یک عشق ساده و احتمالا بی دلیل........
تیم محبوبمان......
آره واقعا این عشق واقعا بی دلیل است عشقی که به خاطر یک شوت, بخاطر یک مدل مو, بخاطر یک رنگ, بخاطر یک شخص, بخاطر یک گل, بخاطر یک کشور و....
معشوقی که هیچ گاه از عشق تو با خبر نمیشود و حتی از خیانت تو, اما نمیتوانیم به آن خیانت کنیم, هیچ وقت.....
چه میلانی هایی که سال ها رنگ خوب تیمشون رو ندیدند اما هنوز با اشتیاق تیمشون رو دنبال میکنن....
چه لیورپولیایی که سالهاست جام نگرفتند اما هنوز هم کنار تیم خود قدم میزنند...
چه بایرنیایی که تیمشان سالها پیاپی در فینال ها شکست خورد اما هنوز فریاد میزدند"mia san mia"....
چه یوونتوسی هایی که دلشان شکست وقتی تیم خود را در دسته پایین تر دیدند اما پشت تیم خود محکم تر از همیشه وایستادند....
چه دورتموندی هایی که تک تک رفتن ستاره هایشان را دیدند اما قلبشان زرد ماند...
چه و چه و چه.........
آری همه تیم ها همیشه خوب نبودند عین زندگیمان, اما این عشق آنقدر در وجودمان رسوخ کرده که به ما اجازه خیانت نمیدهد. این رسوخ آنقدر عمیق است که بازیکن ها میروند, مدل مو ها میروند, حتی جام ها میروند اما دلمان هنوز برایشان میتپد...
اگر بخواهیم عشق را معنا کنیم چه مثالی بهتر از عشق مادر به فرزند اما این عشق هم عالم خود را دارد......
پی نوشت:این متن رو بخاطر تنش های اخیر بین بایرنیا و منچستریا گذاشتم که بعضی از مواقع از بیش از حد میشه و به توهین کشیده میشه
