بعد از خداحافظی پپ با نیوکمپ و هواداران، بارسا روزهای تلخی را سپری کرد. البته بیان صحیح تر این است که ما روزهای خوب گذشته را نمی توانستیم تکرار کنیم. بارسایی که فتح برنابئو برایش یک امر عادی و تقابل با بزرگانی مثل فرگوسن، خاطره ای خوش برایش بود. مثل گذشته نبود؛ تیکی تاکا کسل کننده و خنثی بود و فقط از روی خلاقیت مسی می توانست کاری بکند. تیتو ویلانوا دوست داشتنی هم از پس ماموریت سخت هدایت بارسا خسته بر نمی آمد، گرچه که تیتو رکورد های عجیب و غریبی برای آبی و اناری ها به ارمغان آورد و نتیجه خوبی گرفت، ولی همه می دانستند این بارسا 70% خود هم نیست.
اگر بخواهیم خلاصه ماجرا را بگوئیم، مارتینو هم آن کسی نبود که بارسایی ها منتظرش بودند، بارسا هنوز از توپهای ارسالی از جناحین ضربه می خورد و به راحتی در ضد حملات تسلیم می شد، البته که بارسا مارتینو هم تیم خطرناکی بود، ولی به لطف نابغه هایی از قبیل مسی.
اما می سال 2014 برای آبی اناری ها ماه خاصی بود، انریکه نیاز به معرفی ندارد، البته که دنیای مربیگری متفاوت با بازی در مستطیل سبز است، ولی شاید انریکه همان شخصی باشد که بعد از پپ همه ما منتظرش بودیم.
بارسا با انریکه شروع خوبی داشت ولی زیاد از فصل نگذشت که اتفاقات عجیب و غریب شروع شد. از امتحان کردن 24 ترکیب مختلف در 25 بازی گرفته، تا تعویض های عجیب و غریب. شاید بعد از باخت مقابل سوسیداد تکلیف هوادارانی که دو دل بودند که انریکه به درد سکان هدایت بارسلونا می خورد یا نه را مشخص شد. اعتراضات به اوج خود رسید و نیوکمپ انریکه را هو می کرد.
تا همین چند هفته پیش هیچ چیز در نیوکمپ درست پیش نمی رفت، از هدر دادن امتیاز های مهم گرفته تا برکناری زوبی و استعفا پویول و مزخرفاتی درباره انتقال مسی. اما حالا وضعیت به کلی تغییر کرده. بارسا تمام نقاط ضعفش تبدیل به نقاط قوت شده، حالا ما نه تنها در ضد حملات راحت تسلیم نمی شویم که اتلتیکو مادرید را هم به همین ترفند نابود می کنیم. اتلتیکویی که تمام هنرش ارسال توپ از جناحین است حالا هیچ حرفی برای گفتن ندارد، این یعنی این نقط ضعف هم برطرف شد. راکیتیچ روز به روز در حال پیشرفت است و نیمار؛ همانی شده که همه منتظرش هستند و از همه مهمتر؛ لئو مسی می خندد و این یک بارسایی را خوشحال می کند.
انریکه کنار زمین فریاد می زند و آرام و قرار ندارد. شاید بارسایی ها با دیدن انریکه در این حالت که دستش در جیبش نیست خوشحال باشند. برای ما باور اینکه آن انریکه که نماد تعصب و قدرت بود؛ حالا انقدر بی سر صدا کم روحیه است سخت باشد، ولی انریکه با نمایشی که مقابل اتلتیکو داشت؛ نظر خیلی ها را عوض کرد. بارسا انریکه خطرناک تر از همیشه است و سرمربی با اعتماد به نفس بیشتری صحبت می کند.
ما با انریکه نیمی از راه لالیگا را طی کردیم، در کوپا شانس اصلی قهرمانی هستیم و در لیگ قهرمانان نمایش خوبی داشتیم؛ به نظر شما انریکه حلقه گمشده بارسا است؟
