طرفداری- کارگردان مشهور آمریکایی، استیون اسپیلبرگ جمله زیبایی دارد:"هیچ کس در جنگ به عنوان یک قهرمان به خودش نگاه نمی کند." آقای اسپیلبرگ جمله شما تا قبل از آغاز جنگ در سوریه درست بود، اما اکنون دیگر نه. جنگی که مردمان یک کشور را وادار کرد تا به قهرمانانی در خون غلتیده تبدیل شوند، به قهرمانانی تنها، میان خرابه هایی که روزی خانه آن ها بود، اما آن ها فقط قهرمان نشدند، آن ها افسانه شدند، افسانه هایی از جنس درد، از جنس زخم. از جنس گلوله.
سالیان بعد، وقتی این کتاب تاریخ گاه منحوس را ورق می زنیم به صفحاتی می رسیم که ترجیح می دهیم جای خواندش به آن خیره شویم. به عکس هایش. به درد هایی که از قاب یک دوربین شکار شده اند. به اشک هایی که در عکس هرگز به زمین نمی رسند، به خانه ای که دیگر خانه نیست، به کودکی غرق شده در دریا که حتی دریا هم تاب تحمل پیکرش را ندارد. به مردمانی بی جان که تصمیم گرفتند جای زانو زدن مقابل جنگ، به خواب ابدی بروند.
شاید اگر صبحی را زنده در حلب به شب برسانید، بزرگ ترین رویایتان به واقعیت رسیده باشد. حلب شهری تاریخی در کشور سوریه است. شهری که از همه بهتر معنای شوم جنگ را می دانست، اما دانستن او هم سبب شروع نشدن جنگی نفرین شده، زجر آور و قهرمان ساز نشد.
به خرابه های حلب که روزی آباد بود نگاه می کنید، در جستجوی التیام هستید. چیزی که فقط برای 2 ساعت وادارتان کند ویرانی های ذهنتان را فراموش کنید. تسکینی موقت برای یک آغاز، آغازی برای پایانی افسانه وار. حالا آن التیام پیدا شده. یک توپ، 22 بازیکن و میلیون ها تن عشق. دوست من، جنگ را فراموش کن و فقط کنار من بازی کن.
آری فوتبال به حلب بازگشته است. بعد از 5 سال تکاپو برای زنده ماندن، اکنون زمان جشن گرفتن برای پیروزی تیم محبوب فرارسیده است. ذات فوتبال همیشه یکسان بوده و این ما هستیم که آن رنگ سیاه یا سفید بر روی آن می پاشیم. این فوتبال همان فوتبالی است که دو جبهه متفقین و منافقین را برای ساعاتی از سنگر های سردشان بیرون کشیده و با هم بردارشان کرد، باهم برابرشان کرد. این همان فوتبالی است که فاولای های برزیل را از جنایت دور کرد. این فوتبال همان است که هر روز برایش انتظار می کشیم، همان که حالمان را خوب می کند.
دو تیم فوتبال الاتحاد و هوریت حلب پس از 5 سال برای اولین بار در حلب دربی شهر را برگزار کردند. برای اولین بار از 1800 روز بود که فوتبال درمان درد حلب شد. بازی این دو تیم در ورزشگاه الشباب حلب برگزار گردید. ورزشگاهی که بوی همه چیز می داد جز چمن فوتبال.
الاتحاد که 6 بار پیش از این قهرمان لیگ سوریه شده، این بازی را 2 بر 1 پیروز شد. جمعیت زیادی تحت تدابیر امنیتی شدیدی این بازی را تماشا کردند. ماه گذشته دولت سوریه این شهر را از دست مخالفان درآورد و حالا به نظر اوضاع شهر بهتر شده است. در این مدت لیگ سوریه با مشکلات زیادی روبرو بود و بازی ها فقط در دوشهر دمشق و لاذقیه برگزار می شد. در این جنگ 300 هزار نفر از مردم سوریه کشته شدند و یکی از بزرگ ترین بحران های پناهندگی جهان رقم خورد.
اما در نهایت فوتبال بازگشت، خوشحالی بازگشت، فریاد از ته دل بازگشت. حالا نوبت بازگشت آرامش به حلب است. نوبت قهرمانی قهرمانانی است که جنگ را پس زدند و برای صلح تلاش کردند. قهرمانانی که قربانی جنگ نشدند تا به بی نهایت زندگی برسند.
