طرفداری | در شبی که دیدار ازبکستان و مصر قرار بود فقط یک بازی تدارکاتی معمولی باشد، یک نام بود که اجازه نداد این مسابقه عادی بماند؛ اوستون اورونوف. دو گل تماشایی که او وارد دروازه‌ی یکی از منظم‌ترین تیم‌های آفریقا کرد، نه صرفاً «درخشش لحظه‌ای»، بلکه نشانه‌ی یک تحول عمیق بود؛ تحولی که ریشه‌اش را باید در بازگشت اوسمار ویرا به پرسپولیس و بازتعریف نقش این ستاره ازبکستانی پیدا کرد.
اگر بازی پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان نوید یک برگشت را می‌داد، دیدار برابر مصر ثابت کرد این فقط یک نوید نبود؛ یک واقعیت تازه بود. مصر تیمی نیست که به کسی باج بدهد؛ تیمی است که سال‌ها با ساختار قابل دفاع، پرس‌های نیمه‌منطقه‌ای و بازیکنان قدرتمند فیزیکی، حریف را خسته و بی‌اثر می‌کند. اما اورونوف درست جایی درخشید که معمولاً سایر رقیب‌های مصر زیر فشار حریف از جریان بازی خارج می‌شوند.
حرکات بدون توپ او فوق‌العاده بود؛ مدام بین خط میانی و دفاعی مصر تغییر جهت می‌داد و مدافعان‌شان را از منطقه‌ی امن‌شان بیرون می‌کشید. روی گل اول، با یک چرخش سریع و یک ضربه دقیق، نشان داد که اعتمادبه‌نفس برگشته؛ همان اعتمادبه‌نفسی که ماه‌ها گم شده بود. گل دومش هم حاصل یک فرار هوشمندانه و انتخاب بهترین موقعیت ممکن بود؛ تصمیمی که فقط از یک بازیکن آماده، شارپ و کاملاً در جریان بازی برمی‌آید.
اما درخشش او فقط به گل‌ها محدود نبود. اوستون اورونوف بارها در میانه میدان توپ‌های سخت را زیر فشار دریافت کرد، با بدن‌گذاری‌های درست و حرکات تکنیکی چشم‌نواز، از تکل هافبک‌های قدرتمند مصر عبور کرد و تیم را از پرس شدید خارج کرد. یکی از مهم‌ترین نکات بازی او «اتصال» بود؛ نقشی که پرسپولیس در ماه‌های گذشته به‌شدت کم داشت. هر بار توپ به او می‌رسید، یا بازی را به سمت جلو می‌برد، یا ریتم را برمی‌گرداند، یا خودش تبدیل به راه‌حل می‌شد. هیچ لحظه‌ای «خاموش» نبود.
این‌ها تصادفی نیست. اوسمار ویرا دقیقاً می‌داند چگونه باید از اورونوف استفاده کند؛ نه بازیکنی سرگردان در کناره‌ها، نه وینگری که به خط چسبیده باشد؛ بلکه یک پست شماره ۱۰ عرضی، جایی بین خطوط، جایی که بتواند با قدرت فیزیکی‌اش توپ حفظ کند و با شم گل‌زنی‌اش ضربه بزند. اوسمار این نقش را بلد است و اورونوف هم بعد از مدت‌ها دارد با آن نقش زندگی می‌کند و حالا تیم ملی ازبکستان تحت هدایت فابیو کاناوارو نیز می‌تواند از این موهبت سود ببرد.
پرسپولیس در این فصل برای قهرمانی نیاز به ستاره‌ای دارد که «الگوی بازی» را عوض کند، نه فقط چند لحظه خوب بسازد. اوستون اورونوف در بازی با مصر دقیقاً چنین ستاره‌ای بود. عملکرد او مقابل تیمی با کلاس بالا، تردیدها را کنار زد و یک پیام جدی برای لیگ ایران فرستاد؛ این بازیکن دوباره خطرناک شده، دوباره گرسنه است و دوباره تبدیل شده به همان فردی که قادر است سرعت و مسیر بازی را عوض کند.
پایان این قصه فعلاً روشن است؛ اما می‌تواند روشن‌تر هم بشود. اگر اوستون اورونوف همین فرم را حفظ کند، پرسپولیس فقط یک بازیکن آماده ندارد؛ یک «محور تاکتیکی» تازه پیدا کرده. محوری که می‌تواند در بازی‌های بسته، رقابت‌های سخت و شب‌های تعیین‌کننده، تفاوت واقعی بسازد.
به‌قول فوتبالی‌ها، بعضی بازی‌ها از نتیجه مهم‌ترند. برای اوستون اورونوف، بازی مقابل مصر دقیقاً همین‌طور بود؛ بازی‌ای که نه فقط دروازه‌ی حریف را باز کرد، بلکه دروازه‌ی تازه‌ای از اعتمادبه‌نفس و نقش‌آفرینی را برای خودش و برای پرسپولیس گشود.
گل انفرادی و زیبای اوستون اورونوف مقابل مصر
