وقتی مرزبان‌ها اسیر شدند، عزم ملی کاملاً تاثیرگذاری برای آزادی آن ها به وجود آمد که تروریست‌ها را میخکوب و غافلگیر کرد: از سایت یک میلیون امضا گرفته تا تجمع مقابل سفارت پاکستان، درخواست گسترده در صفحه فیسبوک وزیر خارجه آقای دکتر ظریف که ناگزیر به واکنش هم شد، بیانیه تیم‌های ملی رشته‌های مختلف ورزشی، کمپین دعوت از مولوی عبدالحمید برای مداخله.
هرکس هر کاری از دستش برمی آمد انجام داد. ساختن سفره‌های هفت سین که سین سربازش کم بود، پرویز پرستویی در برنامه 90، و...
گرچه مرزبانی در آن نواحی یعنی همواره در معرض شبیخون بودن، امکان کشتن یا کشته شدن.
حالا سه هفته است که حامد صداقتی قهرمان ملی را گروگان گرفتند، در جاده‌های بلوچستان با دوستانش داخل ماشین بودند. محمدعلی غفاری را جلوی چشماش به قتل می‌رسانند و خودش را هم به اتفاق مهدی حسینی دستگیر می‌کنند. اما حتی درصدی از آن عزم ملی ماجرای سربازهای مرزبان به چشم نمیاد.
در مسابقات جهانی کاتانیا مثل بقیه ورزشکارای ایران، با نماینده اسرائیل مسابقه نداد، سردار نقدی مثل همیشه در مراسم تجلیل گفت در حمایت از ملت مظلوم فلسطین بوده است. حالا حمایت از خانواده مظلوم حامد صداقتی به عهده کیست؟
بازی‌های آسیایی دوحه مدال برنز گرفته است. این گروگانگیری هم اگه نبرد برابر بود، اگر یک شمشیر در دستانش بود، شجاعت، جسارت و مبارزه واقعی را به آن درندگان نشان می‌داد.
نکته تاسف‌آور این است که فدراسیون‌های ورزشی، کمیته المپیک و وزارت ورزش برای درخواست آزادی مرزبان‌ها بیانیه میدهند، اما برای آزاد شدن ورزشکاری که در مسابقات جهانی و آسیایی، هفت سال برای مملکتش شمشیر زده سکوت می‌کنند!
مطلب بالا به قلم مهدی رستم پور بود و لازم دیدیم در شب فینال لیگ قهرمانان، در شبی که فوتبال دو تیم خارجی در معرض دید همگان قرار دارد، شاید بتوانیم از تریبون سایت طرفداری اطلاع رسانی مجددی برای مسئولین و دیگر هموطنان کشور بکنیم. شاید برای این قهرمان ملی خودمان از دست کسی کاری برآید. شاید فراموش نشود.
