طرفداری | میشل پلاتینی بار دیگر جنگ لفظی خود با فیفا را از سر گرفته و مدعی شده که توسط نهاد حکمران فوتبال جهان و «مافیای سوئیسی» که برای جلوگیری از رسیدن او به ریاست فیفا توطئه کردند، «قربانی» شده است.
به گزارش سایت GOAL، پلاتینی در آگوست سال گذشته توسط دادگاه کیفری فدرال سوئیس از همهٔ اتهامات تبرئه شد تا پرونده‌ای که از سال ۲۰۱۵ با تحقیق دربارهٔ پرداختی از سوی سپ بلاتر، رئیس وقت فیفا، آغاز شده بود، سرانجام پایان یابد. او به مدت چهار سال از هرگونه فعالیت فوتبالی محروم شده بود؛ محرومیتی که عملاً به جاه‌طلبی‌اش برای جانشینی بلاتر پایان داد.
پلاتینی با صراحت گفت:
فیفا مرا سلاخی کرد؛ خبرنگاران هم مرا سلاخی کردند.
او از سال‌هایی یاد کرد که در دادگاه‌های سوئیس برای اثبات بی‌گناهی خود در برابر اتهامات فساد و کلاهبرداری تلاش می‌کرد.
کار آسانی نبود. سخت‌ترین بخش ماجرا این است که هیچکس حرفت را باور نمی‌کند. قانع کردن همه به بی‌گناهی‌ات فوق‌العاده دشوار است.
با وجود تبرئه شدن، پلاتینی معتقد است آسیب‌ها کار خودش را کرد.
وقتی بلاتر تصمیم گرفت دیگر نامزد نشود، همه مرا می‌خواستند. ۱۵۰ نامه از رؤسای فدراسیون‌ها دریافت کردم. آن‌ها می‌خواستند همه چیزم را از من بگیرند، به ویژه اعتبارم را. پیش از آن، همه چیز خوب بود، اما ناگهان خنجرها از غلاف بیرون آمدند.
پلاتینی در سخنانی تند، از چیزی که آن را «مافیای سوئیسی» در رأس ساختارهای حقوقی و انضباطی فوتبال جهان توصیف کرد، به شدت انتقاد کرد. او گفت:
عدالت ورزشی یک رسوایی است. دادگاه حکمیت ورزش (CAS) هر سال یک میلیون یورو از فیفا پول می‌گیرد. این مافیایی سوئیسی است؛ جایی که دادگاه ورزش، بازوی اجرایی مدیران فیفا برای صدور احکام است.
به گفتهٔ پلاتینی، کمیسیون‌های اخلاق و استیناف در سوئیس عملاً تحت کنترل فیفا هستند و این مسئله استقلال و انصاف را از بین برده است.
اگر همه چیز در دست همان مدیران باشد، یعنی یک مافیای سوئیسی وجود دارد. حتی دادستان‌های سوئیس پس از بازنشستگی از فیفا درخواست کار کرده‌اند. همه چیز میان خودشان می‌چرخد.
او همچنین معتقد است که هم‌پوشانی میان نهادهای ورزشی و قضایی در سوئیس باعث شده فساد بدون چالش ادامه پیدا کند.
این وضعیت باید تغییر کند. فوتبال متعلق به یوفا یا فیفا نیست، متعلق به همه است.
اظهارات او بازتابی از سال‌ها انتقاد در میان چهره‌های مدیریتی فوتبال نسبت به نبود شفافیت در فیفا و نفوذ این نهاد بر امور قضایی است. پروندهٔ پلاتینی که نزدیک به یک دهه به طول انجامید، به نمادی جهانی از مرزهای مبهم میان عدالت ورزشی و قدرت سیاسی در فوتبال بدل شد.
پلاتینی در یکی از صریح‌ترین اظهاراتش، تجربهٔ خود را با ماجرای تاریخی آلفرد دریفوس، افسر فرانسوی که در سال ۱۸۹۴ به ناحق به خیانت متهم شد، مقایسه کرد:
آیا من دریفوسِ دنیای ورزش هستم؟ بله، در واقع همین‌طور است.
او همچنان معتقد است که حلقهٔ درونی فیفا می‌خواست او را از سر راه بردارد تا مانع اصلاحاتش شود و یادآوری کرد که پلیس در سال ۲۰۱۵ هنگام جلسهٔ کمیتهٔ اجرایی برای بازجویی به سراغش آمده بود.
فیفا مرا نمی‌خواست چون فکر می‌کرد همه چیز را تغییر می‌دهم، چون در فیفا همه چیز برایشان خوب پیش می‌رفت. آن‌ها می‌ترسیدند من همه چیز را عوض کنم. ماجرا عجیب بود. فیفا مرا سلاخی کرد، گفت من فاسدم، گفتند انتخابات در راه است و باید عجله کنند. آن‌ها نمی‌خواستند من رئیس شوم. همه چیز از همان ابتدا روشن بود.
پلاتینی با وجود تبرئه شدنش همراه با بلاتر، از نحوهٔ رسیدگی به پرونده‌اش همچنان دل‌چرکین است:
عدالت مسیر خود را طی کرده است. من کینه‌ای ندارم، حتی از دریافت غرامت مالی هم خودداری کردم. آسوده‌ام، هرچند کمی تلخ‌کام.
با وجود تمام تلخی‌ها، پلاتینی بازگشت به عرصهٔ مدیریت فوتبال را منتفی نمی‌داند، هرچند این‌بار با هدفی متفاوت. او گفت:
بازگشت؟ بله، ممکن است. چطور؟ امشب نمی‌گویم. اما فکر می‌کنم فوتبال نیاز دارد بازیکنان آن را رهبری کنند.
او تأکید کرد هدف آینده‌اش توانمندسازی فوتبالیست‌ها در ساختار سیاسی فوتبال است:
اگر بتوانم راهی پیدا کنم تا بازیکنان، نه خودم چون دیگر پیر شده‌ام، آیندهٔ فوتبال را رقم بزنند، دوست دارم این کار را انجام دهم.
پلاتینی ۶۹ ساله باور دارد که تنها، کسانی که فوتبال را زیسته‌اند، می‌توانند آن را از درون اصلاح کنند.
فوتبال متعلق به مدیران و وکلا نیست، متعلق به کسانی است که آن را بازی می‌کنند و دوستش دارند.
گرچه دوران ریاست برای او به پایان رسیده، اما سخنان پرشور پلاتینی در ساسولو نشان داد که هنوز عشق به فوتبال در وجودش شعله‌ور است و عزمش برای افشای آنچه «فساد ریشه‌دار در بالاترین سطوح فوتبال» می‌داند، همچنان پابرجاست.
یک دقیقه با دوران با شکوه میشل پلاتینی در زمین فوتبال
