Single Playerهمهي شرطبندها
بعضيوقتها صبح از تختات پايين ميآيي و فکر ميکني،
اين بار ديگر واقعا نميتوانم، اما توي درونت ميخندي
همهي زمانهاي همين شکلي يادت ميآيد و
به دستشويي ميروي، توالتات را ميروي، صورتِ
توي آينه را ميبيني، اوه خداي من، اوه خداي من، اوه خداي من،
اما به هر حال موهايت را شانه ميزني،
لباسهاي بيرونات را ميپوشي، غذاي گربهها را ميدهي،
روزنامهي وحشت را برميداري، آن را بر روي ميز صبحانه ميگذاري،
بوسهي خداحافظي همسرت، بعد زندگي را براي ورود به خود زندگي روشن ميکني،
مثل ميليونها نفر مثل خودت يک بار ديگر وارد ميدان ميشوي.
حالا توي آزادراه در ترافيک پيچوتاب ميخوري،
هم داري به سمت چيزي ميروي و هم سراغ هيچ چيز در حالي که
داري توي راديو ميگردي و موتسارت را پيدا ميکني،
که خب يک چيزي هست و تو يک جوري
روزهاي آرام و روزهاي شلوغ و روزهاي ملالآور
و روزهاي پرتنفر و روزهاي ناياب را ميگذراني،
همهشان هم پرشور و نااميدکننده چون
ما همهمان اينقدر شبيه بههم و اينقدر متفاوت از هم هستيم.
يک خروجي پيدا ميکني،
از بين خطرناکترين بخش شهر ميگذري،
براي چند لحظه حسي شگفتانگيز داري
همانطور که موتسارت اثرش را توي ذهن تو ميگذارد و از کنار استخوانهايت سُر ميخورد
و تا کفشهايت پايين ميآيد.
گفتهاند اين نبرد ارزش جنگيدن را دارد
همانطور که در کنار هم ميرانيم
شرط امروزمان را ميبنديم