محمد عربببینید حرفی که من میخوام بگم فقط رپ و سنتی نیست. من میگم همه موسیقی ها لازمن. رپ پاپ سنتی و راک همه یه ماهیت و هدفی دارن که اگه درست اجرا بشه قابل قبوله. موسیقی سنتی آرامش بخشه. موسیقی پاپ نشاط بخشه. رپ امید بخشه(برعکس تفکر خیلی ها که میگن افسردگی میاره) و راک هم در اون اثری که من شنیدم امید بخش بود. البته که هر کدوم میتونن به طور غمگین یا نا امیدانه هم خونده بشه ولی اگه خواننده کارش رو بلد باشه نتیجه درست در میاد.
رپ یاس در کنار گفتن حقایق تلخ یه امید و راهکاری هم میده.
سنتی استاد شجریان یا سالار عقیلی یا همایون شجریان آرامش رو در آدم زنده میکنه و حتی در بعضی آثار میتونه آرامشی همراه با وجد باشه.
پاپ محسن یگانه همزمان غم و شادی و امید بخشه. شاید حرفش رو اکثرا در مورد عشق شنیده باشید ولی مثلا آهنگی مثل 《دور خودت نچرخ》امید رو در دل آدم زنده میکنه و شادی بخشه و شادی رو غیر مستقیم انتقال میده و حال آدمو خوب میکنه. اهنگ های سیروان خسروی مثل دوست دارم زندگی رو و چند آهنگ دیگه هم همینطور هستند.
همینطور یه گروه کمتر شناخته شده به نام آکرووایا که در سبک پاپ و راک هستن و به خوبی امید و شادی و حال خوب رو به آدم میده.
بنظرم هر خواننده رو باید در سبک خودش مقایسه کرد نهشجریان و بهران رو باهم. همینطور اصلا نباید سبک ها رو مقایسه کرد چون هدف و ماهیت متفاوتی دارن و سلیقه ای هستن. از اسمشون هم مشخصه که میگن سبک یعنی روش . حالا هر کسی یه سلیقه داره.
من که طرفدار همشونم و معتقدم باید تلفیقی باشن. یعنی رپ و سنتی و پاپ و راک در یک اهنگ و توسط یه گروه جا بگیره . مثل گروه های کره ای که رپ و پاپ و ... رو با هم دارن. ولی باید به علایق احترام گذاشت و سبک ها رو مقایسه نکرد
