داد و ماجراها و مصائب بعدش را هم دیدیم. فصل اسف‌باری بود. در این فصل سیتی قصد دارد ورق را برگرداند. می‌دانیم خمیره و مایه‌اش را دارند.
شاید دیگر یکی از بهترین هافبک‌های جهان را در ترکیب خود نداشته باشند، ولی با ارلینگ هالندِ غول‌بچه، فودن مستعد در فرم، دوکوی جاافتاده‌تر و رودری فارغ از مصدومیت… و سیتی گواردیولا احتمالاً هنوز ناگفته‌های بیشتری دارد.
