نابغه ی زیبا .......
( روبرتو ریولینو )
-------------------
مهاجم محبوب تاریخ فوتبال جهان , رول مدل فوتبال برزیل و الگوی روزگار جوانی مارادونای بزرگ ....... مفسر بزرگ تاریخ فوتبال جهان " ژان پل اودو " مینویسد : آنها که لذت فوتبال را آمیخته با هنر می پسندند , تاریخ را به قبل و بعد از ریولینو تقسیم میکنند .
آنگاه که سخن از نبوغ باشد , تعداد افتخارات و مدالها و جام ها .... حائز اهمیت نیست . انچه که چشم ها را خیره میکند , تنها خلاقیت ذاتی است و بس و در این بین , ریولینوی عزیز , جایگاهی بس ارزنده دارد ... ستاره ای که در تمام وجوه , الهام بخش سایرین بود . از شیوه بازی , کنترل توپ , دید وسیع یا همان بینایی تا ضربه های ازاد وحشی و اغلب غیر قابل مهار و سرانجام شگرد منحصر بفردش که , الگوی اغلب ستارگان فانتزی باز دنیا شد .... او حتی در شادی پس از گل نیز , سبکی نوین را به مهاجمان اموخت . بتحقیق , هیچ یک از بزرگان تاریخ , حائز ویژگی های چنین انحصاری نبوده اند ... حتی در آرایش صورت نیز او متمایز با دیگران است . بزرگی می گفت , او در نفس کشیدن نیز با سایرین تفاوت دارد !!
فرزند احساسی یک خانواده مهاجر ایتالیایی که جهان فوتبال را برای همیشه محسور خویش نمود یک ستاره که به آسانی , بازی سازی میکند , یارانش را راه میاندازد , گلزنی میکند و هر لحظه میتوان از او حرکتی را دید که تا پیش از ان تکرار نشده باشد ........ به همه ی این ویژگی ها می بایست استعداد ذاتی بازیگری اش را نیز افزود . فوتبالیستی که در مخمل سبز , قادر است هم پای ستارگان هالیوود نقش آفرینی کند .
* نبوغ به اوج میرسد ... ( Dribbling Elástico )
ریوا یکبار در یک مصاحبه گفت : فلیپ فلاپ ( دریبل الاستیک ) حربه ای بود که در مواقع حساس از ان بهره میبردم ... روز فینال ۷۰ , رقابت او با برتینی , به اوج رسید .... نبوغ و خلاقیت ریوا منجر به حرکتی شد که تا ان زمان کمتر کسی شاهدش بود . حرکتی بس هنرمندانه که تمرکز هر مدافعی را بر هم میزند ... نیمه ی دوم و در کوران رقابت ریوا وبرتینی و در شرایطی که ماهواره ها جریان مسابقه فینال را به صورت مستقیم پوشش میدادند , ریوا با یک حرکت بیادماندنی که بعد ها به فلیپ فلاپ مشهور شد , حریف سختکوش را محو کرد تا هیجان سکوها و میلیونها ببیننده تلویزیونی به اوج برسد برتری نبوغ و استعداد بر دفاع خشک برتینی ..... تنها دقایقی بعد , برتینی جای خود را به جولیانو داد .
کارشناسان فوتبال جهان , دریبل الاستیک یا فلیپ فلاپ را امضای ریوا می دانند ... اما او " متواضعانه " اعلام میکند که ایده اصلی را , از یک هم تیمی روزگار جوانی در باشگاه کورینتیانس ( سرجیو ایشی گو Sérgio Echigo ) الهام گرفته .... ریوا از سال ۱۹۶۴ به کورینتیانس پیوست و در همان ماه های نخست , با سرجیو ایشی گو که یک فوتبالیست ژاپنی - برزیلی بود , اشنا شد و سپس فرم ابتدایی حرکت را از او اموخت و بمرور آن را تکمیل نمود .
ریوا میگوید :
آنچه که او به من آموخت , با آنچه که انچام دادم , تفاوت دارد . او , پا را به توپ میچسباند و بسیار کوتاه آن را به چپ یا راست , حرکت میداد ... اما در حرکت تکمیلی , توپ روی پا مینشیند و میزان جابجایی توپ بمراتب بیش از آن است . بنابراین , حرکت چشم نوازتر و البته گمراه کننده تر میشود ... ضمن انکه انجام ان در یک تمرین درون تیمی , با استفاده در شرایط سخت و دشوار همچون فینال جام جهانی , بسیار تفاوت دارد ....
* جام جهانی ۷۸ ........
----------------
بر پایه ی آنچه که در پایان دهه ای ۷۰ میلادی مرسوم شد , آخرین منزلگاه بزرگان جهان فوتبال , لیگ حرفه ای آمریکای شمالی ( N A S L ) بود .... پله , بکن بائر , یوهان کرایف , جرج بست , گرد مولر , کالوس البرتو , کوبیلاس .... و....... در این میان , باشگاه متمول کاسموس نیویورک( New York Cosmos ) , بعنوان پر ستاره ترین تیم لیگ حرفه ای آمریکای شمالی , گوی سبقت را از سایر رقبا ربوده بود . آنها با جذب سلطان پله , کارلوس البرتو و بکن بائر و کسب دو عنوان قهرمانی متوالی , شهرتی فرا سوی مرزهای ایالات متحده , کسب کردند . اما سلطان در پایان فصل ۱۹۷۷ , کناره گیری همیشگی خود را از فوتبال اعلام نمود . بنابر این , مدیران کاسموس در پی یافتن جانشین تازه , برای او بودند
از سوی دیگر ریوای ۳۲ ساله میدانست که در سالهای پایانی فوتبال اش قرار دارد . بنابر این قصد داشت تا با حضور در یک فضای آرام , بسوی یک بازنشستگی تدریجی حرکت کند . ابتدا دی ماه ۱۳۵۶ ( پیش از جام جهانی ۷۸ ) باشگاه کاسموس با یک پیشنهاد اغوا کننده , خواستار او شد . اما باشگاه فلومینس , بشدت مخالفت کرد . همچنین خبر انتقال او , نگرانی شدید علاقمندان فوتبال برزیل را به همراه داشت . چرا که در صورت پذیرفتن پیشنهاد کاسموس , او شانس حضور در جام جهانی ۱۹۷۸ را دست میداد . بنابر این مسئولان تیم ملی برزیل او را متقاعد کردند که این انتقال را تا پایان جام جهانی به تعویق بیندازد . بنابر این ریوا , نیک میدانست که آرژانتین ۷۸ آخرین تجربه ی ملی اوست .
* کاپیتان ریوا و یارانش ..... برزیل و آلمانغربی ( استادیوم ماراکانا ) یکشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۵۶ ........... یک تیم رویایی , جوان و پرستاره که بی تردید کم ترین شایستگی اش , حضور در فینال جام جهانی ۷۸ و یک مسابقه ی جبرانی و البته این بار " منصفانه " مقابل هلند بود . برزیلی که بزرگترین استادیوم جهان نیز , گویا برایش کوچک است ! ریوا و پائولو سزار , تنها بازماندگان برزیل ۷۰ هستند ..... این تصویر , برای فوتبالدوستان ایرانی سالهای پایانی دهه ۵۰ شمسی نیز , حاوی خاطرات فراوان است . با سپاس فراوان از عکاس بزرگ فوتبال ژاپن : استاد ماساهیده تامی کوشی
ریوا تکنیکی ترین برزیلی دهه هفتاد و الگو ستارگانی همچون رونالدینیو و مارادونا می باشد
بر گرفته از سایت http://takhtejamshidcup.com/index.ph...
