طرفداری | «آیا ما میتونیم هر هفته مقابل شما بازی کنیم؟» این شعاری بود که از جایگاه هواداران مهمان در آنفیلد شنیده میشد.
اولیور گلاسنر این فصل نه یک بار، نه دوبار، بلکه سه بار مقابل لیورپول طعم پیروزی را چشیده است. اولین بار در کامیونیتی شیلد، سپس لیگ و حالا لیگ کاپ.
عقابها، قهرمان جام حذفی، پس از پیروزی مقابل لیورپول در لیگ کاپ شب گذشته با درخشش ایسماعیلا سار در نیمهٔ اول و گل یرمی پینو، یک قدم دیگر به چهارمین سفر به ومبلی ظرف یک سال نزدیکتر شدند.
شاید این باید انگیزهای برای هر مربی یک تیم میانهجدولی باشد: اگر جامهای حذفی را جدی بگیرید، میتوانید به چنین دستاوردهایی برسید.
از هر طرفدار پالاس بپرسید، به شما خواهند گفت سال گذشته، هیجانانگیزترین دوران طرفداری از تیم محبوبشان بوده است.
روزگار شیرینی است.
و برای لیورپول احتمالاً این بدترین اکتبر تاریخ این باشگاه بوده است. لیورپول بازی را با ۱۰ نفر تمام کرد؛ آمرا نالو، بازیکن جوان، دوازده دقیقه بعد از ورود، از زمین اخراج شد. بازی در آن لحظات عملاً تمام شده بود، اما نکته قابل توجه این است که او چهار دقیقه پس از اولین بازیاش در یک دیدار بیاهمیت مقابل پیاسوی آیندهوون هم اخراج شده بود؛ شانزده دقیقه بازی در ترکیب اصلی و دو کارت قرمز. رکوردی قابل توجه برای این بازیکن جوان است!
کارت قرمز دیگری برای نالو
مردان گلاسنر برای شکست دادن لیورپولی که این روزها کاملاً در وضعیت بحرانی قرار دارد، نیازی نداشتند بهترین نمایش خود را داشته باشند. آرنه اسلوت در مقایسه با تیمی که مقابل برنتفورد کاملاً مغلوب شده بود، ۱۰ تغییر ایجاد کرد و تیم دوم لیورپول به راحتی توسط پالاس در زمینِ خود کنار زده شد.
انتقاد از عملکرد فردی بازیکنان ذخیره اسلوت، که دو بازیکن تازهوارد و یک نیمکت با تنها ۹ بازی در ترکیب اصلی قبل از این مسابقه داشتند، کمی بیانصافانه است. بعضی از جوانها نشان دادند آینده روشنی دارند. اما نکتهای که میتوان از آن انتقاد کرد، خود ترکیب است؛ زیرا اکثر هواداران در آنفیلد با دیدن ترکیب تیم، انتظار بدترینها را میکشیدند؛ اتفاقی که گاهی قابل بخشش است، اما شاید نه زمانی که لیورپول پیش از این بازی پنج شکست در شش مسابقه اخیر را تجربه کرده بود.
لیورپول به دلیل شکستهای پیاپی در وضعیت «بحران» قرار گرفته است و دفاع از عنوان قهرمانی دیگر حرفی بیهوده و مسخرهآمیز به نظر میرسد.
تنها با یک پیروزی از دور قبلی این رقابتها که پنج هفته قبل برگزار شد، و در حالی که اعتماد به نفس لیورپول در پایینترین سطح دوران رهبری اسلوت قرار دارد، آیا تصمیم درستی بود که او کاملاً ستارههای بزرگش را کنار گذاشت؟
آیا بهتر نبود دوباره به مسیر پیروزی بازمیگشتند و به بازیکنانی مثل محمد صلاح، فلوریان ویرتس و دیگران کمی اعتماد به نفس تزریق میشد؟ آیا تصمیم متعادلتری بین استراحت دادن به بازیکنان و انجام ۱۰ تغییر وجود نداشت؟
همه این حرفها بعد از اتفاقات گذشته آسان است. در فصلی طاقتفرسا که تقریباً تا ماه مارس، هیچ وسط هفتهٔ آزادی وجود ندارد، مطمئناً یک شب استراحت اضافه برای ویرجیل فن دایک و دیگر ستارههای با تجربه شاید در درازمدت به نفعشان باشد.
نیمکت پر زرق و برق قرمزها در آنفیلد
اما از سوی دیگر، این جام میتوانست آسانترین شانس آنها برای کسب یک جام در این فصل باشد. اگر این بازی را میبردند، تنها دو دور تا فتح جام فاصله داشتند. اما حالا حذف شدهاند و در لیگ هم هفت امتیاز عقب هستند.
فارغ از این که چه نظری یا چه موضعی دارید یا چگونه به ماجرا نگاه کنید، یک چیز مشخص است: در میدان فوتبال هیچ وقت چیزی خوب از باخت حاصل نمیشود و تیم اسلوت این روزها عادت بدی به باختن پیدا کرده است و رکوردهای ناخوشایند پیاپی از راه میرسند؛ این دهمین بازی متوالی لیورپول بدون ثبت کلینشیت و هفتمین باری است که یک بر صفر عقب میافتند!
با این وجود، لیورپول در دقایق ابتدایی فوتبال خوبی به نمایش گذاشت. فضاها در دفاعی که با حضور اندی رابرتسون و واتارو اندو به عنوان مدافعان کناری و جو گومز که در سال ۲۰۲۵ فقط ۳۶ دقیقه در تمامی مسابقات لیگ بازی کرده است، کاملاً موقتی بسته شده بود.
اما خیلی زود پالاس شروع به پیدا کردن فضاهای خالی کرد و سار ستارهٔ میدان بود؛ این مهاجم سنگالی که زمانی گفته میشد در رادار لیورپول قرار داشته، تعداد گلهایش مقابل این تیم را به ۴ گل در این فصل رساند؛ یکی در کامیونیتی شیلد، یکی دیگر در لیگ که آغازگر این روند بد لیورپول بود و دو تا در اینجا. این بازیکن ۲۷ ساله در سال ۲۰۲۰ هم برای واتفورد دو گل زد و رکورد ۱۸ برد پیاپی لیورپول تحت هدایت کلوپ را شکست.
بازی نسبتاً کسلکنندهای بود تا اینکه در دقیقه ۴۱، گومز موفق نشد ارسال دایچی کامادا را دفع کند و سار توپ را با ضربهای خوب از کنار دروازهبان سوم لیورپول، فردی وودمن، که تابستان از پرستون آمد، عبور داد. چهار دقیقه بعد، پالاس با همکاری یرمی پینو که توپ را در مسیر سار قرار داد، به گل دوم رسید و او با اعتماد به نفس تمام گلزنی کرد.
طرفداران پالاسِ مهمان با ریتم آهنگ «Love Will Tear Us Apart» از Joy Division، این موفقیت را جشن گرفتند و بیراه هم نمیگفتند؛ «سار، سار کار شما را خواهد ساخت».
خوشبختانه لیورپول فعلاً دیگر تا ۲۵ آوریل با سار و پالاس روبهرو نمیشود، مگر اینکه قرعههای جام حذفی بار دیگر عقابها را به جان لیورپول بیندازند.
پالاس هم برای این بازی تغییرات زیادی ایجاد کرده بود و پنج بازیکن اصلی را کنار گذاشته بود. آنها هم وضعیت خوبی نداشتند، اما با یک نمایش حرفهای، در خط دفاع مستحکم ظاهر شدند و از ضعف دفاعی رقیب نهایت بهره را بردند؛ کاری که لیورپول عاجز از انجام آن بود.
نکات مثبتی هم برای لیورپول وجود داشت؛ مثلاً عملکرد خوب کالوین رمزی که پس از سه سال اولین بازیاش برای قرمزها را انجام میداد. رمزی طی این مدت بهصورت قرضی در پرستون، ویگان، بولتون و کیلمارنوک سپری کرده بود. همچنین باید به اولین حضور وینگر با استعداد ۱۸ ساله، کیران موریسون، اشاره کنم. تمامی اینها برای آینده است ولی در مسیر حال موفق به تغییر نشدند.
واکنشها به شکست لیورپول
این شب کاملاً تلخِ دیگری برای لیورپول بود و ماه طلسمشده اکتبر با پنج شکست به پایان رسید. طی ۱۰ روز آینده، لیورپول باید مقابل استون ویلای آماده، رئال مادرید و سپس منچسترسیتی بازی کند!
واقعاً میشود این وضعیت اینگونه ادامه پیدا کند؟ اوضاع نمیتواند همینطور پیش برود، مگر نه؟
