مطلب ارسالی کاربران
تاسفی برای فوتبال دوستان ایرانی
این روزها که می رویم تا دوباره به حضور پر تعداد بازیکنان ایرانی در لیگ های خارجی برسیم و کم کم تعداد لژیونر هایمان را در فوتبال سایر کشورها افزایش دهیم شنیدن بعضی اظهار نظرها سخت ناامیدمان میکند.
گاهی انتظارات به سقف چسبیده مان از بازیکنان ایرانی و گاهی روشن نبودن تکلیفمان با خودمان که بلاخره لیگ فوتبال ما بالاتر از بعضی کشورهای آسیایی و اروپایی است یا پایین تر؟ شاید ناراحتی درونی مان از اینکه فلان بازیکن به تیم محبوب ما نپیوست و دست رد به سینه مان زد و شاید هم دلایل غیرفوتبالی در آن سهیم باشد.
چرا وقتی شرایط خودمان را میبینیم تا این حد انتظاراتمان بالاست؟
بازیکنان بزرگ و لژیونر های نامی تاریخ کشورمان هم آنچنان موفقیت بزرگی در تیم هایی حتی مثل بایرن مونیخ کسب نکردند اما از همه لژیونر هایمان انتظار بازی کردن در 5 لیگ برتر اروپا آن هم نه خدایی نکرده در تیم های نیمه دوم جدول بلکه در تیم های قدرتمند و درجه یک بلکه حتی بهترین تیم های هر لیگ را داریم!
آن چیزی که در تاریخ هم نوشتند لژیونر های نامی و قدیمی مان هم بسیاری از مواقع نیمکت نشین بودند.
حالا امروز بازیکنی که فریاد می زند میخواهم لژیونر بشوم اما:
ایها الناس میخواهم به باشگاهی بروم که بتوانم بازی کنم، نمیخواهم به باشگاه های بزرگ بروم و نیمکت نشین باشم.
اما مرغ مان یک پا دارد، باید در بهترین ها بازی کنی!!!
میبینیم و می شنویم که بازیکنان ایرانی به دلایل مختلف پیشنهاداتی جدی از 5 لیگ برتر اروپا ندارند اما باز هم اعتراض داریم و گاهی ناجوانمردانه تصمیمشان و تیم جدیدشان و حتی خودشان را به سخره میگیریم.
متاسفانه این رفتار را از کارشناسان و پیشکسوتان هم می بینیم مثل همان مو سپیده کرده ای که به جای تشویق بازیکنان به کسب تجربه های جدید و تلاش بیشتر، نگران ناهار و شام مرتضی پورعلی گنجی در لیگ چین بود!!!
جالبتر اینجاست
گاهی ستاره های لیگمان استعداد هایی فراتر از فوتبال ایران دارند اما صدایمان هم در نمی آید. چرا؟
چون در تیم محبوبمان توپ می زند و چون منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح می دهیم.
لیگ فوتبال هر کشوری را که بررسی میکنیم میبینیم از هر کشوری که فکرش را می کنیم و نمیکنیم بازیکن خارجی دارد. اما لیگ ما نه تنها در خرید بازیکنان خارجی با کیفیت ناتوان است بلکه حتی از تولید بازیکنان با کیفیت بین المللی هم عاجز است. چرا؟ چون بازیکنان ایرانی باید در بهترین ها باشند!!!
با این حال ما باز هم ادعا داریم و باز هم خواسته هایی غیرمنصفانه و همان چند بازیکنی که قصد حضور در فوتبال خارج از ایران را دارند به سخره میگیریم.
چه زمانی قرار است درک کنیم پیشرفت پله پله حاصل می شود و هیچ راه میانبری ندارد؟
شاید اگر روزی فوتبال ما هم همچون فوتبال کره و ژاپن 20 تا 30 لژیونر در فوتبال اروپا داشت میتوانستیم امیدوار باشیم که با رشد پله پله حداقل 3 یا 4 نفر از آنها در تیم های مطرح اروپایی به میدان بروند، اما وقتی هنوز هیچ قدمی بر نداشته ایم و لیگی بسته داریم که نه ورودی درستی دارد و نه خروجی، چرا بازیکنی که تصمیم گرفته به جای تیتر اول روزنامه ها و رسانه ها بودن و کسب میلیاردها پول زبان بسته با کمترین تلاش، ریسک کرده و تلاش و پشتکار در کشوری بیگانه را شروع کرده به استهزا بگیریم؟
با همین شرایط انتظار صعود به المپیک و جام جهانی فوتبال را داریم که هیچ... انتظار درخشش در این چنین مسابقاتی را هم داریم!!!!!
ادامه دارد...
