رضا صادقی - دودکش
مثل کوه پشت و پناه همیم
ولی هر دومون دستامون خالیه
باید جای من باشی تو زندگی
بفهمی نداری چه بد حالیه
باید جای من باشی تا حس کنی
چه قدر سخته عشقت بلرزه صداش
ببینی چطور حاضری جونتو
بدی تا یه رویا بسازی براش
من از دلخوشی های این زندگی
مگه چی به جز حقمو خواستم
یه دنیا زمین خوردم از بچگی
که یک جا رو پای خودم واستم
تو میتونی مرحم بسازی از عشق
که زخمات زخمای کاری نشن
یه چیزی باید باشه تو زندگیت
که حرفای خوبت شعاری نشن
تو این روزگار عجیب و غریب
تو با عشق موندی کنارم هنوز
ازم هیچ چیزی نمیخوای چون
چه قدر بشنوی ندارم هنوز
آدم وقتی پای دلش واسته
تهش هرچی باشه خودش خواسته
آدم تا نمونه به پای خودش
نمیتونه پای کسی واسته
تو با عشق موندی کنارم که من
یه جایی تو این زندگی گل کنم
تو رو دوست دارم همین کافیه
یه دنیا رو با تو تحمل کنم
