اختصاصی طرفداری- شب گذشته در نبرد بزرگ ومبلی، دیگر مجال این داده نشد که ژوزه مورینیو را به محافظه کاری متهم کنند. تنها 11 ثانیه کافی بود تا اریکسن در میان خواب زمستانی خط دفاع منچستریونایتد گلزنی کرده و تیم مهمان را به شوک فرو ببرد. اما چرا و چگونه باخت شب گذشته برای منچستریونایتد رقم خورد؟ بررسی را از نخستین رویداد مهم بازی، یعنی گل ثانیه 11 اریکسن شروع می کنیم.
(تصویر شماره 1)
آن گونه که مورینیو نیز در مصاحبه پس از بازی خود به آن اذعان کرد، تاتنهام شروع مجدد های خاصی دارد. تیم پوچتینو از همان ابتدا با توپ پر به استقبال حریف می رود و همان گونه که در تصویر شماره یک رویت است، شب گذشته نیز پس از پاس ابتدایی بازی برای یان فرتونگن، پنج نفر از بازیکنان سفید پوش به سرعت به سوی دروازه یونایتد یورش بردند.
(تصویر شماره 2)
دومین تصویر به خوبی به ما کمک می کند تا از دیدی وسیع، ببینیم که چگونه پاس بلند فرتونگن، قلب خط دفاع منچستر را هدف گرفت. نکته جالب این که نمانیا ماتیچ به عنوان هافبک دفاعی تیم، با علم به شروع مجددهای تند و تیز تاتنهام، در تصویر شماره 2 به کمک خط دفاع تیم شتافته و از حرکت به سوی مرکز زمین امتناع ورزیده است.
(تصویر شماره 3)
در تصویر سوم می بینیم که توپ به یک سوم دفاعی منچستر رسیده و کین با ضربه سر به فکر رساندن آن به هم تیمی های خود است. نکته مهم اینجاست که بر خلاف اشلی یانگ و فیل جونز، دو مدافع قرمز پوش دیگر یعنی کریس اسمالینگ و آنتونیو والنسیا عقب نشسته و آفساید گیری نکرده اند؛ همین موجب شده تا فضایی ایده آل برای فرار دله آلی به آن فراهم شود. پایان کار هم که بر همه روشن است و می دانیم که اریکسن در چه شکاف بزرگی در قلب خط دفاع منچستر، به راحتی هر چه تمام تر گلزنی کرد.
اما وقتی ظرف تنها 11 ثانیه این همه اشتباه داشته باشید، پس حتما مستعد اشتباه کردن در طول 89 دقیقه پیش رو هم هستید. گل دوم تاتنهام، نمونه دیگری از اشتباه های سریالی منچستری ها بود.
(تصویر شماره 4)
در تصویر شماره 4 در دایره قرمز رنگ می بینیم که کریس اسمالینگ برای کمک به نمانیا ماتیچ به مرکز میدان مایل شده و همین کافی بود تا در موقعیت های علامت گذاری شده با شماره های 1 و 2، شاهد نبرد تن به تن میان مدافعان و مهاجمان دو تیم باشیم. جونز که در غیاب اسمالینگ به فکر بستن فضا بر روی آقای گل لیگ برتر یعنی هری کین است، یارگیری سون هیونگ مین را به اشلی یانگ سپرده است. همه این ها در کنار هم موجب پدید آمدن فضای خالی قابل توجه ای در کانال سمت چپ خط دفاع منچستر شدند؛ همان جایی که کایرن تریپیر با نفوذهای خود، بار و بارها یانگ را اذیت کرد ولی این بار یانگی در کار نیست تا با او مقابله کند. در ادامه هم نمی توان از سانتر تریپیر و اشتباهی دیگر از جونز که منجر به گل به خودی شد، گذشت.
| عوامل تاکتیکی تعیین کننده در نتیجه بازی |
|---|
به طور کلی عوامل زمینه ساز باخت منچستریونایتد در ومبلی را می توان به دسته تقسیم کرد:
- خارج شدن نمانیا ماتیچ از جریان بازی
شب گذشته اگر با کمی دقت بیننده بازی بودید، در می یافتید که نمانیا ماتیچ آن مرد خونسرد و با دید بالای همیشگی خط میانی منچستر نبود. پرسینگ بی رحمانه تاتنهام بر روی هافبک صربستانی شیاطین سرخ، عملا خط میانی منچستر را فلج کرد. دایر، دمبله، آلی، اریکسن و حتی بعضا هری کین بارها و بارها مامور شدند تا به محض قرار گرفتن توپ در اختیار دفاع منچستر (و نه حتی خود ماتیچ) به سوی هافبک طراح تیم بدوند. این فشار بالا بعضا موجب اشتباهاتی از ماتیچ شد که کمتر کسی انتظار آن را داشت.
اما پیامد ثانویه این راه بستن بر ماتیچ، خارج شدن پل پوگبا از جریان بازی بود. در واقع پوچتینو به درستی با تنگ کردن عرصه بر ماتیچ، هافبک گرانقیمت و البته زهردار منچستریونایتد را از پا در آورد که حتی در نهایت موجب تعویض شدن او هم شد. نیازی به توضیح نیست که منچستریونایتد طی یک فصل و نیم اخیر نشان داده که هرگاه از حضور مفید پوگبا بی بهره بوده، توانی برای خلق فرصت نداشته است.
2. خطاهای فنی، دومین دیوار دفاعی تاتنهام
اگر در معدود صحنه هایی شاهد عبور توپ از یک سوم دفاعی منچستر هم به سوی دروازه تاتنهام هم بودیم، طرح دوم پوچتینو برای گل نخوردن به کار می آمد: انجام خطاهای فنی. انجام سه خطا از سوی هری کین، دورترین بازیکن نسبت به دروازه تاتنهام، خود نشان از کارایی این ترفند در بازی شب گذشته دارد. حتی خطاهای بسیاری هم بودند که یا با آوانتاژ آندره مارینر مواجه شدند و یا اصلا اعلام نشدند ولی با این حال تکل های پرخاشگرانه بازیکنان تاتنهام هنگام طرح ریزی حملات منچستر، حوصله کمتر مخاطبی را به سر نیاورد.
3. آفساید گیری
پرسینگ از بالا بدون آفساید گیری، نه تنها تاکتیک خوبی نیست، چه بسا می تواند موجب ضربه خوردن تیم عامل باشد. منچستریونایتد شب گذشته 9 بار در تله آفساید گیری مدافعان تاتنهام گیر کرد تا نتواند فوتبال مبتنی بر ضد حملات خود را پیاده کند. به خوبی مشخص بود که پوچتینو در طول هفته بر روی این تاکتیک با تیم خود کار کرده بود زیرا تاتنهام یکی از بی نقص ترین آفساید گیری ها را به نمایش گذاشت تا باز هم منچستر را در فاز تهاجمی ناتوان بگذارد.
4. دفاع چند لایه، این بار علیه مورینیو
مورینیو را استاد فوتبال دفاعی می دانند؛ دست کم در بریتانیا. با این حال شب گذشته پوچتینو نشان داد که چگونه می توان از این راهکار بر علیه خود آقای خاص استفاده کرد. همان گونه که حملات تاتنهام تیمی بودند، دفاع این تیم نیز به شدت بر پایه زنجیره تیمی قرار داشت. این تیم در هنگام دفاع با تشکیل دو لایه دفاعی عرضی برابر محوطه خود، نه به منچستری ها اجازه به عمق زدن را می داد و نه سانتر کردن.
(تصویر شماره 5)
یک نبرد عادی در کناره های خط میانی و در حالی که تاتنهام 2-0 از حریف خود پیش است، صحنه ای همانند تصویر شماره 5 را خلق کرد. می بینیم که چهار بازیکن به نبرد با 3 بازیکن منچستر رفته اند و در تلاش هستند تا توپ را باز پس بگیرند و با این وجود خط دفاع سه نفره تیم میزبان نیز به قوت خود باقی است.
آزمون ومبلی، آزمون بزرگی برای منچستریونایتد بود که باید در لیگ قهرمانان برابر تیم های بزرگ محک بخورد. این آزمون به خوبی دلایل گرایش تدافعی تیم مورینیو را روشن ساخت زیرا این خط دفاع شاید در حالت تیمی یکی از نیرومندترین ها در انگلستان باشد، ولی در حالت انفرادی بسیار لغزنده و مستعد اشتباه است. گرچه به ثمر رسیدن گلی زودهنگام برنامه های منچستر برای این بازی را به هم ریخت، ولی نمی توان از بن بست تاکتیکی مورینیو برابر پوچتینو نیز چشم بست. 22 شوت در برابر 6 شوت، نشان داد که تیمی با وجود لوکاکو، سانچز، مارسیال و پوگبا پشت سرشان، لزوما تیمی درنده نخواهد بود و نمی تواند بدون آرامش در عقب زمین، رقبا را درو کند.
با این حال شرایط تغییری نکرده؛ شاید لیورپول به یونایتد در رده دوم نزدیک شده باشد ولی با شکست چلسی، وضعیت برای منچستر همانی است که بود و این تیم همچنان به رویاپردازی برای کاهش اختلاف با منچسترسیتی ادامه خواهد داد. در این مقطع از فصل، جایی برای حسرت خوردن نیست و البته تمامی تیم ها هم تاتنهام و منچسترسیتی و لیورپول نیستند که بخواهند ضعف منچستریونایتد برابر تیم های پرس کننده را آشکار سازند. آنچه مسلم است، ادامه داشتن پروسه بازسازی منچستریونایتد بوده و این بار نوبت به یک سوم دفاعی خواهد رسید. شاید تابستان آینده مورینیو هم به فکر رکوردشکنی برای جذب مدافعانی معتمد و مستحکم بیافتد.
