طرفداری | هفته‌ی پنجم لیگ برتر انگلیس 26-2025 به پایان رسید. لیورپول با پیروزی در دربی مرسی‌ساید، صدرنشینی خود را تحکیم کرد و داشت خیالش از عقب‌ماندن آرسنال راحت می‌شد که گل ثانیه‌های آخر گابریل مارتینلی، معادلات را تغییر داد. البته منچستریونایتد هم پس از روزها بدبیاری، بالأخره یک نتیجه‌ی امیدبخش گرفت. نگاهی داریم به اتفاقات ریز و درشت هفته‌ی پنجم لیگ برتر.
لیورپول 2-1 اورتون؛ دربی مرسی‌ساید 247
در این دیدار با دو چهره متفاوت لیورپول در نیمه اول و دوم روبه‌رو بودیم، با این‌حال مرسی‌ساید همچنان قرمز ماند!
درباره این بازی بیشتر بخوانید؛ خبر بد برای رقبا؛ قرمزها فقط بهتر و بهتر خواهند شد
وستهم 1-2 کریستال پالاس؛ روح‌تان را برای این خراب‌شده فروختید
حقیقتاً چه باید گفت؛ وستهام حتی نمی‌تواند در برابر کرنر دفاع کند!
وستهم گراهام پاتر یکی از بدترین رکوردهای لیگ را ثبت کرد؛ هفتمین گل خود از روی کرنر را دریافت کرد، زمانی که ژان فیلیپ ماتتا در دقیقه ۳۷ پالاس را پیش انداخت. آن‌ها خوش‌شانس بودند که فاصله بیشتر نشد، چون مکسنس لاکروآ درست پس از شروع نیمه دوم با ضربه‌سر توپ را به تیرک زد؛ باز از روی یک ضربه ایستگاهی.
و بعد، ضعف‌های دفاعی بیشتری در مقابله با سانترها دیده شد که باعث شد تایریک میچل، بعد از اینکه جَرِد بوون به شکل طعنه‌آمیزی از روی یک کرنر برای وستهام گل زد، گل برتری پالاس را به ثمر برساند. باید به فوریه بازگردیم تا آخرین برد خانگی وستهام را به یاد بیاوریم. جای تعجب نیست که شایعاتی در مورد مذاکرات محرمانه با نونو اسپریتو سانتو و حتی اسلاون بیلیچ برای جانشینی پاتر به گوش می‌رسد.
با این‌حال، این روز با راهپیمایی بیش از هزار هوادار که به سمت ورزشگاه آمده بودند و خواهان کنار رفتن دیوید سالیوان و معاونش کارن بردی بودند، آغاز شد. دردناک بود وقتی در اواخر بازی، هواداران وستهام به هواداران پالاس پیوستند و علیه پاتر شعار دادند؛ «فردا صبح اخراج می‌شی!»
پیش از آن شعارهای «هیئت‌مدیره باید اخراج شود» و «باشگاه‌مان را پس می‌خواهیم» در فضای المپیک استادیوم پیچیده بود، در حالی‌که هواداران کریستال پالاس هم با شعار همبستگی با طرفداران وستهم با اشاره به مهاجرت این تیم به این استادیوم، «روح‌تان را برای این خراب‌شده فروختید» به جمع معترضان پیوستند.
آغاز شورش هواداران وستهم
در این دربی لندن، پالاس در جنوب در جهت مخالف همشهری خود در شرق حرکت می‌کند. آن‌ها به‌خوبی مشغولند اما
برای هواداران وستهم که مدت‌هاست در عذاب هستند، اخراج پاتر مربی سابق برایتون و چلسی اجتناب‌ناپذیر است، آن‌هم در فصلی که از همین حالا شبیه یک نبرد طولانی برای بقا و مقابله با شورش داخلی شده است.
وولوز 1-3 لیدزیونایتد؛ گرگ‌ها در قفس
لیدز با بازگشتی دیدنی، ولورهمپتون را ۳-۱ شکست داد تا روند باخت‌های میزبان در شروع فصل لیگ برتر به پنج بازی برسد.
ویتور پریرا، سرمربی ولوز، هفته گذشته ناباورانه از سوی مدیران باشگاه قرارداد سه‌ساله جدیدی دریافت کرد و قرارداد نوک حمله خود را برای پنج‌سال تمدید کرد تا شاید فضای بهتری ایجاد شود، اما چیزی در میدان تغییر نکرد.
لیدز برای اولین‌بار از روز افتتاحیه لیگ و برای اولین‌بار در بازی خارج از خانه، به پیروزی رسید. وولوز همچنان بدون امتیاز است و این شکست باعث شد آن‌ها همچنان در قعر جدول باقی بمانند و حالا چهار امتیاز با منطقه امن جدول فاصله دارند.
در این دیدار، وولوز برای اولین‌بار در این فصل لیگ برتر با گل اولین لادیسلاو کرچی برای باشگاه پیش افتاد، اما شاگردان «دنیل فارکه» مربی لیدز یونایتد، در ۱۵ دقیقه پایانی نیمه اول غوغا کردند و ورق بازی را کاملاً به سود خود برگرداندند.
اولین گل دومینیک کالورت لوین برای لیدز
بسیاری از هواداران ولوز تا زمان سوت پایان بازی، ورزشگاه را ترک کرده بودند و آن‌هایی که مانده بودند، پس از یک بعدازظهر ناامیدکننده دیگر، نارضایتی خود را علناً ابراز کردند.
هواداران وولوز شعارهایشان را متوجه مالکان باشگاه، گروه فوسون و رئیس باشگاه «جف شی» کردند؛ «تیم را فروختی، حالا باشگاه را هم بفروش.»
گرگ‌ها به‌سرعت و بدجوری در قفس به بند آمده‌اند!
برایتون 2-2 تاتنهام؛ اسپرز فرانک بازهم امتیاز گرفت
۴۵ دقیقه اول تاتنهام شبیه دوران پوستکوعلو در تاتنهام بود؛ تیم در مالکیت توپ خوب بود و موقع حمله هم بد ظاهر نشد، اما اصلاً از نظر دفاعی مطمئن نبود، هم در ضدحملات آسیب‌پذیر بود، هم موقع بازی‌سازی از عقب زمین مضطرب به نظر می‌رسید. شاید این نشانه‌ای از خستگی پس از لیگ قهرمانان باشد، اما برایتون آن‌ها را تنبیه کرد و ۲-۱ از حریف خود جلو افتاد.
اسپرز با گل‌های نیمه اول یانکوبا مینته و یاسین عیاری در آستانه اولین شکست خارج از خانه خود از زمان حضور توماس فرانک روی نیمکت بود، اما مدافع برایتون، یان پل فن‌هکه، در دقایق پایانی یک گل به خودی به ثمر رساند تا تاتنهام با تلاشی سخت از باخت دوگله بازگردد و در ورزشگاه آمکس به تساوی ۲-۲ دست یابد.
نیمه اول را با خوردن دو گل به پایان رساندند، اما ریچارلیسون در دقیقه پایانی نیمه اول یکی از گل‌ها را جبران کرد.
با ورود ژاوی سیمونز هلندی، خرید تازه تاتنهام، حملات لندنی‌ها بیشتر شد و در دقیقه ۸۲، ارسال خطرناک از جناح راست بعد از برخورد به ران فن‌هکه وارد دروازه خودی شد تا بازی به تساوی کشیده شود.
ریچارلیسون و سومین گل فصل برای تاتنهام
توماس فرانک دهمین امتیاز خود را از پنج بازی لیگ امسال کسب کرد و حالا تیمش را به رده دوم و بالاتر از رقیب اصلی شمال لندن، آرسنال، رسانده است؛ البته تا پیش از بازی آرسنال در مقابل سیتی. بازی جذاب و پرهیجانی بود که با تساوی به پایان رسید.
برنلی 1-1 ناتینگهام فارست؛ تغییرات فوری پوستکوعلو
آنژ پوستکوعلو نخستین امتیاز خود به‌عنوان سرمربی ناتینگهام فارست را با تساوی مقابل برنلی کسب کرد.
ویلیامز در دقیقه دوم برای فارست گل زد، اما جیدن آنتونی خیلی زود گل تساوی را برای برنلی به ثمر رساند. باران شدید کار هر دو تیم را سخت کرد و دوبراوکا، دروازه‌بان برنلی، بارها تیمش را از خطر نجات داد.
فارست چند موقعیت خوب برای گلزنی داشت اما نتوانست از سد دروازه‌بان اسلواک عبور کند تا سرانجام این بازی با تساوی به پایان برسد و اولین پیروزی پوستکوعلو همچنان به تأخیر بیفتد.
بر اساس نیمه اول این بازی، تغییر فوری ایجادشده در ناتینگهام فارست زیر نظر آنژ پوستکوعلو را نمی‌توان دست‌کم گرفت.
اولین امتیاز پوستکوعلو با گل نیکو ویلیامز
بعد از نظم سخت‌گیرانه‌ای که تیم تحت هدایت نونو داشت، حالا سرمربی جدید فارست را به سمت بیان خلاقیت هدایت می‌کند. کدام را می‌پسندید بسته به نوع نگاه شما دارد؛ مثلاً زینچنکو، مدافع کناری فارست، نفوذهای زیادی تا محوطه جریمه برنلی داشت و حتی نیکولا میلِنکوویچ، مدافع میانی، با یک حرکت ترکیبی، کریس وود را صاحب موقعیت گل کرد. این سبک شاید امنیت دفاعی را کمتر کند، اما نیمه‌ای عالی ولی بدون نتیجه را برای فارست رقم زد.
برنلی هم امیدوارکننده‌تر است و تیمی بسیار آماده‌تر از زمان مربیگری ونسان کمپانی که شاید بتواند بقای خود را در لیگ حفظ کند. دفاع منظم و تعداد خوب بازیکنان در محوطه جریمه برنلی مقابل حملات فارست چشمگیر بود، در حالی‌که در ضدحملات هم خطرناک بودند.
منچستریونایتد 2-1 چلسی؛ آواز زیر باران
باران تند بی‌وقفه از آسمان تیره بر اولدترافورد می‌بارید، به نظر نشانه شومی برای روبن آموریم، سرمربی تحت فشار منچستریونایتد بود.
فرم و حال و روز منچستریونایتد در اوایل فصل به تاریکی همان هوای بد و بارانی بود. باران تصویری تماشاگرانه برای دیداری فراهم کرده بود که آموریم خوب می‌دانست بعد از شروعی بد به هیچ‌وجه نمی‌تواند از دست بدهد.
اما با بالا رفتن فشار بر مربی سرشکسته یونایتد، بازیکنانش برای او جان کندند و پیروزی حیاتی‌ای به دست آوردند.
پیروزی‌ای که شاید جرقه‌ای برای شروع واقعی فصل‌شان باشد. حالا بعد از این پیروزی مهم، آموریم می‌تواند کمی راحت‌تر نفس بکشد.
فرناندز و کاسمیرو با گل‌های خود موقتاً آموریم را از مرگ حتمی نجات دادند
او شب قبل از بازی گفته بود حتی پاپ هم نمی‌تواند او را قانع کند که از سیستم جنجالی ۳-۴-۳ دست بکشد. ولی همه می‌دانیم سرمربی یونایتد قطعاً برای گرفتن کمی کمک الهی دعاهای زیادی کرده بود، خصوصاً زمانی‌که چلسی در دقیقه ۸۰ گل زد و استرسی دوباره بر بازی حاکم شد.
حتی زمانی‌که یونایتد برتری تعداد بازیکنان تیم را با اخراج کاسمیرو، در وقت‌های تلف‌شده نیمه نخست از دست داد و ۱۰ دقیقه مانده به پایان گل خورد، بازیکنان‌شان آرامش و نظم خود را حفظ کردند و در پایان برد را به دست آوردند.
چند بازیکن با لباس‌های سرخ و کاملاً خیس، نمایش قهرمانانه‌ای داشتند؛ از جمله کاپیتان تیم، برونو فرناندز، که در دویستمین بازی خود در لیگ برتر، صدمین گلش برای منچستریونایتد به ثمر رساند و مدافعان ماتیاس دلیخت و لوک شاو که هفته قبل در شکست ۳-۰ برابر سیتی ضعیف ظاهر شده بودند، اما در اینجا خودشان را حسابی نشان دادند.
اخراج سانچز در دقیقه‌ی پنجم، همه‌ی حساب و کتاب‌های چلسی را به هم زد
این بازی، اول از سه بازی مهم قبل از تعطیلات ملی بود؛ دوره‌ای که قرار است سرنوشت آموریم در یونایتد را تعیین کند، با وجود اینکه مدیران تیم کاملاً از او حمایت کردند. اما اگر یونایتد این بازی را به قهرمانان جهان، تحت رهبری انزو مارِسکا، می‌باخت، فشار بر سرمربی پرتغالی ۴۰ ساله برای تقابل بعدی با برنتفورد شدیدتر می‌شد.
در این روزها هرچقدر عملکرد یونایتد بدتر شد، یادداشت‌های آموریم در برنامه رسمی پیش از بازی‌ها هم کمتر و مختصرتر شد؛ پیام او پیش از بازی با چلسی فقط ۱۲۵ کلمه بود. با این‌حال، پیام مهم آموریم در شروع ضعیف فصل بسیار خلاصه اما قابل‌فهم بود: «الان زمان عمل است، نه حرف.»
در پی شکست خفت‌بار مقابل سیتی، مدیران یونایتد سعی کردند با آمار و ارقام نشان دهند اوضاع تیم در دوره آموریم نسبت به قبل بهتر شده نه بدتر. آن‌ها تأکید کردند یونایتد آموریم، تیم اول لیگ از نظر تعداد شوت و لمس توپ در محوطه جریمه حریف است، در مکان دوم از نظر گل مورد انتظار و xG بازی، چهارم از نظر شوت در چارچوب و پنجم از نظر پاس به محوطه جریمه؛ آن‌ها خاطرنشان ساختند همه این‌ها نسبت به فصل قبل رشد خوبی داشته است.
این آمار شاید درست باشد، اما در نهایت تنها آمار مهم برای سر جیم رتکلیف، مدیرعامل عمر برادا و مدیر ورزشی جیسون ویلکاکس نتایج هستند؛ برای همین این پیروزی - که فقط نهمین برد تیم آموریم در ۳۲ بازی لیگ بود - بسیار بااهمیت جلوه می‌کند.
آموریم، سرمربی منچستریونایتد هنوز ناباورانه نفس می‌کشد
یونایتد بازی را از رده هفدهم لیگ - فقط یک رده بالاتر از منطقه سقوط - شروع کرد، اما حالا می‌تواند به‌جای نگرانی از خطر سقوط، به رتبه‌های بالاتر فکر کند.
یونایتد به یک اتفاق خوب نیاز داشت و شاید هدیه الهی آن را خیلی زود، در دقیقه پنجم، به آن‌ها اهدا کرد؛ اخراج دروازه‌بان چلسی، روبرت سانچز، به علت خطا روی برایان امبومو در لب محوطه جریمه.
این برتری عددی سازمان چلسی را برهم ریخت و باعث شد یونایتد با دو گل جلو بیفتد، اگرچه این اختلاف بعد از اخراج کاسمیرو و گل دیرهنگام تروو چالوبا به خطر افتاد.
با حملات چلسی برای تساوی، در دقایق پایانی وقتی متئوس کونیا تعویضی درست بیرون محوطه جریمه چلسی سرنگون شد، نفس راحتی میان هفتاد هزار هوادار یونایتد کشیده شد.
در دیداری پرتپش، کاسمیرو هم از کارت زرد دوم و اخراج در امان نماند
ضربه آزادی که در همان دقایق اضافه نصیب‌شان شد، باعث شد یونایتد زمان را تلف کند تا بردی که شاید نقطه عطفی در دوران پرتنش آموریم باشد را به دست آورند.
در مقابل، هیچ چیزی برای شیرین کردن ماجرا برای تیم لندنی وجود ندارد؛ واقعاً هفته بدی برای چلسی بود.
ابتدا شکست مقابل بایرن مونیخ در لیگ قهرمانان و حالا این.
شکست در آلمان شاید قابل‌بخشش باشد، اما شیوه باخت امروز در اولدترافورد اصلاً قابل‌قبول نبود. شکی نیست اخراج روبرت سانچز بازی را بعد از پنج دقیقه تغییر داد، اما حتی با این‌حال، عملکردشان شوکه‌کننده بود. در بعضی لحظات حتی نمی‌توانستند دو پاس پشت سر هم ارسال کنند.
در مورد تعویض‌های عجیب انزو مارِسکا در نیمه اول هم چیزی نگوییم بهتر است؛ واقعاً هنوز دلیلش را نمی‌فهمم.
اولدترافورد واقعاً بلاهای عجیبی سر چلسی می‌آورد!
حالا در ۱۳ بازی اخیر لیگ برتر در خانه منچستریونایتد موفق به پیروزی نشده‌اند؛ ۷ مساوی و ۶ باخت داشته‌اند و هیچ تیم دیگری نیست که چنین روند طولانی‌ای در این رقابت نداشته است. به گفته جیمی ردنپ، هافبک سابق لیورپول در اسکای اسپورتس:
این بزرگ‌ترین نتیجه آموریم به‌عنوان سرمربی منچستریونایتد است.
هواداران منچستریونایتد مدت‌ها منتظر پیروزی مثل این بودند؛ تا این لحظه، بزرگ‌ترین برد منچستریونایتد زیر نظر روبن آموریم است.
تقریباً تمام بردهای قبلی او در لیگ برتر مقابل تیم‌های ضعیف لیگ به دست آمده بود. این اولین «ماهی بزرگی» است که او صید کرده است. در پایان، در حالی‌که هنوز باران شدیدی می‌بارید، بی‌وقفه شعار می‌دادند. آواز شادی آن‌ها در باران مسلماً تا رسیدن به خانه‌هایشان ادامه داشت.
چه فکر می‌کنید؛ آیا این نقطه عطفی در دوران آموریم در یونایتد خواهد بود؟
فولام 3-1 برنتفورد؛ دربی غرب لندن
در آخرین بازی روز شنبه، باز هم دربی لندن دیگری در جریان بود؛ دربی غرب لندن.
فصل گذشته این بازی پر از هیجان بود و هری ویلسون با زدن دو گل در وقت‌های اضافه، پیروزی را برای فولام به ارمغان آورد.
در این بازی هم، وقتی نیمه اول با سناریویی مشابه پیش رفت و ویلسون یکی از گل‌ها را به ثمر رساند، هواداران میزبان آواز «او دوباره این کار را کرد» سر دادند.
مایکل کایوده در دقایق ابتدایی با چند پرتاب اوت بلند مخصوص خود، خط دفاع فولام را آزمایش کرد و یکی از پرتاب‌هایش تقریباً از بین پاهای برند لنو وارد دروازه شد.
اما با وجود اینکه فولام پس از آن حاکم میدان شد، یک پاس اشتباه و کور از جاش کینگ مقابل دروازه خودش باعث شد برنتفورد به گل برسد. اشتباهی که با گل دَمسگارد در دقیقه ۲۰ مجازات شد؛ او توپ را به زیبایی وارد دروازه کرد.
گل اول ایووبی در دقیقه ۳۸، اولین باری بود که فولام در این فصل پیش از پایان نیمه اول گل می‌زد. فقط ۹۸ ثانیه لازم بود تا دومی را هم توسط ویلسون به ثمر برسانند.
ایووبی الهامبخش فولام بود
این‌بار ایووبی با یک پاس عمقی زیبا موقعیت‌ساز شد و هری ویلسون، کابوس همیشگی برنتفورد، با ضربه‌ای خوب کار را تمام کرد. با وجود پیشی گرفتن تیمش، کینگ هنگام خروج در پایان نیمه اول هنوز به‌خاطر اشتباهش ناراحت و افسرده بود. اما ایووبی در کنار او راه افتاد و بازیکن هجده‌ساله را با جملاتی روحیه‌بخش دلگرم کرد.
فولام کمی بعد از شروع نیمه دوم، خیلی سریع اختلاف را به دو گل رساند؛ وقتی اتان پیناک، مدافع برنتفورد، ضربه‌سر خودی وارد دروازه کرد و کار میهمان سخت‌تر از پیش شد، اگرچه فولام تا پایان بر بازی مسلط ماند. این برد باعث شد آن‌ها به رده هفتم جدول لیگ برتر صعود کنند، تنها دو امتیاز کمتر از کریستال پالاس در رده چهارم.
بورنموث 0-0 نیوکاسل؛ سومین تساوی بدون گل، بدون ایساک
در ورزشگاه وایتالیتی هیچ‌کدام از دو تیم شایسته‌ی برد نبودند. نیوکاسل فرصت آن را داشت، اما آن‌ها شایسته‌ی پیروزی نبودند. بورنموث هم همین‌طور.
بازگشت بوتمن نقطه قوت بزرگی برای نیوکاسل بود. اما سومین تساوی بدون گل متوالی در بازی‌های خارج از خانه نشان از مشکل بزرگ‌تری دارد؛ گلزنی بدون ایساک. آن‌ها تقریباً هیچ تهدیدی ایجاد نکردند، فقط یک شوت در چارچوب داشتند.
یک بازی کسل‌کننده و یک امتیاز برای هر دو تیم.
ساندرلند 1-1 استون ویلا؛ امری خوب می‌داند اوضاع خوب نیست
ویلا اولین گل فصلش را به ثمر رساند اما در مقابل تیم ۱۰ نفره ساندرلند برای به‌دست آوردن اولین پیروزی بدجوری وا ماند. اوضاع اصلاً خوب نیست و اونای امری آن‌قدر به‌هم‌ریخته بود که تا قبل از سوت پایان مستقیم به سوی تونل رفت!
ساندرلند کاملاً شایسته‌ی این امتیاز بود. این امتیاز برای مربی فرانسوی ساندرلند، «رژی لو بری»، چقدر می‌تواند مهم باشد؟
گل دقیقه ۷۷ ویلسون ایزیدور، بهترین گلزن تیم که تاکنون ۳ گل خانگی به ثمر رسانده، یک امتیاز عالی با توجه به شرایط بازی به حساب ساندرلند ریخت، در حالی که استون ویلا فقط سه امتیاز از پنج بازی ابتدایی فصل کسب کرده است؛ بدترین شروع آن‌ها از فصل ۱۹۶۹-۷۰ تاکنون.
اونای امری انتقادات تندی از بازیکنان استون ویلا بعد از بازی انجام داد و آن‌ها را «تنبل» خواند و روحیه و ذهنیت‌شان را زیر سوال برد.
امری حال آشفتهای دارد
باید گفت؛ فرم و روحیه‌ی واتکینز، گلزن تیم، به شکل وحشتناکی پایین است! از این‌رو تلاش ویلا برای رسیدن به اولین برد فصل ادامه دارد، و امری به حدی آشفته بود که پیش از سوت پایان بازی ورزشگاه را ترک کرد. او دیگر طاقت تماشا نداشت.
از این‌رو پس از آن مستقیماً و بی‌پرده احساس و نظراتش را اعلام کرد. سرمربی اسپانیایی در جریان تساوی ۱-۱ در ویرساید به‌وضوح عصبانی بود و حتی اذعان کرد: حتی پیروزی هم نمی‌توانست حال خرابش را بهتر کند.
آرسنال 1-1 منچسترسیتی؛ حیاتی‌ترین گل فصل در رقابت قهرمانی
با غروب خورشید پاییزی بر امارات، آرسنال با این سوال روبه‌رو بود؛ آیا چراغ‌های فصل لیگ برتر برایشان خاموش خواهد شد؟
توپچی‌ها در آستانه‌ی باختن به یکی دیگر از رقبای بزرگ بدون حتی زدن یک گل بودند و میکل آرتتا و بازیکنانش می‌توانستند ببینند لیورپول در بالای جدول به‌آرامی از دید دور می‌شود.
با توجه به اینکه هفته‌ی آینده باید به نیوکاسل سفر کنند، جایی که معمولاً نتایج خوبی نمی‌گیرند، آرسنال هفته‌ی دشوار دیگری از خودکاوی و بررسی عملکرد در پیش رو داشت. یک شکست دیگر در شمال‌شرق باعث می‌شد باید دور قهرمانی این فصل هم خط قرمز بکشند.
اما در اوایل فصل لیگ، اختلاف‌ها غالباً بسیار جزئی است. بازی‌ها، هفته‌ها، ماه‌ها و حتی فصل‌ها بر پایه‌ی یک اشتباه یا لحظه‌ی جادویی دگرگون شوند و مقصد با یک شوت یا ضربه‌ی سر تغییر کند. و دقیقاً همین اتفاق در شمال لندن رخ داد.
دو دقیقه از وقت اضافه گذشته بود و منچسترسیتی با استفاده از گلی که ارلینگ هالند در دقیقه‌ی نهم به ثمر رسانده بود، همچنان دوام آورده بود و کوله‌بار ۳ امتیازی تقریباً گره خورده بود.
توپ در نیمه‌ی آرسنال ناگهان در اختیارشان قرار گرفت. رودری، هافبک سیتی، شانس بیشتری داشت به توپ برسد، اما این بار با فشار مداوم آرسنال، خستگی بر او غالب شده بود. برای یک بار هم که شده، این بازیکن بزرگ اسپانیایی موفق نشد به توپ برسد.
و زمانی که یکی از تعویضی‌های آرسنال، ابرچی اِزه، با یک پاس بلند، یار تعویضی دیگر، گابریل مارتینلی را راهی دروازه‌ی سیتی کرد، مارتینلی از خط دفاعی سیتی عبور کرد و توپ را با روی پای خود از بالای سر جانلوییجی دوناروما، دروازه‌بان پیش‌تاخته‌ی سیتی، به جلو، به گوشه‌ی دور دروازه زد.
این یک ضربه‌ی زیبا، هنرمندانه و کامل بود؛ تنها راه جای دادن آن در دروازه‌ی نفوذناپذیر سیتی همین بود. با توجه به شرایط آن‌قدر زیبا بود که مطمئناً با گل رایان خرافنبرخ از لیورپول برای عنوان بهترین گل آخر هفته رقابت می‌کند.
لیورپول در این فصل آرسنال را شکست داده و هر پنج بازی خود را برده است. و شکست مقابل سیتی در امارات برای آرسنال غیرممکن به‌نظر می‌رسید. تیم پپ گواردیولا که تا ۲ سال پیش از این بازی‌گردان میادین بود، تنها سی درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و همین مورد شکست را برای آرسنال سنگین‌تر و دردناک‌تر می‌کرد.
با این گل حیاتی، حالا آرسنال چیزی دارد که بتواند به آن تکیه کند و روحیه بگیرد و با قدرت رو به جلو بتازد.
با توجه به اینکه سیتی هنوز در دوره‌ای از تغییر و پوست انداختن و تا حدی ابهام قرار دارد، این زمانی بود که آرسنال باید با روند آرام‌تر از برتری‌های خود در تمامی زمینه‌ها سود می‌برد.
مقابل تیمی که سال گذشته در همین ورزشگاه آن‌ها را درهم کوبید، در دقایق ابتدایی کاملاً کنترل بازی را در دست داشتند اما پیش افتادن حریف همه‌چیز را تغییر داد.
سیتی تقریباً از نیمه‌ی خودش خارج نشده بود که هالند توپ لو‌رفته‌ای را بعد از حمله‌ی ناکام آرسنال، در فاصله‌ی ۳۵ متری دروازه‌ی مهمان جمع کرد. پاس کوتاه ستاره‌ی نروژی به رایندرز تأثیرگذار بود و باعث شد هم‌تیمی‌اش به فضای باز پیش‌رو نفوذ کند.
در حالی که دفاع آرسنال به کلی باز شده بود و هالند هم از سمت راست در کنار رایندرز حرکت می‌کرد، رایندرز لحظه‌ی مناسب را برای کامل کردن احتمالاً طولانی‌ترین یک‌و‌دو فصل انتخاب کرد. پاس او به هالند دقیق و به‌موقع بود، مهاجم سیتی هم توپ را کنترل کرد و با ضربه‌ای ساده توپ را از کنار داوید رایا عبور داد و وارد دروازه کرد. مهم نیست درباره‌ی او چه فکر می‌کنید، این گل دیگر از ماشین گل بود!
ارلینگ هالند از تعویضش در این دیدار پرفشار خیلی راضی نبود
این گل کاملاً غیرمنتظره بود و آرسنال را کمی عقب نشاند. در غیاب بازیکنان کلیدی نظیر بوکایو ساکا، مارتین اودگارد، مارتینلی و اِزه در ترکیب اصلی، تیم میزبان نیاز داشت خیلی زود دوباره به بازی برگردد و با اینکه این فرصت تا حدی با مالکیت توپ خوب به‌دست آمد، اما آن‌ها در یک‌سوم پایانی زمین تمرکز و کارایی لازم را نداشتند. خیلی از کارشناسان و هواداران آرسنال از ترکیب تیم رضایت نداشتند و معتقد بودند آرتتا باز هم محافظه‌کارانه ترمز تیم مستعدش را کشیده است. حقیقت این است که درست می‌گفتند!
در نیمه‌ی اول بخش زیادی از حرکات‌شان شتاب‌زده بود و همین باعث شد سیتی بخش بزرگی از نیمه‌ی اول را بدون دغدغه سپری کند و مثل همیشه، تماشاگران امارات پر سر و صدا و اغلب ناراضی بودند. آن‌ها دوست نداشتند بازی زمانی متوقف شود که رایندرز لیز خورد و نتوانست از جایش بلند شود. همچنین ناراضی بودند که دروازه‌بان سیتی، دوناروما، با عادت همیشگی برای زدن ضربات وقت‌کشی می‌کند. و بیشتر از همه، بسیار دلخور بودند آرسنال نمی‌تواند موقعیت خطرناکی ایجاد کند.
در واقع، دو موقعیت بعدی هم نصیب سیتی شد. میکل مرینو کمی بیرون از محوطه‌ی جریمه‌ی خودش توپ را از دست داد و وقتی توپ دوباره به جریان افتاد، رایندرز با یک شوت زمینی، رایا را مجبور به واکنش کرد. سپس جِرِمی دوکو با حرکت افقی، رودری را صاحب توپ کرد ولی ضربه‌ی او از بالای دروازه به بیرون رفت. پنج دقیقه مانده به پایان نیمه‌ی اول، آرسنال تنها یک شوت داشت. در دقایق پایانی نیمه، آرسنال چند حمله‌ی پیاپی ترتیب داد که بهترین آن‌ها چرخش تند و شوت زمینی مادوئکه بود که دوناروما با یک واکنش سریع، توپ را مهار کرد.
با حرف گری نویل درباره‌ی خلاقیت اما بازی امن و محتاطانه‌ی آرسنال موافقم. حضور مرینو و تروسار کنار وانری، یا اِزه و مارتینلی؟ همه ترجیح می‌دهند زوج دوم را تماشا کنند. فراموش نمی‌کنیم ساکا هم روی نیمکت بود. این برای سیتی هم رضایت‌بخش بود. این سیتی تیمی نیست که قبلاً به آن عادت داشتیم، اما تا اینجا کارآمد نشان داده بود.
هواداران آرسنال واقعاً از اوضاع راضی و شاد نبودند. جو ورزشگاه خیلی احساسی و عصبی بود و این وضعیت به نفع آرسنال نبود. تماشاگران بابت کوچک‌ترین و جزئی‌ترین مورد عصبانی می‌شدند و این انرژی منفی مستقیماً به زمین منتقل می‌شد.
طبیعی بود؛ آرتتا آن‌قدرها هم از عملکرد تیمش راضی نبود و در بین دو نیمه دو تعویض انجام داد و ساکا و اِزه را به‌جای مرینو و مادوئکه به زمین فرستاد.
جیمی کرگر و خیلی‌ها اعتقاد دارند آرتتا 45 دقیقه اول را هدر داد
بلافاصله پس از شروع نیمه‌ی دوم، آرسنال بهتر شد. آن‌ها هم سریع‌تر بودند و هم دقیق‌تر. پاس‌هایشان با انتخاب بهتری همراه بود و ضربات‌شان به سمت دروازه مؤثرتر به نظر می‌رسید. آرسنال در پنج دقیقه‌ی ابتدایی نیمه‌ی دوم، سه بار موقعیت خطرناک ایجاد کرد.
مارتین زوبیمندی توپ را به بیرون زد و سپس اِزه با ضربه‌ای محکم دوناروما را به واکنش واداشت. متعاقب آن، ساکا هم شوتی زد که به دیوار مدافعان برخورد کرد. این حملات محاصره‌ی سیتی نبود، اما به‌شدت پرفشار بود.
سیتی به مدافعانی مستحکم و یک دروازه‌بان آرام نیاز داشت و به‌خوبی نشان داد هر دو را هم در اختیار دارد.
سپس ناگهان، یک موقعیت برای سیتی ایجاد شد. دوکو دو تکل را در زمین خودی پشت سر گذاشت و هالند را راه انداخت. اگر مهاجم سیتی توپ را به فیل فودن در سمت راست می‌رساند، با یک ضربه‌ی ساده برتری سیتی دو برابر می‌شد. اما خودش با پای چپ شوت زد و رایا با واکنشی خوب توپ را دفع کرد. این لحظه، از کلیدی‌ترین لحظات بازی بود و آرسنال از آن جان سالم به در برد.
هالند، کمتر از پانزده دقیقه به پایان مسابقه تعویض شد. خوشحال نبود و به مربی خود گوشزد کرد و گواردیولا فقط لبخندی زد.
بعد از آن، بالاخره دوناروما به خاطر اتلاف وقت کارت زرد گرفت. این دو اتفاق تا حدی نشان‌دهنده‌ی روند بازی بود؛ سیتی حالا بدون مهاجم نوک بازی می‌کرد و در این شرایط، آرسنال هم تعویض تهاجمی دیگری انجام داد و دفاع خود، یورین تیمبر، را از زمین بیرون کشید و وینگر برزیلی، مارتینلی را به بازی آورد. این تعویض اتفاق مهمی بود.
ده دقیقه مانده به پایان بازی، دوناروما اولین اشتباه خود را مرتکب شد؛ او برای گرفتن کرنر آرسنال از دروازه خارج شد اما توپ را رها کرد. احتمالاً خودش فکر می‌کرد لیاقت چنین خوش‌اقبالی را داشته، چون در تمام طول مسابقه عملکرد بسیار خوبی داشت.
سیتی تا حد زیادی بدون دردسر دفاع می‌کرد و به‌نظر می‌رسید زهر حملات آرسنال را گرفته است. اما وقتی تیم مهمان توپ را در نیمه‌ی آرسنال لو داد و در حالی که تنها دو دقیقه از هفت دقیقه وقت اضافه گذشته بود، تیم آرتتا با حقانیت از بند رها شد.
هافبک دفاعی سیتی، رودری، هنگام تلاش برای پرس توپ، انگار در ماسه‌ها می‌دوید. و زمانی که اِزه با یک پاس بلند عالی، مارتینلی را پشت مدافعان صاحب توپ کرد، مهاجم برزیلی در ادامه توپ را با مهارت و زیبایی از بالای دستان دوناروما عبور داد و به گوشه‌ی دروازه رساند. آرسنال کاملاً شایسته‌ی این گل و یک امتیاز بود. و بدون هیچ شکی، این لحظه مهم‌ترین لحظه‌ی فصلی که فقط ۵ بازی از آن گذشته، تاکنون بوده است.
مشاهده‌ی این سبک بازی از سیتی کمی عجیب بود. این نشان‌دهنده‌ی وضعیتی است که سیتی پس از ناکامی‌ها و ناامیدی‌های فصل گذشته در مسیر تحول و پیشرفت خود دارد.
با این حال، این بازی می‌توانست برای آن‌ها یک پیروزی بسیار مهم باشد و وقتی زمان از دقیقه‌ی ۹۰ گذشت، به نظر می‌رسید سیتی توپچی‌ها را خنثی کرده است. اما تعویض مربیان نقش بسیار مهمی در این شرایط بازی می‌کنند.
مربیان اسپانیایی و دورانی دیگر؛ سیتی دفاع می‌کرد و آرسنال حمله
همان‌طور که انزو مارِسکا، سرمربی چلسی، مقابل منچستریونایتد تعویض‌های اشتباهی انجام داد، در اینجا آرتتا تصمیمات درستی گرفت. مارتینلی، با وجود استعداد زیادش، این روزها دور از فرم خوب است و تا دقیقه‌ی ۸۰ به میدان نیامد، اما دقیقاً همان نوع بازیکنی بود که یک خط دفاعی خسته اصلاً دوست ندارد مقابلش قرار بگیرد.
در ظاهر، تساوی ۱-۱ بین دو تیم رقیب شاید نشانه‌ای از هیجان و اهمیت نداشته باشد. اما کسانی که کمی پس از ساعت ۷ بعد از ورزشگاه امارات را ترک کردند یا از مقابل تلویزیون برخاستند کاملاً می‌دانند شاهد چه چیزی بوده‌اند:
«نبرد قهرمانی آرسنال و لیورپول تازه آغاز شده است.»
