مطلب ارسالی کاربران
تلخ و شیرین
خیلی دلم میخواست واکنش نشون ندم، خیلی دوست داشتم طوری رفتار کنم که انگار اتفاقی نیوفتاده، ولی انگار در درونم اتفاقی افتاده. ناراحتم. نمیتونم بی تفاوت باشم. واسه من بارسایی که عادت دارم به دوست داشتن به عشق ورزیدن به افتخار کردن به بازیکنانی با تعصب، خاص، با غیرت، عاشق... عاشق بارسا... بارسا، عشق اول من، عشق کودکیم... اولین عشقم پویول کوه غیرت با اخلاق، رونالدینهو کسی که لبخند زدن رو به ما هدیه کرد کسی که باعث می شد به تیمم افتخار کنم، ژاوی و اینیستا دقیقا حسی که به این دو داشتم من و میبرد به دوران کودکی ... دوقلوهای افسانه ای، هرجا تیم به گره ای میخورد با غیرت و همدلیشون انگار دستاشون و میدادن به هم و یکهو معجزه ای رخ میداد. مسی، هانری بوسکتس پیکه همه ی اینها خاطرات مارو رقم زدن، باهاشون زندگی کردیم. خندیدیم ، گریه کردیم . افتخار کردیم و بازهم افتخار کردیم حتی موقع باخت موقع حذف درست مثل بازی برگشت جلو یووه. حذف شده بودیم ولی به تیممون به همدلیشون افتخار میکردیم. نیمار! یه اسم آشنا. حتی ٢٠ سال بعد وقتی داریم با بچه هامون فوتبال میبینیم، یه اسم آشنا ولی همراه با درد ناراحتی. یه حس مثل خیانت. دوسش داشتی ولی حس میکنی بهت نارو زدن. عاشقش بودی ولی تورو دورت زد و رفت. رفت و به خاطرتت پیوست. ما رو تو حساب میکردیم . خیلی نامردی