قطعا در دراز مدت به نفع رئال بوده
چون حضور در رئال برای رونالدو تکراری شده بود و در این سالهای آخر انگیزش کم تر شده بود و هی بهونه ی رفتن میگرفت پس دیر یا زود میرفت و نمیتونست در رئال بازنشست بشه و چه بهتر که این اتفاق زودتر افتاد چون معلوم نبود بعدا حتی همین ۱۰۰ میلیونم دست رئالو بگیره
فوق فوقش رئال یه سال دوسال از نبود رونالدو متضرر میشه اما در نهایت با توجه به تفکر حاکم بر این تیم ، رئال دوباره به اوج برمیگرده
در واقع همین تفکر جاه طلبی و قائم به افراد نبودن رئال هست که منو طرفدار خودش کرده
رئال شاید در مسیر جام ها به خیلی از افراد تکیه کنه (من جمله رونالدو ، زیدان ، کاسیاس ، رائول ، دی استفانو ، گوتی و ...) و حتی پس از رفتن اونها زمین بخوره و حتی چه بسا هف هش ده سالی هم نتونه از جاش بلند شه ولی در نهایت برمی خیزه و تاج و تخت غصب شدشو پس میگیره
رئال تنها تیمی در جهان هست که هیچگاه دفن نخواهد شد
بقیه ی تیم ها رو شاید یک دوره ای یک نسل از بازیکنها یا مربی ها به اوج برسونن اما بالاخره با رفتن اونها ، اون تیم ها هم جای خودشونو در هرم قدرت فوتبال به تیم های دیگه خواهند داد و برای همیشه از اریکه ی قدرت به زیر کشیده خواهند شد (مثل اتفاقی که برای میلان افتاد ، یا بنفیکای بعد از بلا گوتمن ، یا ناتینگهام فارست بعد از کلاف ...)
اما رئال رو میشه گفت تنها تیمی هست که جایگاهش در سیکل قدرت ثابته و اگر یکسری از مهره هاش سوختن ، با مهره های جدید میادو جایگاهشو پس میگیره
البته من هم مثل همه از رفتن رونالدو ناراحتم چون روح رئال مادرید بیش از هر کسی در رونالدو تجلی داشت و با رفتنش انگار تکه ای از وجود رئال هم کنده شد اما قطعا در طولانی مدت رئال فکری برای جای خالی رونالدو خواهد کرد
به عبارتی تنها موجودی که شاید جاه طلبی و کله خری بیشتری نسبت به رونالدو داشته باشه ، باشگاه رئال مادرید هستش
رونالدو روزی به پایان خواهد رسید اما رئال هرگز