مطلب ارسالی کاربران
ترجمه بهجت اباد خاطره سی با ترجمه خود استا شهریار
ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺰ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﺎﺭ
***
ﻗﺪﺭﺗﯽ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﭘﺮ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺧﻄﺮ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
***
ﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺩﯾﻊ ﻭ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮﯼ ﺍﺳﺖ
ﻭﺭﻧﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ
ﮐﺎﺭ ﺑﺨﺖ ﻧﺎﺑﮑﺎﺭ
***
ﺍﺷﮕﺮﯾﺰﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮐﻨﺎﻥ
ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻟﺐ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺮ ﭼﻨﺎﺭ
***
ﻫﯿﮑﻠﯽ ﺩﺭ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺷﻢ ٬ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﯽ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ
ﺁﻫﻨﻢ ﮔﻮ ﺁﺏ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺯﯾﺒﻘﯽ ﺷﺪ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ
***
ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ٬ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ
ﺳﻮﺯﻥ ﺳﺮﻣﺎ ٬ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺰﺩ ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺶ ﺧﺎﺭ
***
ﻣﻦ ﺳﮓ ﻫﺎﺭﻡ ﮔﺰﯾﺪﻩ ٬ ﺳﺮﺩﯾﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﻭﺯﺧﯽ ﻏﺎﺭ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﻗﻠﯿﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﺭ
***
ﻣﻮﺝ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺍﺯ
ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮔﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﯿﻦ
ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻓﻮﺝ ﺳﻮﺍﺭ
***
ﺟﺰﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﻭ ﻣﻦ ٬ ﭼﺸﻢ ﮐﺲ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﺸﻢ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭ
***
ﮔﻪ ﺑﻨﺎﻟﺪ ﻣﺮﻏﮑﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺴﺒﺪ ﺑﻪ
ﻻﻻﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ
***
ﻫﯿﮑﻞ ﻧﺤﺲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﺍﻣﯿﺪ
ﮐﺎﺟﻬﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺒﻮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺝ ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ
***
ﺭﻭﺡ ﺷﺒﮕﺮﺩﻡ ٬ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯽ ﻧﻮﺭﺩﺩ ٬ ﮐﻮ ٬ ﮐﺠﺎ ؟
ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﻏﺎﺭ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭ
***
ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﻢ ٬ ﺍﺯ
ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯾﭙﺎﯾﯽ ﺍﺯ
ﺁﻥ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ
***
ﮔﻮﺵ ﺑﺎ ﺍﺻﻮﺍﺗﻢ ﺁﻣﯿﺰﺩ ٬ ﺑﺴﺎﻥ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺕ
ﭼﺸﻢ ٬ ﺩﺭ ﺍﺷﺒﺎﺣﻢ ﺁﻭﯾﺰﺩ ٬ ﺑﺴﺎﻥ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭ
***
ﯾﮏ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺍﺯ
ﺭﻩ ٬ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻏﯿﺮ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ
***
ﺁﺗﺸﯽ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﺎﺭ
***
ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﺩﻝ
ﺍﺯ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭ
***
ﻣﻦ ﭼﻮ ﻏﻮﺍﺻﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻡ ﻧﻬﻨﮓ
ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ
ﺁﺑﯽ ٬ ﺑﯽ ﮔﺪﺍﺭ
***
ﺻﺒﺢ ﺩﯾﺮﻭﺯﻡ ﮔﺸﻮﺩﻩ ٬ ﭘﺎ ﺑﻪ
ﺩﮊﺑﺎﻧﯽ ﺯ ﺑﻨﺪ
ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﺪﻡ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ٬ ﺑﺎﺭ
***
ﺑﺎﯾﺪﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﯾﮑﺠﺎ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺖ
ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﯾﺎﺭ ﻭ ﺩﯾﺎﺭ
***
ﭼﻨﺪ ٬ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺗﺴﺖ
ﺣﺎﺻﻞ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ٬ ﮐﺸﺖ ﻭ ﮐﺎﺭ ٬ ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﺑﻪ
ﺑﺎﺭ
***
ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ
ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ
ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎﺭ
***
ﻭﻩ ٬ ﭼﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺐ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ٬ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﯾﺎﺩﯼ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ
***
ﺗﯿﺮﻩ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ
ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻪ
ﺟﺰ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺍﺯ
ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ
***
ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﺐ ٬ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻫﺴﺖ
ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺍﯼ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﺐ ﮔﺬﺍﺭ
***
ﺍﯼ ﺳﺤﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ
ﺭﺥ ﻭﺍﻣﮕﯿﺮ
ﻭﺍﻣﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺍﺯ
ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﺎﺭ
***
ﮐﻮﮐﺐ ﺻﺒﺤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ
ﺯﯾﺮ
ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﻮﮐﺐ ﺑﺨﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭ
***
ﻏﺮﻗﻪ ﯼ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﺯ
ﻫﺮ ﮐﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺯ
ﻫﺮ ﮐﻨﺎﺭ
***
ﮔﻪ ﺑﻪ
ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺗﺶ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻭ ﺭﺿﺎﺳﺖ
ﮔﻪ ﺑﻪ
ﻣﻐﺰﻡ ﺑﺮﻕ ﻓﮑﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ
***
ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺍﺯ
ﺟﻮﺵ ﻭ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﻣﻮﺝ ﺧﻮﻥ
ﺳﺮ ﺑﻪ
ﺳﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﻢ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ
***
ﮐﺎﯼ ﺑﻪ
ﻣﯿﻌﺎﺩ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ
ﻣﻀﻄﺮﯾﻦ ﻣﺠﯿﺐ
ﺑﯿﺶ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ؟
***
ﻧﺎﮔﻬﻢ ﺍﻏﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﯿﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺷﮕﻔﺖ
ﻭﺍﺷﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺻﺒﺮ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ
***
ﮔﻮﯾﯽ ﺍﺯ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﻡ ﺑﻪ
ﮔﻮﺵ
ﺷﺮﻁ ﺑﺮﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻗﻤﺎﺭ
***
ﮔﺮ ﻃﻮﻉ ﺩﺍﺭﯼ ﺣﯿﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﮐﯿﺎﻥ ﮔﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ
ﺯﯾﺮ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ
***
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮﻭﺱ ﺍﺯ
ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻏﯽ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ
ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﮔﺎﻫﻢ ﺧﻠﻨﺪﻩ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﺁﺑﺪﺍﺭ
***
ﻓﺮﺻﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﺪﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺧﺖ
ﻃﺎﻟﻌﻢ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯ ﺑﺪﻗﻤﺎﺭ ﺑﺪﺑﯿﺎﺭ
***
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺁﺧﺮ ﻧﯿﺰ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ
ﻣﻦ ﺩﺭﯾﻎ
ﺗﺎ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺯ ﻭ ﮔﺪﺍﺯﻡ ﺳﮑﻪ ﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻋﯿﺎﺭ
***
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﺩﺭﯾﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﯿﻢ ﺷﻮ
ﮐﺰ ﺍﻟﻒ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ
ﮔﻮﺵ ﺁﻭﯾﺰﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻮﺏ ﺩﺍﺭ
***
ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ٬ ﮔﻮﯾﯽ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺍﺯ
ﻭﯼ ٬ ﺧﺮﻣﻨﯽ ﺷﺪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ
***
ﺧﻮﺩ ﺑﻪ
ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺷﻔﻖ ﺩﺭ ﺳﺠﺪﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ
ﻣﻘﺘﺪﯼ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ٬ ﻧﺜﺎﺭ
***
ﺳﺮ ﻓﮑﻨﺪﻡ ﭘﯿﺶ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ
ﺳﻮﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﻭﺭﺩ ﺁﻫﻢ ﺩﻣﺒﺪﻡ: ” ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ٬ ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ”
***
ﺯﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻟﻤﻠﮏ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﮐﻨﺪ
ﺭﺧﺼﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ
ﺣﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺎﺭ
***
ﻟﯿﮑﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻟﯽ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺗﺮﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ
ﮐﻞ ﻃﺒﯿﺐ ﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﯼ ﺳﺮ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﭘﻨﺒﻪ ﺯﺍﺭ
***
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺎﺯﻡ ﭼﻮﻥ ﺟﻨﯿﻦ ﺷﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻝ
ﺭﻭﺡ ٬ ﺍﺯ
ﺁﻥ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻭﯾﺎﺭ
***
ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺯﺍﺩ ﺍﺯ
ﺁﻥ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﯿﺢ
ﮐﺰ ﺩﻡ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪﺵ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ
***
ﺗﺎﺝ ﻋﺸﻖ ﺁﺭﯼ ﺑﻪ
ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﻫﺮ ﮔﺪﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
