اگر پرز بخواد مورینیو رو بیاره برای بار چندم روی مشکل اصلی تیم سرپوش گذاشته.از زمانی که سولاری اومده عملا یک باخت داشته مقابل ایبار و باختش مقابل زسکا اهمیت چندانی نداشته و به بازیکنان اصلیش هم استراحت داده بود و تیم رو هم به عنوان تیم اول از گروهش برد بالا.
جدای از نتایج نکات مثبت زیادی به تیم اضافه شده;در اغلب دقایق بازی خط هافبک رئال به درستی پرس رو انجام می دن و به ندرت بازیکنی از حریف رو می بینیم که کسی اوک رو یارگیری نکرده باشه چیزی که زمان لوپتگی وجود نداشت و بازیکن ها موقع پرس کردن سردرگم می شدن و دقیقا نمی دونستن باید کدوم بازیکن رو یارگیری کنن و اغلب دقایق بازی حداقل یک بازیکن حریف به راحتی در فضای خالی بین هافبک و دفاع قرار می گرفت.
اصلاح مشکل عمق دفاع و فاصله بین مدافعین دومین اقدام مثبت سولاری بود.در برابر اتلتیکو و سویا بارها جا موندن خط دفاعی روی توپ های عمقی رو می دیدیم و از زمان اومدن سولاری به جز دو بازی اول در بقیه بازی ها خیلی کم مشکلی در عمق دفاع دیدیم.
نکته مثبت دیگه اینه که شایسته سالاری رو به وضوح تو تیم داریم می بینیم.سولاری اعتماد کاملی به جوون های تیمش داره و نحوه استفاده از بازیکنان اکادمی رو بلده.
استفاده مرتب از وینیسیوس,اودریوزولا,رگیلون و البته یورنته این ادعا رو تایید می کنه.
اسنسیو و ایسکو هم به دلیل عملکرد دور از انتظار کمتر بازی می کنن در حالی که زمان لوپتگی در اغلب بازی ها استفاده از یک ترکیب ثابت رو شاهد بودیم.(البته ایسکو پیش از مصدومیت آپاندیس عملکرد خیلی خوبی داشت).
نکته ی مثبت دیگه تغییر سبک بازی تیم و اصلاح روش انتقال توپ از دفاع به حمله و تسریع این کار بوده.
با این همه نکته ی مثبت واقعا چی می خوایم از مربیمون؟واقعا چرا سولاری نباید شایسته ی این باشه که بیشار بهش فرصت داده بشه؟
خلا بازیکن در خط حمله با هیچ مربی قابل پوشش نیست همونطور که برای خود مورینیو هم تو منچستریونایتد قابل پوشش نبود.
*جدا از تمام این ها, به قول خورخه والدانو اسطوره و سرمربی سابق رئال,وقتی که یک تیم با بازیکن های پخته و باتجربه دارید بهتره یک سرمربی آروم بالا سر اون ها بذارید اما اگر یک تیم جوون داشته باشید باید از یک سرمربی استفاده کنید که بازیکن ها رو تحریک بکنه
وضعیت تیم ما با توجه به گفته های والدانو در گروه اول قرار می گیره نه گروه دوم.تو تیم ما امثال راموس,کارواخال,واران,مارسلو,کروس,مودریچ,کاسمیرو,ناچو به پختگی کامل رسیدن.
درد ما مهاجمه. تامام!
