مطلب ارسالی کاربران

چالش اشک ها....

Amir.R Sting 02/14/2015 - 00:02 مشاهده پروفایل

750 مشاهده / 6 دیدگاه

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

از دوست خوبم M.Blaugranas بابت دعوت من به این چالش،تشکر میکنم...
خیلی گریه نمی کنم اما بعضی از بازی های زیبا و کلاسیک فوتبال باعث شدند که اشکم در بیاد...
داغ ترینش و آخرینش رو میگم...بازی ایران - آرژانتین:که همه خونه ی داییم جمع شده بودیم، دقیقه ی 91 و گل مسی و داوری که رویا های ما رو سوزوند...بعد از گل مسی ، اشکم دراومد ولی بعد از پایان بازی وایسادم برای تیم ملی و بچه ها دست زدم!درسته تو ورزشگاه نبودم!اما بازی بچه ها باعث غرور و افتخار شده بود...به قول عادل اگه داور پنالتی رو می گرفت و اگه رومرو اون بازی استثنایی نشده بود و اگه یکم دیگه بچه ها تحمل کرده بودند...یک اتفاق فوق العاده می افتاد که حیف...نشد...
بازی کلاسیک کره جنوبی - ایتالیا،جام جهانی 2002
طرفدار ایتالیا نیستم و طرفدار برزیلم اما هیچ کسی نمیتونه بگه اون نسل جذاب آتزوری رو دوست نداشته...به سرمربیگری عموتراپ و کاپیتانی مالدینی ،آقای بدشانس بازی های ملی...درسته تقریبا این نسل دوره ی بعد جام جهانی رو گرفت اما دیگه مالدینی ای نبود...کره ای های لعنتی هم که از امتیاز میزبانی سواستفاده کردند...مردی به نام "مورنو" فوتبالی ها رو از دیدن مالدینی و تیم جذاب ایتالیا رو در ادامه ی رقابت ها محروم کرد و کره ی لعنتی رو به مرحله ی بعد فرستاد..بعد از اون بازی چند دقیقه از ته دلم گریه کردم ، درسته برزیل که تیم مورد علاقه ام بود قهرمان شد اما حسرت دیدن مالدینی و آتزوری تو ادامه ی رقابت ها خیلی غم انگیز بود...
و آخریش فینال کلاسیک یورو 2000...فرانسه - ایتالیا
باز هم قصه ی تکراری ناکامی آتزوری جذاب و کاپیتان مالدینی اما این بار در برابر فرانسه ی قدرمند و دوست داشتنی...
راستش من فرانسه رو هم دوست داشتم اما باز هم ترجیح می دادم که مالدینی به همراه اون نسل ایتالیا قهرمان یورو بشه...اما امان از این سیلوین ویلتوردِ لعنتی!گل دقیقه ی 93!و البته گل طلایی ترزگه که همه چی رو ،همه چی رو پایان داد...از بازی فوق العاده ی تیری هانری تو اون بازی نمیشه گذشت ...اما ویلتورد ،شخصیت منفور فوتبالی من باعث شد وقتی هفت سال داشتم برای اولین بار بدجوری به خاطر فوتبال گریه کنم...
اولین فوتبالیستی که عاشقش شدم بدون هیچ فکری "پائولو مالدینی" بود..یک دفاع تمام عیار،خوشتیپ ،جذاب ،با اخلاق چه در زمین فوتبال و چه خارج از اون و زندگی شخصی...یک اسطوره ی واقعی،"3"....پائولو مالدینی....
من هم مبین احمدی و تیفوسریا لاتزیاله و حامد جباری(البته اگه کلاس نذاره و قبول کنه) رو به این چالش دعوت می کنم...

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دیدگاه‌ها (6 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

Saber ChelsInter

عالییییییییییییییی

Tifoseria Laziale

مرسی امیر جان
من یادم نمیاد برای فوتبال گریه کرده باشم اما بازی که اعصابم رو خورد کرده باشه بازی فینال جام جهانی 94 بود بین ایتالیا و برزیل بوده که برزیل تووی پنالتی ایتالیا رو شکست داد.
بازیکنایی که عاشقششون بودم در رده اول نستا و سینیوری و بعد از اون آنجلو پروتزی و ندود و ورون و بوبو ویری بودن.
چیزی دیگه که باید اضافه کنم از فروخته شدن اجباری نستا به میلان ناراحت شدم و از بدترین خاطرات زندگیم ه، پدر نستا از کوروانورد نشینان بود، خودش هم از خردسالی بازیکن لاتزیو بود و عاشق پیراهن فیروزه ای بود، اما کرانیوتی به اجبار فروختش، یه جورایی همون زمان فوتبال برای من متوقف شد.
برای فروش اجباری نستا و سینیوری و در عین حال قهرمانی سال 2000-1 لاتزیو همیشه حسی دوگانه به کرانیوتی دارم هم ازش متنفر بودم و هم دوستش دارم!