kamal kianiیه زمانی فوتبال بی‌رقیب‌ترین سرگرمی نسل جوون بود؛ حتی برای نوجوان‌ها و بچه‌های سنین پایین. توی دورانی که تلویزیون و رادیو گزینه‌های محدودی داشتن، فوتبال هم هیجان می‌داد، هم هویت و هم بهونه‌ای برای جمع شدن کنار هم. اما امروز چی؟ گوشی‌های هوشمند، پلی‌استیشن، ایکس‌باکس و دنیای بی‌پایان بازی‌های دیجیتال این انحصار رو از فوتبال گرفتن. حالا فوتبال بیشتر در قالب برند باشگاه‌ها و حساسیت تورنمنت‌هایی مثل لیگ قهرمانان، یورو و جام جهانی زنده مونده. کافیه نگاهی به فوتبال المپیک بندازیم تا ببینیم نسبت به جام جهانی یا لیگ‌های باشگاهی چقدر بی‌اهمیت‌تر شده.
از طرف دیگه، خود فوتبال هم تغییر کرده. یکی از مهم‌ترین دلایل کم شدن «بازیکن فانتزی» همین تغییر سبک بازیه. فشار پرس تیمی و سرعت بالای امروز اجازه نمیده بازیکن تکنیکی اون‌طور که باید و شاید خلاقیت فردی خودش رو نشون بده. هر دریبل یا حرکت نمایشی با بلافاصله محاصره دو سه بازیکن از بین میره. نتیجه اینه که لحظه‌های جادویی و صحنه‌های ناب تکنیکی خیلی کمتر دیده میشه. برای نوجوانی که دنبال هیجان لحظه‌ای و قهرمان‌های کاریزماتیک مثل رونالدینیو یا مسی باشه، این فوتبال دیگه کمتر جذابیت داره.
واقعیت اینه که فوتبال داره از یک سرگرمی روزمره و مردمی، به یک صنعت برندمحور تبدیل میشه. نسلی که امروز بزرگ میشه، فوتبال رو نه به عنوان تنها راه هیجان، بلکه فقط یکی از صدها انتخاب بین سرگرمی‌های دیجیتال می‌بینه.
