ابوذر شاه امیری
FCBarcelona.ir
ویسنته کالدرون جای سوزن انداختن نبود؛ 48 هزار نفر آمده بودند تا دیدار تیم محبوبشان را در برابر آبی و اناری پوشان کاتالان، از نزدیک نظاره کنند، دیداری که در دو سال اخیر به دیداری تکراری تبدیل شده ولی هیجان انگیزتر از گذشته دنبال می شد. آنها نیز همانند تیم کاتالانی رویای سه گانه را در سر می پروراندند، هر چند که می دانستند این رویا خیلی کم رنگ تر از آن است که بخواهد رنگ واقعیت به خود بگیرد. آنها آمده بودند تا به نوعی پرچم دار پایتخت نشینان پس از حذف رئال مادرید باشند، با این وجود وقتی ریکاردو بورگاس سوت آغاز بازی را به صدا درآورد، کمتر هوادار مادریدی از آنچه دست تقدیر برایشان رقم زده بود، آگاهی داشت!
هر دو تیم با یک تساوی در لیگ پای به این مسابقه گذاشته بودند. بارسا درخانه بتیس 1-1 متوقف شده و اتلتیکو در خارج از خانه به تساوی 0-0 با آلاوز تن داده بود. آلاوز، همان تیمی که بارسلونا در هفته سوم در نیوکمپ برابرش تسلیم شده و اولین شکست از دو شکست بارسلونا در لیگ و چهار شکست آنها در کل مسابقات را رقم زده بود.
این دهمین دوئل دو تیم از زمان ورود انریکه به نیوکمپ به حساب می آمد. در 9 دیدار قبلی، بارسلونا 7 پیروزی و تیم مادریدی تنها یک پیروزی کسب کرده بود؛ یک بازی هم به تساوی انجامیده بود؛ این تساوی مربوط به آخرین بازی آنها در نیم فصل اول لیگ امسال می شد. نکته قابل توجه در تقابل های دو تیم این بود که انریکه 7 پیروزی خود را به صورت پیاپی کسب کرد و در دیدار هشتم در برابر مرد آرژانتینی شکست خورد و همین شکست رویای سه گانه لوچو و شاگردانش را در فصل قبل نقش برآب کرد. این تنها پیروزی مردان سیمئونه درمقابل کاتالان ها پس از اخراج تاتا مارتینو محسوب می شد.
بارسلونا دو فصل قبل در مرحله یک چهارم پایانی، اتلتیکو را در دیدار رفت در نیوکمپ با تک گل مسی شکست داد و در بازی برگشت، در شبی که آردا توران لنگ کفشش را به سمت کمک داور پرت کرد، با دو گل نیمار و گل به خودی میراندا، در مجموع دو دیدار با حساب 4-2 حکم حذف روخی بلانکوس ها را امضا کرد و در پایان نیز قهرمان شد، همان فصلی که مردان انریکه سه گانه ای دیگر را پس از پپ کسب کردند. بارسا در نبود اینیستا و بوسکتس که به دلیل مصدومیت بازی را از دست داده بودند، رهبری خط میانی خود را به آندره گومز جوان، راکیتیچ و ماسکرانو سپرده بود، ماسکرانویی که به پست تخصصی خود بازگشته و می خواست نقش اسلحه خاموش بوسکتس را در زمین ایفا کند. در نبود بوسکتس و اینیستا، بارسلونا از فصل 2008-2007 تاکنون پس از 511 بازی، بدون هیچ هافبکی از لاماسیا به میدان می رفت.
بازی به دقیقه شش رسید؛ مسی لب خط، کنار بازیکن حریف نیگوئز دیده می شد. نیگوئز با پاسی کوتاه توپ را به گریزمن رساند و او در دو راهی چرخیدن یا نچرخیدن در میانه زمین با تکلی از پشت توسط ماسکرانو توپ را از دست داد. توپ جلوی سوارز قرار گرفت و سوارز پس طی کردن مسافتی کوتاه با دریبل دو طرفه زیبایی، استفان ساویچ را مهو کرد و با بیرون پایی زیبا در حالی که هموطنش دیگو گودین هم از مهارش عاجز مانده بود، توپ را به گوشه دوازه فرستاد.
توپ که از خط گذشت، کالدرون به طوری غریب در بهت و سکوت فرو رفت. غریب از آن سو که شاگردان دیگو سیمئونه در 32 بازی قبلی خود هیچگاه در 15 دقیقه ابتدایی گلی دریافت نکرده بودند، و حتی هواداران بارسلونا هم انتظار چنین گل زود هنگامی را نداشتند؛ گلی که شیرازه تیم سیمئونه را ازهم پاشید، گلی که روی نبوغ مرد فربه و کند پای مثلث خط حمله بارسا زده شد. فریادهای سوارز در سکوت مادرید راحت تر شنیده می شد، فریادهای شادی. شادی از پنجمین گلش به اتلتیکو و شادی از اولین گلش در ویسنته کالدرون، آن هم در نهمین بازی اش. این بازی، 126امین بازی سوارز با پیراهن بارسا و این گل، 106امین گلش بود. نکته جالب و تامل برانگیز این است که سوارز این 106 گل را در 69 مسابقه به ثمر رسانده و بارسا در هیچ کدام از این 69 بازی تن به شکست نداده است؛ در واقع هر وقت سوارز گل زده، بارسا نباخته است. آماری خیره کننده از پسر آمده از سالتو!
بازی سرد و بی روح دنبال می شد، نیمار میتوانست در دقیقه 26 با پاس سوارز یخ بازی را آب کند ولی اینگونه نشد. دقیقه 33 بود، راکتیچ توپ را به مسی رساند و مسی توپ راکتیچ را در پشت 18 قدم از گوشه سمت راست با یک استپ ریز جلوی پای خود آماده کرد و با شوتی سرکش توپ را به تور دروازه آنخل مویا چسباند. ویسنته کالدرون غرق در سکوت شده بود و فریادهای Meeeeeessi Meeeeeessi معدود هواداران بارسلونا که خود را به مادرید رسانده بودند، این سکوت را درهم می شکست.
اغراق نکرده ایم اگر بگویم کسی نمی توانست آن توپ را مهار کند، شوتی با سرعت 92km/h، با پای چپ جادویی که کاتهایش را بارها به تماشا نشسته ایم. این 26امین گل مسی به اتلتیکو و 12امین آنها در کالدرون بود، فقط در 32 بازی. 12 گل در کالدرون و 12 گل در سانتیاگو برنابئو، حال دو غول مادریدی جمعا 24 گل در خانه از مسی دریافت کرده اند. مسی در دوران فوتبالش بیشترین گل را به سویا زده است با 27 گل، و اتلتیکو دقیقا پشت سر آن قرار دارد. این گل او 30امین گل فصلش نیز محسوب می شد. در واقع در این بازی هم مسی بهترین بازیکن میدان بود، به طوری که می توانستی او را در هر نقطه ای از زمین مشاهده کنی!
اتلتیکو نیمه دوم را با بیرون کشیدن ورسالیکو مدافع راست خود و به زمین فرستادن تورس آغاز کرد. با ورود تورس، شاگردان سیمئونه نیمه دوم را کاملا هجومی آغاز کردند و این را می شد از توپ هایی که روی دروازه بارسلونا ارسال می شد و از کرنرهای پیاپی شان فهمید. بارسا مجبور به عقب نشینی شد و چشم به ضد حملات دوخته بود. اتلتیکو دست به دومین تعویض زد. سائول نیگوئز بیرون رفت و نیکو گایتان وارد شد، یک هافبک رفت و یک هافبک آمد و مربی می دانست که خوردن دو گل در خانه کار را برای بازی بعد سخت تر می کند، پس در فکر جبران دست به حملات زیادی زد.
ماسکرانو برای زدن ضربه به هوا پرید و بر روی تورس مرتکب خطا شد، کاپیتان گابی پشت توپ ایستاد، توپ را سانتر کرد، گودین با ضربه سر توپ را در عرض روی دروازه بارسا فرستاد و گریزمن در دقیقه 59 حساب کار را 2-1 کرد. در این لحظه سیمئونه به جای گریزمان شادی پس از گل را انجام می داد و مثل همیشه هواداران را تهیج می کرد تا بتوانند بازی را برگردانند. سه دقیق بعد گریزمن میتوانست توپ ارسالی را در دو قدمی دروازه تبدیل به گل کند ولی دروازبان بارسلون مانع شد.
اتلتیکو در هر لحظه از بازی توپی روی دروازه بارسا ارسال می کرد ولی هیچ کدام به قدر کافی زهردار نبودند که تبدیل به گل شوند. نتیجه تا پایان کار دست نخورده باقی ماند، که اگر مهاجمان هر دو تیم کمی دقت می کردند، بازی پر گل تر از این ها دنبال می شد. بازی ای سراسر هیجان که حتی اگر طرفدار هیچ کدام هم نبودی، خواه ناخواه از آن لذت می بردی؛ بازی ای با مجموع 32 شوت و 18 کرنر، بازی ای که هر نیمه آن، از آن یک مربی بود.
دوئل دهم دو مربی به پایان رسید و بارسا با اندوخته دو گل در خانه حریف، باید میزبان روخی بلانکوس ها در بازی برگشت باشد، در جهنم نیوکمپ. این هشتمین پیروزی لوچو بر ال چولو بود. پیروزی که باعث می شود لوچو از الان بتواند یک پای خود را در سومین فینال پیاپی اش ببیند، پیروزی که تشک سازان را در تشک هایشان به خواب برده بود. حال هواداران بارسلونا شب ها را با خواب قهرمانی سومین جام پیاپیشان به صبح می رسانند.
بارسلونا در طول تاریخ جام حذفی فقط یک بار پس از کسب پیروزی 2-1 در بازی رفت از صعود بازمانده، ولی همه چیز به بازی برگشت و 90 دقیقه و شاید 120 دقیقه هیجانی در نیوکمپ وابسته است؛ باید دید که آیا این بار ال چولو می تواند مچ لوچو را بخواباند یا خیر. باید صبر کرد و منتظر ماند.
لینک منبع: http://www.fcabianari.ir/index/modules/news/article.php?storyid=15206#si...
