مطلب ارسالی کاربران
افسانه ی کلودیو
میدونید اصلا اهل نوشتن نیستم ولی دلم نیومد راجب مظلوم ترین بازیکن تاریخ تیمم چیزی ننویسم.
برای منی که از 2012 یوونتوسی شدم و دوران اوج الکس دل پیرو رو ندیدم و با شوتای ندود و بزرگی داویدز و خیلیای دیگه هم آشناییتی ندارم کلودیو مارکیسیو اصلی ترین اسطوره ی تیممه.
بازیکنی که هر وقت توپ در کنترلشه اطمینان داری که درست ترین حرکت ازش سر میزنه.
بازیکنی که بر خلاف ایتالیایی های بزدل حال حاضر مثل بونوچی و بوفون و کیه لینی و بارتزالی و غیره و ذلک هیچ وقت کوچکترین اثری از ترس تو چهرش نبوده و نیست.
اصلا شاید دلیل علاقه ی بی نهایتم به مارکیسیو همین شجاعتش و نترس بودنش باشه.(فقط به پاس گلاش تو نیمه نهایی و فینال سی ال2015 دقت کنید که چقدر ریسکی بودن.)
هر وقت در حال تماشای یه بازی بزرگ بودم ترس و بزدلی رو تو چشای بوفون و بونوچی و هیگواین مشاهده کردم و همین ترس به من هوادارم منتقل شد ولی مارکی همیشه با شکوه و با صلابت نگاه میکرد طوری که انگار هیچ کس جز خودش تو زمین نیست.
ولی حیف که هیچ وقت به حقش نرسید تو فوتبال و به قول اسکورپیوس یه افسانه ی ناسروده باقی موند.
این نترسیش هنوزم دیده میشه.وقتی آلگری و بوفون بزدل میان و همه رو نا امید میکنن و میگن شانسی وجود نداره این مارکی هس که میاد و اینجوری با مصاحبش روحیه میده به همه و امید رو تو دل من هوادار زنده میکنه.
دلیل این که 2015 اونجوری جلوی مادریدیا ایستادیم و تنها تیمی بودیم تو 5 سال اخیر که تونسته از سی ال حدفش کنه وجود بازیکنای با کلاس و نترسی مثل ویدال و پیرلو و مارکی و پوگبا و توز یا حتی موراتا بود.
بزرگترین تغیری که تیم باید بکنه اینه که این ترسو ها از تیم برن و بازیکنایی با ذهنیت قهرمانی بیاد جاشون.
امثال دی شیلیو و روگانی هم دقیقا مثل دار و دسته ی بوفون و بونوچی هستن ولی کافیه یه بار بازی کالدارا رو تماشا کنید تا ببینید این جوون چه هیولاییه و کوه اعتماد به نفسه و تا اینجور بازیکنا پشت خط امثال بارتزالی بمونن وضع یووه تا ابد همینه.
تیتر رو کلودیو زدم چون محتوای متنم اعتماد به نفس و ذهنیت قوی بود که نمونه ی اعلاش تو تیممون مارکیسیو هست.
درد و بلات بریزه تو دل آلگری ترسو.
میدونم دیس میخورم ولی مهم نیست حرفی که به نظرم درست بود رو زدم باقیش دیگه اهمیت نداره.
برای من اسطوره ی نسل جدید یووه فقط مارکیه.
