مطلب ارسالی کاربران
ترس از سقوطی دیگر
والیبال ما توی این ده سال گذشته یه شیب ملایم صعودی رو توی سطح آسیا و جهان داشته، ما به ترتیب رده های آسیا رو کسب کردیم، یادمه به زور جز سه تا قرار می گرفتیم یه بار سوم شدیم کل ایران در موردش حرف می زدن، یه کم جلوتر دو بار تو فینال جلوی ژاپن باختیم توی مسابقات آسیایی و جام ملت ها، قهرمان نوجوانان جهان شدیم، سوم دنیا شدیم تو جوانان، قهرمانی آسیا وبازی های های آسیایی رو کسب کردیم، جلوی تیم های بزرگ دنیا وایسادیم، توی لیگ جهانی و جام جهانی درخشیدیم، جا پامون رو تو آسیا محکم کردیم، تا یک قدمی المپیک رفتیم و این روند تا امسال ادامه داشت که به نظر میرسه این روند رو به رشد دگرگون شده، ما توی لیگ جهانی خوب نبودیم، فدراسیون اعلام کرد که موفقیت تو این مسابقات هدف اصلی مون نبوده، تیم رو شرکت ندادن تو جام ملت های تهران، گفتن ما خودمون رو واسه جام جهانی آماده می کنیم تا تو اون مسابقات با قدرت شرکت کنیم، توی مسابقات جهانی شرکت کردیم دوباره ناامید کننده بودیم الان دارن میگن صعود به المپیک تو این مسابقات خیلی! کار سختی بوده!!! ... وقتی این تکه ها رو کنار بقیه ی عملکرد های تیم های پایه، دانشجویی و باشگاهی مون می ذارم و به خصوص کار فنی این تیم ها به این نتیجه می رسیم که انگشت اتهام باید خیلی جدی رو به سوی فدراسیونی باشه که داره خیلی هوشمندانه یا شاید هم سهوی که در هر دو صورت مشکل بزرگیه داره به والیبال ضربه می زنه. هر جوری هم فکر می کنم می بینم این دوستانی که رو صندلی نشستن و جاشون هم خیلی گرم شده دارن تیم رو به سمتی می برن که بعد انتخابی المپیک بگن ما هنوز به جایی نرسیدیم که توی مسابقات به این بزرگی شرکت کنیم و ذره ذره تیم رو از این مسیر رو به رشد کج کنن. یادمه بعد از صعود به جمع شش تیم جام جهانی رئیس فدراسیون تیم رو زودتر ترک کرد تا اقدامات بازی های آسیایی رو انجام بده، اونجا یه همچین حسی بهم دست داد که تا همین جا که اومدن بسه و ما سه نا بازی بعدی مون رو باختیم و ششم شدیم. همینجاست که من ایمان می آرم به این که همه ی این مسیری هم که طی شده به خاطر چندی از بازیکن های با استعدادی که توی این چند سال ما رو عاشق والیبال کردن بوده و این سیستم و برنامه ریزی نیست که این خوشحالی کوچیک رو به وجود آورده باشه. از طرفی هم یه نگاه به بقیه ی ورزشها که می کنم به این نتیجه می رسم که همه ی اینها از پیش تعیین شده ست به نحوی. ما برای اولین بار توی تاریخ توی کشتی فرنگی قد علم کردیم ولی بعد از مدتی راس پر رنگ این تشکیلات برکنار شد یا حالا یه جورایی به گوشه رانده شد. فوتسال ما تا یه قدمی یه رویا پیش رفت ولی بعد از اون دو تا انتخاب بد داشتیم واسه انتخاب کادر فنی و احتمالن سومین انتخاب بد هم در راهه. فوتبال سال دو هزار و شش به راحتی رفت جام جهانی بعد از اون یه سرگردانی هشت ساله داشتیم و به نظر میرسه چیزی نمونده تا سرگردانی بعدی و از همه بدتر معمار فوتبال ساحلی مون اکتاویو که برای دومین بار به دلیل نامعلوم با ما نموند و روند اشتباه قبلی از طرف صندلی نشین ها انتخاب شد. همین روند رو هم میشه تو کشتی آزاد و وزنه برداری هم دید توی این چند ساله. اینجا حتا شک می کنم که واقعن ولاسکو بعد این همه سال دلش یاد هندوستان افتاد یا این یه مورد هم بخشی از این اتفاقات بوده؟
چیزی که خیلی به چشم میاد این تصمیم هاست که خیلی هم به هم شبیه، حالا که ما هیچ خرج بنیادین روی حساب کتابی واسه ورزش مون نداریم این تصمیم ها فقط نمک روی زخم. الان اما فقط میشه نشست و دید این جرقه زود تموم میشه یا ادامه پیدا می کنه؟
