مطلب ارسالی کاربران
مهمانی آخر در چمپیونز در معبد سنتیاگو
رم شهری پر از آثار تاریخی و رنگارنگ و پر از هنرمند بزرگ.رم همان شهرعاشقان و همان شهر بی دفاع.رم را در تمام دنیا با میکل آنژ و داوینچی و کلیساهایش والبته کاپیتانش میشناسند.
در رم این روز ها مادران و مادربزرگها برای بچه ها از پادشاهان گذشته و جنگهای پرتعداد رم داستان تعریف نمیکنند،حتی در میان صحبت هایشان دیگر آنژ و آلگاردی و داوینچی جایی ندارند زیرا سالهاست مردی پیدا شده که اثر هنری اش جلوه ای زیباتر از تمام هنرمندان رم دارد.نقل داستانهای این روزهای مادران رم"توتی" است.
توتی،همان فردی که در برابر وسوسه ی پیشنهاد مادریدی ها ایستاد و گفت انسان معشوقه را به پول نمی فروشد.توتی،همانی که پیشنهادهای وسوسه کننده تمام اروپارا رد کرد تا اکنون برسد روزی ک بشود نماد رم و رم را با توتی بشناسند و توتی را با رم.گویی توتی خود را در فواره ی فونتانا تروی(چشمه عشاق) شسته و رویین تن شده است در برابر تمام وسوسه ها و میل ها و خیانت ها!کسی که دیدن اعجازش در المپیاکو دیدنی تر از نمایش در کولوسئوم یا همان فلاویوسی معروف خود رمی هاست.
داستان گلادیاتور و رم داستانی است ورای همه ی عاشقی های روزمره ی کتاب های خاک خورده در قفسه های کتابخانه هایمان.ماورای همه ی فیلمهای عاشقانه عصرمان.فیلمی ک حتی اسکاری ک هفته قبل بر فراز دستان دی کاپریو رفت برای توصیف نقش اولش حقیر و کوچک است.اما تیک تاک پایان این فیلم بیش از هر زمان دیگری به گوش می رسد.احتمالا این آخرین فصلی است ک فریاد هواداران رم در حمایت از ال گلادیاتور در المپیاکو به گوش می رسد.به طور قطع به یقین سه شنبه شب آخرین باری بود که سی ال کاپیتان را به خود دید و هشتاد و خورده ای هزار نفر در برنابئو آخرین خارجی هایی بودند که ال گلادیاتور را در خارج از رم دیدند و چه زیبا استقبالی شد از کاپیتان ابدی.
حالا دیگر وقتش رسیده که بعد از داستان رم و توتی و توتی داستان ما نقطه ای بعد از تعصب بگذاریم و برگردیم سرخط.جایی که دیگر به احتمال زیاد در طول آن ردی از تعصب نخواهیم دید.سخت است باور کنیم نیمار راه ژاوی را برود،کسی در یووه روش بوفون را ادامه دهد،رشفورد منچستر یاد گیگز را زنده کند،در چلسی کسی همانند تری پیدا شود،رئال ایکر دیگری به خود ببیند،در اینتر زانتی دیگری ببینیم و در لیورپول جرارد دیگری ظهور کند.به راستی باید بعد از توتی تعریف جدیدی برای تعصب و عشق و وفاداری پیدا کنیم.
رم به رئال باخت و تشویق توتی در سنتیاگو نشان داد که او برنده ی واقعی است،او قلب ها را برده است.خداحافظ کاپیتان،آن جام نقره ای گوش بلند حسرت نوازش دستانت را خواهد خورد. و در آخر باید بگویم
no TOTTI,no party