آنها راست می‌گویند ... بیکاری ، گرانی ، نداشتن مسکن ، کم شدن ارزش پول ملی و هزار مشکل دیگر قطعا از استادیوم رفتن زنان یا در خیابان شادی کردن مهمتر است و اتفاقا اینها دغدغه‌های مهم ما هم هستند اما راستش دیگر امیدی به رفع آن دغدغه‌ها نداریم ، امید داشتیم و سالها در این انتخابات و آن انتخابات شرکت کردیم و به این و آن رای دادیم اما دیدیم که رأی ما در تصمیمات نظام شما هیچ ارزشی ندارد و این شد که آن دغدغه‌های اساسی را گذاشتیم کنار و فقط ماندند دغدغه‌هایی مثل فوتبال که دلمان را خوش کند ... بله آقایان ما دغدغه‌هایی خیلی مهمتر از فوتبال داریم که قرار نبود رویای ما باشد قرار بود حق ما باشد اما چون دیگر امیدی نداریم ترجیح می‌دهیم بیهوده دلخوش به کسانی نباشیم که برای رویای ما ارزشی قائل نیستند ...
جام جهانی که شروع شد دلار به ۶ هزار تومان نرسیده بود حالا که جام جهانی به نیمه نرسیده دلار از ۹ هزار تومان رد شده یعنی خیلی از آنهایی که توانستند به روسیه بروند و بازی‌های ایران را از نزدیک ببینند اگر قرار بود جام جهانی امروز شروع شود دیگر قادر به این کار نبودند پس چه دلیلی روشنتر از این برای نشان دادن بی‌ثباتی ؟؟
پس در چنین شرایطی که برنامه‌ریزی برای روز بعد هم ناممکن است فـوتبـال فقط دلخوشی ما بود ، یک دلخوشی کوچک که ساعاتی ما را از فکر گران شدن بی ضابطه سکه و دلار ، از فکر تحریمی که شروع نشده اثرش را گذاشته ، از فکر آیندۀ پر از ابهام و نگرانی برای خودمان و فرزندانمان در این کشور بی‌ثبات رها کند ... اگر ایران از گروهش صعود میکرد حداقل یکی از رویاهایمان تعبیر شده بود و فکر می‌کردیم که می‌توانیم باز هم امید داشته باشیم و باز هم آرزو کنیم ...
اگر ایران صعود میکرد میشد دلمان خوش باشد که حداقل برای یک مسابقۀ دیگر که هیچ بازیکنی در استادیوم نیست زنان و دخترانمان می‌توانند در کنار ما به استادیوم بیایند و برای تماشای فوتبالی شعار دهند که صدای شعارهایشان را بازیکنان تیم ایران نمی‌شنوند ... دلمان خوش باشد به این که اگر نایک ما را تحریم کرد پرتغالی را حذف کردیم که لباسش مارک نایک داشت ... دلمان خوش باشد که می‌توانیم در سینما فوتبال ببینیم و دلمان خوش باشد که بهانه‌ای هست غیر از اعتراض برای اینکه به خیابان بیاییم و کنار هم شاد باشیم !!
که آن هم نشد ... اما اگر نشد همراه با آنها بعد از بازی با پرتغال گریه کردیم چون ایمان داشتیم هیچ چیز برای تعبیر رویاهایمان کم نگذاشتند ,
نه فقط برای اینکه رویای صعود از گروهمان در جام جهانی تعبیر نشد به خاطر همه اتفاقاتی که در این سالها رخ داده ، برای همه آرزوهای پرپر شده ، به خاطر همه امیدهایمان که ناامید شد و فقط در دلمان ماند فکر میکنم که دیگر آرزو کردن و امید داشتن جایز نیست و نباید خوش باشیم ...
