بعد از جام جهانی 2006، مسیر برای رونالدینیو دیگه صعودی نبود. شرایط برای بازیکنی که قابلیت های فوق العاده ای داشت در حال تغییر بود. بازیکنی با توانایی کنترل توپ بی نظیر، ظربات آزاد عجیب و غریب و پاس هایی که خط دفاع حریف رو به کل گیج می کرد، در حال افول بود. حتی قبل از جام جهانی 2006 هم، رونالدینیو نشونه هایی از افت خودش نشون داده بود. طوری که Lowe، نویسنده معروف فوتبالی در موردش نوشت : " کند، ناراحت و چاق "
در سال 2008، پپ گواردیولا وارد بارسلونا شد و اولین کاری که انجام داد، رونالدینیو رو از تیم کنار گذاشت. رونالدینیو بازیکن مهمی برای باشگاه بود. بازیکنی که یک دوره ی فوق العاده رو برای باشگاه رقم زده بود و از این ها مهمتر به رشد کسی مثل لیونل مسی کمک کرده بود. اما خب سبک زندگی حاشیه ای و غیر معقول، باعث شده بود، باشگاه اعتماد زیادی بهش نداشته باشه. باشگاه تلاش زیادی کرد تا رفتار این ستاره فوق العاده رو تغییر بده.اما خب انگار دیگه چیزی رو رونالدینیو تاثیر نداشت. تصمیم گواردیولا در اون زمان بحث های زیادی بوجود اوورد، اما در کل تصمیمی عاقلانه به نظر میومد. بنابراین رونالدینیو کاخی رو که معمارش بود، ترک کرد ،،،،،
رونالدینیو لحظات گهگاه خوبی رو در میلان تجربه کرد. همینطور در اتلتیکو مینیرو در فصل 2012-13 که با کمک همبازی های خوب خودش مدتی رو درخشان ظاهر شد. اما خب بعد از سال 2006 رونالدینیو دیگه اون ستاره ای که تنهایی بدرخشه نبود و خیلی به همبازی های خودش متکی شده بود. رونالدینیو که زمانی کل فضای هجومی تیمش رو در دست داشت، خودش رو سمت چپ خط حمله محدود کرد تا تاثیر گذاری خودش رو هم محدود بکنه و مثل قبل در جریان بازی اثر گذار نباشه.حتی دیگه اون تکنیک دلنشین و پر از انرژی ای که باهاش یه تنه در سال 2005 خط دفاعی رئال رو بهم بریزه، در بازیش دیده نمی شد. واقعا چطوری می شه این سقوط ناگهان رو برای ستاره ای در حد رونالدینیو - بازیکنی که هیچ وقت مصدومیت جدی رو تجربه نکرد - توجیه ؟!
من به خوبی یکی از مصاحبه های رونالدینیو در اوایل دهه 2000 رو یادمه. اون زمان رونالدینیو خیلی خوشحال و مشتاق بود. خبرنگار بعد از مصاحبه به من گفت که رونالدینیو فوق العاده پر انرژی هست و عاشق اینه که اثر خودش رو توی زمین بزاره. اما در سال های اخیر، رونالدینیو دیگه شور و اشتیاقی در زمین و برای اثر گذاشتن داخل اون از خودش نشون نمی داد.یک بازیکن سنگین، بی روح، متکبر و بی مسئولیت. گفتنش واقعا سخت و دردناکه، اما رونالدینیو خودش باعث افت خودش شد ،،
یک توضیح خیلی ساده می شه در مورد این قضیه داد : " بازیکنی که باعث شد خیلی ها عاشق این بازی بشن، خودش دیگه عاشقش نبود. یا حداقل عاشق بازی در سطح بالا و حرفه ای نبود " مطمئمنا رونالدینیو اون چیزی که نشون می داد نبود. درست مثل مردمان کشورش. مردمانی با یک خوشحالی ظاهری و هزار اتفاق در درون خودشان. رونالدینیو تلاش کرد و جنگید. اما فقط برای اینکه از فشار سختی های زندگی و جنگیدن هر روزه با اون خلاص بشه. پشت اون چهره ی شاد و خرگوشی، همیشه یک بچه وجود داشت ،،،
Lowe در سال 2003 که درخشش رونالدینیو شروع شده بود، در اوایل فصل در موردش نوشت : " با استعداد فوق العاه، پر انرژی و بچگونه ی خود، نفس همه رو تو سینه حبس می کنه ! " در ادامه فصل هم اینگونه در موردش نوشت : " بهترین و دوست داشتنی ترین فوتبالیستی که می تونید بازیش رو نگاه کنید. اون هر کاری رو با یک لذت بچگانه ی لذت بخش انجام میده. " مثل اینکه از اول یک شباهتی میان رونالدینیو و بچگی بوده. بازیکنی که در اوج رسانه ها و فشار های روی دوشش، مثل یک بچه سرشار از انرژی بود و بازی می کرد ! اما خب قضیه رونالدو و بچگی، خیلی عمیق تر بود ،،،
رونالدینیو در یک خانواده فوتبالی به دنیا اومد. برادرش آسیس، وقتی تنها 10 سالش بود تکنیک فوق العاده ای از خودش نشون داد و باعث معروفیت خودش شد. اما همون زمان، آسیس تو همه ی مصاحبه های خودش می گفت که فوتبال برادر کوچک تر من خیلی از من بهتره ! خانواده فقیر رونالدینیو، با پولی که برادرش آسیس از فوتبال بدست اورده بود، به یک خانه ی بزرگ تر در یک محله ی بهتر رفتن. خانه ای با استخر ! اما تغییری که شاید از دید خیلی ها خوب بود، باعث غم بزرگ این خانواده شد. پدر خانواده پایش در کنار استخر لیز می خوره، و پس از برخورد سرش با لبه ی استخر، جانش رو از دست می ده. آسیس بعد از اون جای پدر رو برای رونالدینیو گرفت ولی خب کیه که ندونه یک پسر، همیشه شبیه پدرش می شه !!
از زوایایی، می شه طریقه مرگ پدر رونالدینیو رو، با دوران بازیگریش مقایسه کرد. مرگ بعد از رسیدن به اوج ! رونالدینیو می تونست تمرکز بیشتری روی فوتبال خودش داشته باشه و تفریح و گردش رو به اواسط 30 سالگیش بسپاره. اما خب این اتفاق نیفتاد.خیلی ها اعتقاد دارن زندگی کوتاه و غیر قابل پیش بینیه. پس تا جایی که وقتش رو داری باید ازش لذت ببری !! اما خب فقط یک لحظه تصور کنید چه اتفاق هایی می افتاد اگه رونالدینیو، تصمیم می گرفت چند سالی بیشتر عاشق فوتبال بمونه ؟
رونالدینیویی که زمانی، همه رو عاشق خودش و فوتبال کرده بود و ستاره ی بی چون و چرای دنیای فوتبال بود و یک تنه، زمین بازی رو بهم می ریخت، بازیکنی شده بود که فقط پشت ضربات ایستگاهی قابل رویت بود. نمی دونم امکان داره یا نه اما شاید درست مثل پاس های معروفش در دوران بازی که به سمت راست نگاه می کرد و سمت چپ رو هدف قرار می داد، رونالدینیو باز هم همه ی مارو گول بزنه و با درخشش خودش سورپرایزمون کنه. خیلی بعیده اما خب فکر نکنم کسی بتونه مارو به خاطر امید داشتن به زدنده شدن دوباره جادوی برزیلیه رونالدینیو، سرزنش کنه ،،،
پایان !
نویسنده : تیم ویک'ری - مترجم : محمد حسین صفری
