مطلب ارسالی کاربران
تیتو ویلانووا عزیز، تا ابد در خاطر ما خواهی ماند
تیتو دومین آدمی بود که توو زندگیم با شنیدن خبر مرگش بی هوا گریه م گرفت
نمی دونم... شاید چون حس می کنم، هیچ وقت اونقدر که باید قدرش رو ندونستیم، و اینکه هیچ وقت فکر نمی کردیم اینقدر راحت از بینمون بره
کسی که مسلما جزو 3 تا عامل اصلیه تمام افتخارات سالهای اخیر باشگاه بود، اما هیچ کس هیچ جا براش صفحه ای نزد و پیچی باز نکرد و چیزی ننوشت و خیلی زود همه ی ما فراموشش کردیم، از افتخاراتش چیزی ننوشتیم، از لالیگای 100 امتیازیش، از بازی های زیبا و بی نقصی که تا وقتی خودش بود از تیم می دیدیم کسی چیزی ننوشت، از شکست میلان و بایرنی نوشتیم و گفتیم، که اون کمترین نقش رو تووش داشت، وقتی ام از باشگاه رفت، یه جوری رفت که انگار اصلا نیومده بود
احساس می کنم باشگاه و هوادارا درباره ی تیتو بی انصافی کردند
تیتو حق این رو داشت که بیشتر دیده بشه، و بیشتر ازش نوشته بشه
اما واقعیت اینه که تیتو زیادی شبیه آدمایی بود که این دنیا لیاقتشون رو نداره، زیادی شبیه آدمایی بود که هر روز دارن از کنار هر کدوم از ما و از زندگیه هر کدوم از ما میرن بیرون، آدمایی که آروم هستن، ساکت هستن، از حاشیه دورن، و یک هو میبینیم که نیستن، که فقط دیگه نیستن، و تازه یادمون میاد که چقدر کم بهشون نگاه کردیم، و تازه یادمون میاد که چقدر زیاد دلمون براشون تنگ میشه
به قول شاملو:
"صاحبان دلهای حساس نمی میرند
بی هنگام ناپدید می شوند"
