طرفداری-ژاک کرویزیر از 45 سال پیش زمانی که در استراسبورگ با آرسن ونگر هم بازی بود، از دوستان صمیمی این مربی فرانسوی است. او یک خاطره ماندگار با ونگر دارد:
مثل هر روز در زمین تمرین آرسنال بودیم. معمولا برای غذا با آرسن به خانه می رفتیم ولی آن روز بعد از تمرین گفت: کراوات داری؟ گفتم آره ولی برای چی؟ او چیزی نگفت اما من متوجه شدم که آن شب قرار است به مناسبت دهمین سال حضور ونگر در آرسنال جشن کوچکی برگزار شود. فکر می کنم فقط آرسن ونگر، همسرش، دیوید دین، پت رایس و چند نفر از سهامداران قرار بود در آن جشن باشند. من برای حضور در جشن خجل بودم و گفتم من نباید بیایم ولی آرسن گفت: ژاک! تو باید آنجا باشی. او آن شب و در آن جشن کوچک گفت: "از یک چیز مطمئن هستم، من باشگاه سالمی را ترک خواهم کرد، ورزشگاه تکمیل خواهد شد و بدهی ها پرداخت خواهد شد. مربی بعدی منابع مالی بسیاری برای خرید خواهد داشت. من باشگاه را در بهترین زمان ممکن ترک خواهم کرد."این هدفِ او بود.
این یک هدفِ واقعا جسورانه است. همانطور که در روز یکشنبه و در مقابل استون ویلا ونگر برای 1120 امین بازیش روی نیمکت ارسنال نشست, یک سوال هم که بیشتر از دیگر سوال ها مطرح می شود بسیار ساده است: چه مدت دیگر می خواهی ادامه دهی؟ ما یک جریانِ مداومِ نظرات را از جمع کثیری از هواداران و بازیکنان سابقی که ممکن است ادعا کنند آرسن را درک می کنند می شنویم اما حقیقت این است که ونگر نسبتا افراد کمی را به عنوان محرم اسرار در کنار خود می بیند.
و بعد از 3 ماه از پریشان ترین ماه هایش در فوتبال انگلستان, احساسی که از طرف کسانی که او را به خوبی می شناسند ابراز می شود هم چنان پایدار و استوار است.
بله, او عمیقا از اینکه چطور تیمش دوباره در مقابل این انتقادات قرار گرفته ناراحت است اما این نمی تواند مانع از پاسخی غریزی به این سوال شود که ایا زنگ 21 امین و آخرین فصل آرسن ونگر در آگوست به صدا در میاید؟
باید یک چیز را به یاد داشته باشیم. او به هیچ وجه آدمی نیست که وا بدهد. او هنوز هم پرتکاپو و تشنه موفقیت است، وقتی بازی را می بازد دیوانه می شود. توانایی او بسیار بالاتر از آن است که شما حتی بتوانید آن را تصور کنید. بسیاری از مردم نمی توانند کاری را که او 20 سال است انجام می دهد حتی برای یک هفته انجام دهد. باور من این است که او علی رغم تمام مشکلات در آرسنال خوشحال است، چون آرسن عاشق باشگاه است. فکر میکنم او اگر نتایج مورد انتظار خود را کسب نکند، دیگر ادامه نخواهد داد، البته این فقط نظر من است.
یک مساله اینست که آیا اعتراضات یک طرفدار یاغی ممکن است آینده آرسن را تحت تاثیر قرار دهد؟ آرسن می داند که او مورد انتقاد قرار می گیرد، انتقادهایی که گاها منصفانه و بعضا غیرمنصفانه هستند. او می گوید هنوز می تواند بخوابد هر چند بازیکنان یا مردم با حرفهایشان به او حمله کنند اما حرف زدن راحت است و انجام دادن سخت! او ناگزیر است که برنده شود اگر احساس می کند که نمی تواند پس این دلیلی بر رفتنش خواهد بود. اما نه به خاطر ده نفر در استادیوم که می گویند او باید برود!
باب ویلسون دروازه بان سابق باشگاه و یکی دیگر از دوستان آرسن ونگر که از اعتراضات خوشحال نیست می گوید:
فکر می کنم آن اعتراضات تماما از روی احساسات بودند و بعضی از تماشاگران بعضی چیزها را فراموش کرده اند. ما درباره کسی حرف می زنیم که 20 سال در باشگاه بوده، جام های زیادی به دست آورده و احتمالا بزرگترین مربی است که این باشگاه در تاریخش به خود دیده است.من تا حدودی جانبدارانه به قضیه نگاه می کنم، ولی این جانبداری احمقانه نیست. آرسن بهترین لحظات را برای ما رقم زده است. می دانم که رتبه دوم و کسب سهمیه لیگ قهرمانان خیلی راضی کننده نیست، ولی این خیلی بهتر از این است که در جام اتحادیه قهرمان شوی ولی لیگ قهرمانان را از دست بدهی.
چرا اینقدر مصدوم؟ چرا اینقدر ضعف در قدرت ذهنی و فیزیکی؟ آیا آرسن باید پستش را به مربی بهتری تحویل دهد؟ و یا به دنبال راه حل های کوتاه مدت باشد؟
همیشه به آرسن می گویم نمی دانم چه دلیلی وجود دارد که تو با اینکه این همه بر باشگاه حق داری ولی پول زیادی برای تقویت ترکیب خود خرج نمی کنی. فکر نمی کنم او فلسفه خود را تغییر دهد، او میلیون ها پوند برای هیچ خرج نخواهد کرد، او به دنبال بازیکنان مناسب خواهد گشت.
آرسن ونگر در مورد زندگیش بعد از به پایان رسیدن دوران مربیگری در آرسنال می گوید:
من مثل کسی هستم که خیلی از هدفش دور نیست و به تلاشش ادامه می دهد و موانع را نادیده می گیرد. اگر من به شما بگویم فقط 24 ساعت زنده خواهید بود چه خواهید کرد؟ آیا تمامِ این 24 ساعت را به چاقویی فکر خواهید کرد که قرار است فردا گلوی شما را ببرد؟ یا از این 24 ساعت به بهترین نحو ممکن استفاده خواهید کرد؟
تنها لحظه ممکن برای خوشبختی، حال است. گذشته حسرت به همراه دارد و آینده نامطمئن است. اما من در مورد آینده از یک چیز کاملا مطمئن هستم؛ رابطه من با آرسنال تا آخرین روز زندگیم پابرجا خواهد بود. روزی من دارنده بلیط فصل و یک هوادار معمولی در لباس قرمز و سفید خواهم بود و به احساساتم اجازه خواهم داد تا به باشگاه عشق بورزد.
