به مناسبت بازی آغازین برزیل در جام جهانی 2018 روسیه

زنده باد آزادی؛ برایِ دکتر سوکراتس آنارشیست ریشوی فوتبال

Vote

محمد عامریان 06/17/2018 - 14:29352554

هنگامی‌که من نام یکی از فرزندانم را فیدل گذاشتم مادرم به من گفت: "این نام برای فرزندت کمی غیرعادی نیست؟!" و من گفتم: "مادر نگاه کن به نامی که خودت برای من انتخاب کرده ای!"

اختصاصی طرفداری- یک میلیون نفر از آنها قبل از رسیدن به بازار های برده فروشی برزیل جان خود را از دست داده بودند. چه اوضاع بدی باید بوده باشد در این کشتی های نا گرفته. سومالیایی ها، گینه ای ها، کنگویی ها را می گویم.

سیاهان آفریقایی که طبق آزمایشات جیمز واتسون به خاطر هوش پایین ترشان همیشه تاریخ مستعمره بوده اند. برده های برزیلی که تنها مزیت هفده ساعت کارِ مقرر شده برایشان این بود که اگر نَمُردند خیلی خیلی راحت بخوابند تا حداقل خواب آزادی را ببینند. کسانی که به گواهی خط خطی های سیاه تاریخ، زیر شلاق اربابانِ آن روزها به طور میانگین هشت سال برای مردن وقت داشتند و تمام سهمشان از زندگی این بود که انتخاب کنند مزارع نیشکر باهیا و پرنامبوکو برای مردن عاشقانه تر است یا معادن طلای میناس گراییس. بعدها الیزابت سوم برده داری را در برزیل لغو کرد، نوادگان این برده های ستمدیده را بخشید، اما کیست که نداند ابرِ سیاه برده داری هیچ زمان هیچ جا پایان روشنی ندارد و اساسا سیاهی جهل را با این تو بمیری ها نمی شود شست.

برای بازسازی برازیلیا به عنوان پایتخت جدید برزیل، لوییس کوستا و اسکار نیمایرِ معمار، طرحِ یک هواپیمای در حال پرواز را روی پیکر عریان این دشت وسیع کشیدند تا پایتخت جدید برزیل ایماژی باشد از یک کشورِ در حال توسعه. از همان زمان تا کنون لب ساحل ریو تا حلبی آبادهای سائوپائولو، آسمانِ برزیل سرشار از ستاره هایی است که پشت بام خرابه هاشان تا شکوهمندترین استیج های فوتبالی را بال زدند و بالاتر از ابرها پریده اند. ستاره هایی که رازِ تکنیک مسحور کننده شان را باید در این نقل قول جاناتان ویلسون پیدا کرد که گفته بود: "چون مجبور بودند توی کوچه پس کوچه های تنگِ محله های فقیر بازی کنند و فضای کافی نداشتند ناچارا باید به جای ارسال های بلند دریبل های ریز می زدند" و از این قرار، تکنیکِ فردی شد برند فوتبال برزیل و برزیل تبدیل به سمبل فوتبال در همه جهان. با این همه اما بی هیچ شک و تردیدی تیم رویایی تله سانتانا در جام جهانی 1982 در تالار مشاهیر برزیلی ها تا همیشه تا بى نهایت جایگاه ویژه ای دارد.

برزیلِ ۱۹۸۲ را برخی بهترین تیم تمام ادوار جام‌جهانی فوتبال می‌دانند. بازی‌ها روح‌نواز و گل‌هایی زیبا که هرکدام مانند یک اثر هنری بودند. تیمی متّحد که در قلبِ خط میانی‌اش جواهری داشت به نام دکتر سوکراتس. هافبک هجومی نابغه‌ای که جراحی ارتوپدی خوانده بود و در زمین بازی با اندامِ کشیده‌اش هرکاری که می‌خواست با توپ گرد می‌کرد. به او لقبِ "چگوارای فوتبال" داده بودند که اسم پسرش را "فیدل" گذاشت و دل‌ش در گرو جنبش‌های چپ آمریکای لاتین بود. آنارشیستِ ریشویی که هیچ‌وقت دنبال قهرمانی نرفت. هیچ‌وقت زیبایی فوتبال را فدای کسب افتخار و جام نکرد. هیچ‌وقت اسیرِ حرفه‌ای‌گری‌های فوتبال مدرن و تجاری نشد و در برابرش سرِ تعظیم فرو نیاورد. در بیرون زمین نوشیدنی می‌خورد و سیگار بر لب جسم و روحِ مست‌ش را به میانِ مردم می‌انداخت و در زمینِ بازی سمفونی فوتبال می‌نواخت. او زمانی گفته بود «وقتی در زمین قدم برمی‌دارم، هیچ چیز جز همان لحظه و آفرینشِ کاری زیبا برایم اهمیتی ندارد. من به میلیون‌ها مردمِ فرودستی فکر می‌کنم که با تمامِ حسرت‌ها و مصیبت‌های‌شان، چشمِ امید به ساق‌های من بسته‌اند. به مردمی که قدرتِ حرف‌زدن و ابرازِ وجود از آن‌ها سلب شده است».

او آخرین بازمانده‌ نسلی بود که در سرآغازِ سقوط فوتبال به گند و کثافتِ تجارت، لحظه‌هایی شورانگیز برای مردم‌شان خلق کردند. فوتبالی درهم‌تنیده به سیاست. در روزگاری که به همراهِ رفقای کمونیست‌ش، تیمِ فوتبالِ باشگاه کورینتیانس را به تریبونی برای هجو و نقدِ دیکتاتوری نظامی بدل کردند. پیراهنی بدونِ اسپانسر با لوگوی کمپانی کوکاکولا که از پایین‌ش قطره‌های خون می‌چکید و یک کمونِ فوتبالی با نامِ دموکرات‌های کورینتیانس. به بازی زیبای برزیل در آن‌ سال‌ها لقبِ ژوگوبونیتو داده بودند. امّا ژوگوبونیتوی سوکراتس و رفقایش هیچ‌وقت روی سکو نرفت. هیچ جامی نگرفت و تیم ملّی‌شان در جام‌جهانی ۱۹۸۲ با مربی‌گری تله سانتانای افسانه‌ای، ناباوارنه در برابر ایتالیا حذف شد. امّا آن بازی تیمی روح‌نواز، آن ژوگوبونیتوی نبوغ‌آمیز و آن فوتبالِ گره‌خورده به آه و حسرت‌های پابرهنه‌های برزیل برای سال‌ها در خاطره‌ها جاودانه ماند.

دسته‌بندی:

برچسب‌ها:

تله سانتانا

جام جهانی 1982 اسپانیا

برزیل-ایتالیا

کورینتیانس

دیدگاه‌ها

۱ ۱ 06/17/2018 - 14:46

کاش تو پست میزدن تقدیم به جاسم غلام

وودی آلن 06/17/2018 - 14:47

لجن ترین دوره ی تاریخ بشریت رو ماها داریم تجربه می کنیم:((

روزبه R 06/17/2018 - 15:07

نیچه می‌گفت که با مرگِ خدا انسان به آزادی میرسه. بشر آزادی [را] تجربه میکنه که در هیچ دوره‌ای تجربه نکرده. اما پس نیچه یک چیز رو ندید و اون کابوس وحشت‌انگیزیست که از این آزادی حاصل انسان میشه. من آزادم که به هر طرف بروم اما هیچ نشانه‌ای وجود نداره. این آزادی میشه کابوس. ژان پل سارتر می‌گفت "از هر طرف روی راه همان است". اما از کدوم طرف برم؟ فوکو هم می‌گفت "مرگ حقیقت آزادی رو [در پی] داره... و با مرگ حقیقت انسان آزاد میشه". اما برای من این سوالِ اگر حقیقت نباشه آزادی بر کدوم بستر باید استوار بشه؟ مثل اون کبوتر کانتی... هوا مقاومت میکنه در برابر پرواز هوا رو برداریم... کانت به درستی فهمید اگر این هوا نباشه این بال زدن اصلاً معنا نداره. اگر حقیقت نباشه آزادی دیگه معنا و مفهوم خودشو از دست میده. دوران ما دوران آخرین انسانه. من و شما همه جزء آخرین انسان هستیم. آخرین انسان به تعبیر نیچه‌ای کلمه انسانِ کوچک که در واقع تعبیریست از انسان دوره جدید.

|Friends | 06/17/2018 - 19:20

نیچه اینو گفت اونو گفت
بلا بلا بلا..

اکبر رئالیسم 06/17/2018 - 14:54

نه تنها متن لذت بخشه بلکه تصویر ها هم با ظرافت خاصی انتخاب شده. یادمه پست مربوط به " کاسیاس" هم تمام عکس ها سیاه و سفید بودن. اینجا هم به جز تصویر اصلی، دو تصویر دیگه سیاه و سفید اند. این خودش حاوی مفهوم هست. این فوتبال فرو رفته در باتلاق مدرنیته، تصویر وفاداری و عشق و هنر رو سیاه و سفید نشون میده. در این فوتبال مدرن، عشق، رنگی نیست.

متن هم به شدت جذابه، حرف نداشت.

روزبه R 06/17/2018 - 15:02

نظریات اصلی ?

محمد رئالی 06/18/2018 - 00:00

خیلی باهات موافقم

sajad rahimi 06/18/2018 - 08:52

گرامی کمونیسم قویترین نگرش اندیشه چپ بود که متاسفانه یا خوشبختانه در شوروی و بلوک شرق بنوعی استثمار شد ولی اینکه چپگرایی رو مترادف کمونیسم بدونید منجر به ایجاد خلایی بی اندازه میشه.(چرا چپگرایی رو متصل به تروتسکی و لنین بدونیم در حالی که میشه به افکار پرودون ، باکونین و حتی خود مارکس نگاه کرد و نقدشون کرد...چرا به رانسیریا متاخرین دیگه نگاه نکرد که نگاهی کاملا نقادانه و متفاوت دارن؟ الان مثلا نظریات کینز یا فریدمن اتوپیای ناممکن رو برامون ساختن؟ )
خیلی از حقوق بدیهی امروزه ما نتیجه مبارزات و اندیشه های چپی است و همینطور خیلی از داشته های ما هم با نگرش محافظه کارانه و دست راستی تثبیت شده و اینکه در دام ایدئولوژی ها و ایسم ها باشی نتیجه ای جز حماقت مکرر نداره و نخواهد داشت.
بازی ای از سوکراتس ندیدم ولی حتی خیلی بیشتر از چیزی که در متن اومده قابل تقدیر و توجه هست...برزیل 90 اولین دوره ای بود که تماشا میکردم و اونا هم دقیقا به همون شکل و سیاق بازی خاص و زیبای برزیلی عمل میکردن که موفق نبودن ولی دل بیننده و طرفدار فوتبال رو اسیر خودشون میکردن...ستاره ای به اسم کاره کا که سلبریتی های امروزی برزیلی (همون شومن که دیروز به تنهایی بازی برزیل رو به گند کشید) یک دهم او تکنیک و خلاقیت نداشتن!
دیروز برای داداش کوچکترم باشگاههای بازیکنای بزرگ اون دوره رو میگفتم و طبق معمول و انتظار جام فن ها و سلبریتی پرستای میخکوب شده توسط شانتاژ رسانه ها انتظار شنیدن نام باشگاههای بزرگ امروزی رو داشت که اغلب اونها در محاق بودند یا در شرایط کاملا برابری مبارزه می کردن...برای من عقد قرارداد الن شیرر ستاره بزرگ انگایس ها یاداور پایان دورانی از فوتبال بود که میشد از تک تک لحظاتش لذت برد (مثل بازی دانمارک و پرو در همین جام) و شروع دوران برده داری مدرن در فوتبال اروپا با محوریت باشگاههای متمول...مسئله ای به نام پول که فارغ از نگاه چپ یا راست میتوان دوباره درباره اش فکر کرد.
در مورد فیدل کاسترو هم بهتره به دور از تعصب به دستاوردهای مبارزات فیدل با توجه به شرایط (تاکیدا) توجه کنید تا تفاوت یک دیکتاتور با یک دموکرات رو بیش از پیش متوجه بشیم! (یک ارجاع ساده : مقاله کاهنان سکولر و تهدید دموکراسی)

iman Reali 06/17/2018 - 15:11

جالب بود لایک .برزیل 3..0 زدم شما چی ؟

Ali Puyol 06/17/2018 - 15:36

منم ۳-۰ زدم

سورنا يووه ٣٢ 06/17/2018 - 15:26

يكي از خاص ترين شخصيت هاي ورزشي تاريخِ اين مرد

اینفانتینو درون 06/17/2018 - 15:30

https://www.tarafdari.com/node/987988 اینم یادداشت من.
هر جا سخن از کاپیتان سوکراتس است نام جاسم غلام می درخشد*

استاد تعلیق شده 06/17/2018 - 15:31

متن حرف نداشت و عکس ها هم عالی بودن

Fergie's Fledglings 06/17/2018 - 15:36

چرا نوشتید آنارشیست؟ دکتر سوکراتس یک کمونیست و انقلابی بود.
ضمناً این آقای بالایی که افاضه فرمودند برید نظرات اصلی رو بخونید، گذشته از مضحک و بی معنی بودن همین عبارت، کاش کمی از دریای دانش شان مرحمت میفرمودند و دست کم اسم 2 تا کتاب برای شناخت صحیح از مارکسیسم (نه استالینیسم) هم معرفی میکردند.

شخصاً کتاب "محاکمه سوسیالیسم" اثر جیمز پی. کانن - نشر طلایه پُرسو را برای "آشنایی" با مارکسیسم پیشنهاد میکنم که متن دفاعیات جیمز پی کانن، کمونیست امریکایی در دادگاههای امریکا (دوران مک کارتیسم) است.

alireza ch 06/17/2018 - 16:13

متاسفانه توقیف تمام رسانه‌های کشور توسط جمهوری‌اسلامی و‌ نبود رسانه‌های مستقل آزاد، فضایی ایجاد کرده که مخاطب ِبریده از این فضای تک صدایی هجوم بیاره به تلوزیون‌‌های ماهواره‌ای چون شبکه من و تو (و مستندهای یک‌جانبه اون)
.
واقعا انتظار بعیدی هستش توقع اینکه ما حالا مردمی داشته باشیم که در آونگ بین رسانه‌های جمهوری اسلامی و شبکه‌های ماهواره‌ای جبهه سرمایه‌داری، بتونن از این فضا خارج بشن و با تحمل مصائب فراوان به رسانه‌های مستقل مراجعه کنن و ترغیب بشن به مراجعه بی واسطه با کتب و آثار چپ و سوسیالیستی...

Fergie's Fledglings 06/17/2018 - 15:44

یک نکته فراموشم شد: کسانی که از روی ناآگاهی میان میگن کمونیسم جز بدبختی و فلان و بهمان چیزی برای بشریت نداشت، در حد ویکیپدیا مطالعه کنند، ببیند بیمه، حداقل دستمزد، تعطیلات با دستمزد هفتگی، مرخصی سالانه با دستمزد، 8 ساعت کار روزانه، خدمات اجتماعی، درمانی و آموزشی، حق رأی زنان و ..... از کجا نشأت گرفته و چطور به دست اومده.

محمدرضا آقامحمدی 06/17/2018 - 21:52

دقیقا...
چیزی که جالبه اینه که بعضیا معتقدن آگه مارکس نبود و به پاشنه های آشیل سرمایه داری اشاره نمیکرد سرمایه داری هم به راحتی به سرنوشت نظام های قبل خودش دچار میشد...
ولی این هوشیاری سرمایه داری بود که از نسخه مارکس به عنوان پادزهر خودش استفاده کرد...

حس فوتبال ناب 06/17/2018 - 15:46

این پست ب دکتر قصه ها.یونتوسی عزیز دکتر سوکراتس.
امیدها رفتن اما شما چرا.

رضا چشمی 06/17/2018 - 15:54

روحش شاد
یه حریف و یه بازیکن قابل احترام در سبک فوتبالیستهای دهه 70 و 80 درست مثل مارادونا
فوتبال قبل از تجاری شدنش روح داشت گرچه امروزه فوتبال خیلی پیشرفت کرده اما اون روزا خیلی بیشتر می چسبید درست مثل زندگی

بهزاد عسگری 06/17/2018 - 19:26

احساس میکنم این مقاله به قلم صدر نوشته شده

موری❤علی❤امیرعل... 06/17/2018 - 23:07

بسیاااار عالی