وقتی قبل از بازی مقابل وستهم از ژوزه مورینیو پرسیدند هدفش از انتخاب این بازیکنان و ترکیب چه بوده پاسخ داد: «یک امتیاز». منچستر یونایتد از این بازی یک امتیاز می‌خواست تا دومی خودش در این فصل از لیگ برتر را قطعی کند، هدفی که بهش رسید. اما غیر از نتیجه، تساوی بدون گل مقابل وستهم، در فاصله‌یِ یک هفته مانده به فینال اف‌ای کاپ چه نکات دیگری برای یونایتد داشت؟
روملو لوکاکو در سال 2018 برای یونایتد 12 گل زده، آماری قابل قبول برای مهاجم بلژیکی. اما بعد از مصدومیت او مقابل آرسنال، یونایتد در دو بازی بعدی‌اش، مقابل برایتون و وستهم بدونِ لوکاکو حتی یک گل هم نزده است. مارکوس رشفورد و آنتونی مارسیال بعد از بازی با برایتون مورد انتقاد شدید مربی‌شان قرار گرفتند و هر دو مقابل وستهم نیمکت‌نشین شدند، اما شرایط یونایتد تفاوت چندانی در زمین نکرد.
تدی شرینگهام، مهاجم سابق یونایتد و کارشناس اسکای اسپورتس، بعد از بازی هفته‌ی گذشته گفت انتظاری که از این تیم در بعد هجومی می‌رود خیلی بیشتر از این‌هاست. این هفته هم نوبت به الکسیس سانچز رسید که به عنوان مهاجم مرکزی جای خالی لوکاکو را پر کند. اما ستاره‌ی اهل شیلیِ شیاطین سرخ هم در این راه ناکام ماند.
مشکل بازی الکسیس مقابل وستهم از نظر گری نویل چنین بود: «چرا سانچز اینقدر عقب برمی‌گردد؟ سانچز از وقتی به یوناتید آمده همیشه همینطور بازی کرده و برای اینکه به موقعیت گلی برسد باید 10 نفر را از پیش رو بر دارد. او کار را برای خودش سخت کرده و من اصلا نمی‌دانم چرا چنین شرایطی را برای خودش پدید آورده و نقش یک هافبک را بازی می‌کند.»
حضور سانچز در میانه‌ی زمین باعث شد یونایتد مالکیت توپ بالایی در این منطقه داشته باشد. آندر هررا در این بازی 131 بار توپ را لمس کرد و 104 پاس صحیح داد. حضور اسکات مک‌تامنی کنار این هافبک اسپانیایی هم آزادی عملی که پل پوگبا همیشه دنبالش است را برایش فراهم کرد، اما انگار هنوز این خط میانی یک چیزی کم دارد.
نظر نویل در این باره هم چنین بود: «این مهمترین نکته‌ایست که در تماشای بازیهای یونایتد بهش رسیدم، اینکه ریتم و کیفیت پاس‌های خط میانی‌شان حتی نزدیک آنچه باید باشد هم نبوده. هررا چنین بازیکنی نیست. ماتیچ هم چنین بازیکنی نیست. پوگبا هم اصلا تداوم لازم را نداشته. هافبک‌ها باید همیشه دنبال پاس‌های طولی و عمقی باشند که خط دفاع حریف را به هم بریزند. دادن پاس‌های عرضی و محافظه‌کارانه به فول‌بک‌ها دقیقا چیزی است که حریف می‌خواهد. یونایتد هافبکی ندارد که با یک دریبل، یا یک لحظه خلاقیت به خط دفاع حریف نفوذ کند. خرید چنین بازیکنی در تابستان باید اولویت مورینیو باشد.»
مورینیو در بازی مقابل وستهم تیمش را با دفاعِ سه نفره به زمین فرستاد. این سیستم از منظر دفاعی موثر بود چون باعث شد حریف در طول 90 دقیقه تنها دو ضربه در چهارچوب داشته باشد. آیا منظور از این تغییر چینش تمرینی برای فینال جام حذفی مقابل چلسی بوده؟ «گاهی مربیان برای بازیهای بزرگ تیمشان را از بازی قبلی آماده می‌کنند. به نظرم در این شب ته ذهن مورینیو فینال مقابل چلسی بوده. او قبلا هم برای مهار ادن آزارد از چنین سیستمی استفاده کرده بود، سیستمی که فیل جونز مدام از خط دفاع سه نفره جدا می‌شود و به آزاد می‌چسبد.»
کریس اسمالینگ هم بعد از بازی درباره‌ی سیستم تیمش گفت: «ما قبلا در اوایل فصل این سیستم را بازی کرده بودیم، اما چند وقتی بود زیاد ازش استفاده نکرده بودیم. این نشان می‌دهد که قادر به اجرای هر دو سیستم هستیم. برای مقابله با طرح‌های مختلف حریفان داشتنِ چند گزینه همیشه به درد می‌خورد.»
شاید یونایتد گزینه‌های مختلفی داشته باشد، اما مورینیو هنوز بهترین گزینه برای بازی تیمش را پیدا نکرده است.
