روزهای آماده سازی تیم ملی فوتبال، دقیقاً قبل از جام جهانی 2018، قبل از جامی که دنیا بیشتر از همیشه غرق در جنگ بود و راست قامتان کشور سخت به دنبال افتخار آفرینی برای وطن؛ اما ناگهان و بی خبر، تعدادی از تیم هایی که متعهد به بازی تدارکاتی با کشور بودند، از ترس تحریم شدن، دم خود را روی کول نهاده و پا به فرار گذاشتند . . .
قبل از هر چیزی باید اعلامیه ای را یادآور شویم که هر لحظه خودشان به آن چنگ میزنند، اعلامیه ای که شروع آن بدینگونه است: «تمام ابنای بشر آزاد زاده شده و در حرمت و حقوق با هم برابرند. عقلانیت و وجدان به آنها ارزانی شده و لازم است تا با یکدیگر عادلانه و برادرانه رفتار کنند.»
خوب بگذریم، قدم بعدی بعد از لغو بازی های تدارکاتی، اعلامیه ی بسیار عجیب و نسنجیده ی شرکت امریکایی نایک بود که اعلام کرد «کاروان تیم ملی ایران حق استفاده از البسه و کفش‌های این کمپانی را ندارد و به طور رسمی ایران را در لیست تحریمهای خود قرار داد.» واقعاً مگر از این بدتر می شود که یک کمپانی، ده روز مانده به جام جهانی، البسه و کفش های خود را از نمایندگان ورزشی یک کشور دریغ کند؟ انگار این خصومت بی امان، حد و نصابی ندارد و در هرجایی خود را به رخ می کشاند، حتی در میادین جهانی؛ اما کدام جهان، جهانی که فقط میبیند و سکوت می کند؟
مام این مشکلات و دغدغه ها، شیرمردان سخت کوش ایرانی در جام جهانی کاری کردند کارستان، کاری که شاید هیچکدام از مدعیان داخلی و خارجی، توانایی انجام آن را نداشتند. جوانان ما بدون کفش و لباس آنچنانی، با تحمل فشارهایی که چه از داخل و خارج به آنها وارد می شد، خط و نشانی را در پس فوتبال به رخ جهانیان کشاندند و آن خط و نشان «غیرت یک ایرانی» بود. غیرتی که وابسته به اسپانسر و پول های کلان نیست، غیرتی که هیچوقت اهل شانه خالی کردن نیست!
خلاصه جام جهانی تمام شد و پس از درخشش بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران، جهان چشم انتظار نقل و انتقالات طوفانی راست قامتان ایرانی بود اما امان از این تحریم! امان از سیاست! امان از دست های پشت پرده! حقیقتاً حق این ستاره ها، لیگ ترکیه، بلژیک، روسیه و قطر نبود؛ صد البته که حق گران قیمت ترین بازیکن تاریخ ایران هم، نیمکت نشینی در تیم درجه چندمی لیگ انگلیس نبود.
خوب باز هم نیاز شد ماده 2 اعلامیه جهانی حقوق بشر رو یادآوری کنیم: «همه انسان‌ها بی هیچ تمایزی از هر سان که باشند، اعم از نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، عقاید سیاسی یا هر عقیده دیگری، خاستگاه اجتماعی و ملی، دارایی، محل تولد یا در هر جایگاهی که باشند، سزاوار تمامی حقوق و آزادی های مطرح در این «اعلامیه» اند. به علاوه، میان انسان‌ها بر اساس جایگاه سیاسی، قلمرو قضایی و وضعیت بین‌المللی مملکت یا سرزمینی که فرد به آن متعلق است، فارغ از اینکه سرزمین وی مستقل، تحت قیمومت، غیرخود مختار یا تحت هرگونه محدودیت در حق حاکمیت خود باشد، هیچ تمایزی وجود ندارد.
هم اینک خبری به دستمان رسیده که کمپانی آدیداس، از همکاری خود با ایران صرف نظر کرده و تمامب تعهدات خود را نسبت به فدراسیون فوتبال ایران، زیر پا گذاشته و این داستان تلخ و ناجوانمردانه همچنان ادامه دارد . . .
« تحریم، پایان ایران نیست؛ این وطن ادامه دارد . . . »
نگارنده: احسان نعمتی
کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشگاه مازندران
