Armin PeySeparاون سال یکی از ضعیف ترین بایرن هایی بود که به چشم دیدم(از ۹۸ تا حالا)،و اولین و اخرین باری که حذف تو دور گروهی اروپا رو با بایرن تجربه کردم،دو سال از قهرمانی سیال روبروی والنسیا میگذشت و تیم نیاز به پوست اندازی اساسی داشت،سرجیو و افنبرگ با بالاک و زی روبرتو جایگزین شده بودن(که تو تیم هنوز جا نیوفتاده بودن)و بقیه ستارههای نسل قبل دوران افولشون شروع شده بود و بازیکن با کیفیت آلمانی تو اون سالها از انگشت های یه دست هم کمتر بود(احتمالا کم ستارهترین دوره تو تاریخ آلمان)،حتی تا سه چهار سال بعدشم هم با اینکه بهتر شدیم ولی باز ضعیف بودیم و هیچجوره جزو مدعی های اروپا نبودیم،همهچی از ۲۰۰۷ به بعد(اگه اشتباه نکنم)با آمدن ریبری شروع شد و بایرن اوج گرفت و با اظافه شدن لام،شواینی،روبن،مولر،تیاگو،نویر،بواتنگ،الابا،کروس،مارتینز و لواندوسکی هسته اصلی یکی از بهترین نسل های تاریخ بایرن شکل گرفت،نسلی که تا ۱۵ سال هر سال جزو سه تا مدعی اصلی اروپا بود و بارها تا نیمه نهایی امد و اگه بدشانس نبود و ناداوری های واضح میزاشتن الان بیشتر دوتا جام تو اروپا گرفته بودن،(لوسیو،گومز،لوکا تونی،کلوزه،مانزوکیچ،فن بویتن،دیمیکلیس،فن بومل،سانیول و کلی بازیکن تاثیر گذار دیگه تو این نسل بودن که اسمهاشون جا موندن و یادم نیومد)
حیفه که به این اشاره نکنم که میلان اون سالها عجب تیم شگفت انگیزی بود و یکی از جذاب ترین اسکواد های تاریخ رو داشت(دیدا،مالدینی،نستا،کاستاکورتا،یاپ استام،مارسل دسایی,کافو،گتوزو،آمبروزینی،پیرلو،سیدورف،کاکا،روی کاستا،شوچنکو،جرج وهآ،اینزاگی و حتی رونالدو،ریوالدو و رونالدینهو با اینکه توی دوران افولشون امدن میلان)
