ساوتگیت اتحاد را به تیم ملی انگلیس برگرداند

استیون جرارد: از حضور در اردوی تیم ملی انگلیس متنفر بودم؛ همه ما بازندگانی خودشیفته بودیم

میلاد وفادار 10/07/2025 - 20:05 مشاهده پروفایل

6,231 مشاهده / 63 دیدگاه 59 3 26

یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های نسل پیشین تیم ملی انگلیس، دلایل ناکامی خود و تیمی‌های پر آوازه‌اش را به طور رُک و صریح بیان کرد.

طرفداری | استیون جرارد هم‌تیمی‌های سابق خود در تیم ملی انگلیس را «بازندگان خودشیفته» توصیف کرده و گفته است که رقابت‌های تلخ میان بازیکنان باشگاه‌های لیگ برتر، باعث شده بود از حضور در اردوهای ملی متنفر باشد.

به گزارش تلگراف، جرارد که ۱۱۴ بازی ملی در کارنامه دارد، معتقد است دشمنی شدید میان بازیکنان لیورپول، منچستریونایتد و چلسی، نسل طلایی فوتبال انگلیس در دههٔ ۲۰۰۰ را تضعیف کرد؛ مسئله‌ای که تا زمان خداحافظی او از تیم ملی در سال ۲۰۱۴ ادامه داشت.

او در گفت‌وگو با پادکست Rio Ferdinand Presents، فضای حاکم بر اردوهای تیم ملی را این‌گونه توصیف کرده است: جایی که احساس انزوا و دوری از سایر بازیکنان داشت و ساعت‌های طولانی را با بی‌حوصلگی در اتاق‌های هتل سپری می‌کرد.

جرارد گفت:

از آن متنفر بودم. لذت نمی‌بردم. از اتاق‌ها بدم می‌آمد. اوایل دوران ملی‌ام روزهایی بود که واقعاً افسرده می‌شدم. مثلاً هفت ساعت در یک اتاق می‌ماندم و با خودم می‌گفتم: «خب، حالا چی؟» نه خبری از شبکه‌های اجتماعی بود، نه پخش کنندهٔ دیجیتال. فقط پنج کانال تلویزیون داشتیم. واقعاً احساس دل‌گرفتگی می‌کردم. از بازی‌ها لذت می‌بردم چون واقعاً مایه افتخار بود. از تمرینات هم خوشم می‌آمد، ولی این‌ها فقط نود دقیقه طول می‌کشید؛ اما بعد از آن، در لندن یا رومانی یا هر جای دیگر، تنها بودم. با خودم فکر می‌کردم تا وقت نیم‌ ساعتهٔ شام و سپس تا صبح فردا، باید در این اتاق بمانم. حس نمی‌کردم بخشی از تیم هستم. حس نمی‌کردم با دیگر بازیکنان انگلیس ارتباط دارم.

جرارد که همراه با انگلیس تا مرحلهٔ یک‌ چهارم نهایی یورو ۲۰۰۴، جام جهانی ۲۰۰۶ و یورو ۲۰۱۲ پیش رفت، معتقد است رقابت‌های باشگاهی مانع موفقیت‌های بزرگ‌تر آن نسل شد؛ موضوعی که به گفتهٔ او، تنها با حضور گرت ساوتگیت در سال ۲۰۱۶ برطرف شد.

او افزود:

فکر می‌کنم ما همه بازندگانی خودشیفته بودیم. حالا تلویزیون را نگاه می‌کنم و (جیمی) کرگر را کنار پل اسکولز می‌بینم که طوری با هم بحث می‌کنند که انگار ۲۰ سال است بهترین دوستان یکدیگرند؛ یا رابطهٔ کرگر با گری نویل را می‌بینم، با خودم می‌گویم: «چرا آن زمان، وقتی در تیم ملی هم‌تیمی بودیم، نتوانستیم این‌طور با هم ارتباط بگیریم؟» دلیلش فرهنگ حاکم بر تیم ملی بود. همه درون اتاق‌های خودمان بودیم، نه صمیمیت داشتیم و نه اتحاد. ما هیچ‌وقت تبدیل به یک تیم واقعی و قدرتمند نشدیم. به نظر من ساوتگیت به خاطر ایجاد این ارتباط در تیم ملی انگلیس، کمتر از آنچه باید، تحسین شده است.

او در ادامه گفت:

کمی تلخی، کمی نفرت و کمی رقابت شخصی وجود داشت. حالا که از آن دوران گذشته‌ام و تجربهٔ مربیگری دارم، می‌فهمم چقدر کودکانه بود. ولی در عین حال، شاید کادر فنی باید بیشتر روی ما فشار می‌آورد و می‌گفت که باید این چیزها را فراموش کنید.

خلاصه بازی اساطیر مهاجم و مدافع دنیای فوتبال؛ با حضور جرارد، رونالدینیو، کاکا، بوفون، کاسیاس، نستا و آنری

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دسته‌بندی:

برچسب‌ها:

سه شیرها

گری نویل

جیمی کرگر

ریو فردیناند

گرت ساوتگیت

دیدگاه‌ها (63 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

سعید بارسا

مشکل تیم انگلیس این بود که از هر 3 تیم چلسی ، منچستر و لیورپول حداقل یک هافبک و یک دفاع در تیم ملی بود که ادعای بزرگی داشتن و تو تیم باشگاهی هم کاپیتان بودن برای همین نمیتونستن به انسجام برسن

Vito Gunner

بهترین توصیف رو درباره تیم ملیشون همین جرارد کرد.

فکر می‌کنم ما همه بازندگانی خودشیفته بودیم.
اون تیم ملی هیچ پخی نبود فقط بولد بود

dennis Bergkamp

چه عجب یه انگلیسی بالاخره یبار حرف حق زد.الانم تیم ملیشون همینه.همیشه همین بوده

عمو مهدی

فک کن پپ یا فلیک مربیشون بودن یجوری تیمرو متحد میکردن برا هم دیگه جون بدن

L.F.C 1892

خدا بیامرزه اریکسون رو خودش هم مرد یخی و منزوی بود. اون تیم مربی نمی‌خواست یه روانشناس مثل فرگوسن کلوپ یا پپ میخواست که روحیه همبستگی رو بینشون زنده کنه اون نسل انقدر بزرگ بودن که بقیه کارهای فنی رو تت‌ بازی دربیارن

محمد دلپیرو

این چیزی بود که حتی به زبون هم نمیومد مشخص بود .

saleh Klopp

از یه جنبه میشه گفت دمشون گرم که انقد عاشق باشگاهشون بودن که تعصب رو تیم باشگاهی باعث همچین تنفری شده بود

مشاهده پاسخ‌ها (1)

ویلی [][][]

اون جو وحشتناک بعد 98 علیه دیوید بکام همراستا با ضدیت باشگاههای رقیب پریمیرلیگ رسمن هویت باشگاه و تیم ملیو علیه هم قرارداد؛
جوونترایی که ابتدای دهه 2000 رفتن تیم ملی مثل همین جرارد قطعن ازون جو مریض تاثیر گرفتن و اردوی تیم ملی تجربه دلپذیری براشون نبوده...
کاپلو 2010 اشاره کرد این نسل اصلن روحیه تیم ملی براشون جانیفتاده جان تری رسمن انگار ثانیه شماری میکرد زودتر از تورنمنتا حذف بشن بره تعطیلات!!
البته شانسم نداشتن تا یکم روحیه و انسجام پیدا میکردن مثل 2006 طلسم پنالتیا میزد تو ذوقشون...

پوریا میرصالحی

اشلی کول، فردیناند، جان تری، گری نویل، اسکولز، جرارد، لمپارد، بکام، رونی، اوون
ترکیب اصلی انگلیس اسماشونو تریلی نمیکشه ولی هیچوقت اتحاد و همبستگی نداشتن واقعا حرف حقی زد جرارد ک رقابت باشگاهی تاثیر میزاشت رو روابط بازیکنان
حیف این نسل طلایی ک عین اسپانیا ۲۰۱۰پر از ستاره بود ولی ی سرمربی خفن نداشت تو بزرگی اریکسون شکی نبود ولی مناسب اون نسل نبود

مشاهده پاسخ‌ها (1)

سینا گیگز

صد البته اینم اضافه کنم این چرندی که میگه از حضور در تیم ملی انگلیس و اردوی تیم ملی متنفر بودم، سسشر محض هست،چون اگر حقیقت داشت حداقل یکبار توی اون سالها این مورد درز پیدا میکرد نه اینکه تا جایی که یادمونه خودش رو برای حضور در تیم ملی جر میداد..امام الان براش اخی شده تیم ملی...
اما اگر هم یک درصد داره حقیقت رو میگه ،پس خیلی بی شرف هست که علارغم میل باطنیش، لباس تیم ملی کشورش رو بر تن میکرده ولی به قول خودش از حضور در این تیم و این لباس تنفر داشته...
پس در واقع حرفش چوب دو سر گوه برای خودشه...
در کل این نوع حرفای خاله زنکی که برخی آدم ها پس از گذشت سالها به زبون میارن و رسانه ایش میکنن، ارزشش از پهن و پشکل هم پایین تره...چونکه وقتی این حرفا مورد قبول واقع میشن که در همون زمان زده بشن نه پس از اینکه آبا از آسیاب می افتن و میدونی دیگه گزندی بهت وارد نمیشه...
نمونه هاشم زیاد دیدیم توی همین فوتبال خودمون که به محض اینکه دوران فوتبال فلان بازیکن تموم میشه، تازه میشه آدم خوبه و یادش میافته افشا گری کنه ....
اما اینکه وقتی خودت از اون موقعیت جدا بشی و تازه بخوای دهنت رو باز کنی، به این دیگه میگن زر زدن نه افشای حقیقت

مشاهده پاسخ‌ها (2)

«سلطان غم بتمنِ» 🖤🥊🖤

بهترین نویسنده سایت ، آفرین ، هسته نباشی
....
عنوان، کل مشکل انگلیس و لیگ انگلیس و تیم‌هایی مثل یونایتد و غیره رو توضیح داد ،

سینا گیگز

چرت نگو بابا
بیخود همه رو با خودت جمع نبند
البته تو که قطعا به خاطر حضورت در لیورپولِ اون دوران و هر سال موز بردن و حسرت قهرمانی لیگ برتر، یه بازنده تمام عیار به حساب میومدی و همین روحیه بازنده بودن رو توی تیم ملی هم داشتی
ولی باقی رو به خودت نچسبون و برای خودت شریک درست نکن
شاید جنابعالی بازنده خودشیفته بودی.... الکی باقی بازیکنا و کل تیم انگلیس رو با چرندیات ذهن خودت خراب نکن.
اون موقع ها که خودت رو پاره میکردی به تیم ملی بیای که از این حرفا نمیزدی ،
اگه مرد بودی و شرف داشتی همون موقع این خزعبلات رو میگفتی نه الان که دیگه سالها گذشته و کسی حسابت نمیکنه و میدونی دیگه خبری هم از تیم ملی نیست.
پس زدن این حرفا الان ذره ای ارزش و امتیاز نداره

مشاهده پاسخ‌ها (2)

مهرداد راد

واقعا شوکه شدم خوندم.... پس نقش روانپزشک و مدیر تیم و مربی چی بوده این وسط..... 7 ساعت تو یه اتاق تنها باشن بازیکنهات ولی یه دورهمی ساده نذاری برای روحیه گرفتن تیمت. اقا برید نگا کنید ببینید رونالدینیو تو تیم ملی و سر نهار و صبحانه انگل باسن همه تیم میکرد و شافتک بازی در می اورد. یا شیطنت های بازیکنهای کرواسی را ببینید. یعنی این انگلیسی خود شیفته به خاطر رقابت باشگاهی حاضر نبود تو تیم ملی دوستانه رفتار کنه با هموطن خودش؟. واقعا که حقتون هست این همه تحقیر بین المللی.

Amir Saberi

خیلی نکات مهم و دقیقی رو گفت
لذت بردم از خوندن حرفاش

mahdi benevolent

این مشکل اسپانیا هم سالها داشت حتی یادتون باشه میگفتن اسپانیایی ها خیلی ب تیم کشورشون تعصب و غیرت ندارن تا اینکه آراگونس فقید و بعدش دل بوسکه اومد و تونستن جام جهانی و دوبار یورو بگیرن
شاید اون نسل پرستاره هم ب یه مربی بزرگ انگلیسی یا بریتانیایی نیاز داشت اما تو سالها انگلیس هیچ وقت یه مربی بزرگ نداشت

شاخ ستیز

قشنگترین تعریف از انگلیسی ها... واقعا نسل طلایی و بدردنخوری بود همه غول و درجه یک ولی در قالب تیم افتضاح و لوزر

پادشاه سن سیرو

من قشنگ اون دوران و یادمه انگلیس همیشه جزو کاندیدای قهرمانی تمام تورنمنت های بزرگ بود روی کاغذ بهترین بازیکنان رو داشت ولی قشنگ عدم یکدلی و اتحاد توشون موج میزد ..وقتی بازهاشون رو می‌دیدی متوجه میشدی ..تنها کسی که میتونست اون نسل پرستاره رو به افتخار بزرگ برسونه یکی مثل فرگوسن بود واقعا رقابت‌های پریمرلیگ روی مسابقات ملی انگلیسی ها اثر میذاشت ...اگر بخوام یه تیم دیگه مثل اون انگلیس مثال بزنم ..رئال مادرید دوران کهکشانی همشون ابر ستاره بودن ولی هیچ وقت نتونستن اونجوری که باید باهم مچ بشن مثل یک گروه موسیقی عالی که هر کدوم نت خودشون و میزد هیچوقت تبدیل به یه تیم نمیشدن..

AMIR .

رسما گفت لوزریم

Mehran S

اون زمانا تیمای پریمیر واقعا با هم دشمن بودن و اکثرا موقه بازی تو زمین جنگ بود
آرسنال با یونایتد و تاتنهام
یونایتد با لیور آرسنال سیتی
لیور با یونایتد اورتون
و...
پریمیر برا هوادار جذاب تر بود اما لطمشو تیم ملیشون میخورد
اون نسل انگلیس دیگه هیچوقت تکرار نمیشه ، اگه این فرهنگ رو اون زمان داشتن یه جام جهانی داشتن الان