با بازی هایی که از قدرتای درجه یک فوتبال دارم میبنم حس میکنم سرنوشت سی ال امسال خیلی پیچیده نیست
سال پیش بود چون تمام تیمها چه بصورت مقطعی چه در حالت کلی تو افت بودن و همین شد که امثال تاتنهام و آژآکس تونستن انقد پیشروی کنن
امسال هم تا حدی همینطوره با این تفاوت که حس میکنم یووه و اتلتیکو و لیورپول ترکیبای کاملی در اختیار دارن
حالا چرا تو یه بحث به این گندگی یهو اسم آرون رمزی رو میارم؟
بخاطر اینکه بنظرم یووه در مجموع خیلی کامل تر از سالهاش پیشه
درسته تو زمینه ی فولبک افت کرده تا حدی ولی تو سایر نقاط با حفظ ستاره ها 2 تا اتفاق خیلی مهم افتاد
1-ترمیم خط هافبک با به خدمت گرفتن رمزی و رابیوت
2-خرید ده لیخت و دمیرال بعنوان 2 تا جانشین مطمئن برای کیه لینی و بونوچی که مخصوصا دومی ید طولایی تو غیبت در بازیای مهم این سالهای یووه داشته
و بونوچی هم بارها نشون داده تا چه حد روی هوا ضعیف و آسیب پذیر هست
ربیوت نشون داد چه بازیکن فوق العاده ایه تو بازیای دوستانه
تازه این ورژنی از ربیوت بود که تقریبا 6 ماه فوتبال بازی نکرده بود و به کلی غرق درگیری و حواشی بوده
امااااا
اگه آرون رمزی همون ستاره ی آرسنال باشه که چه تو بحث گلزنی و گلسازی و چه تو بحث دوندگی بی نظیر عمل میکرد
و همچنین مصدومیتاش کاهش پیدا کنه و مچ شه با سایر هم تیمیاش
بطور قطع یووه ی وحشتناکی رو خواهیم دید امسال زیر نظر مائوریسیو ساری(اگه آلگری حرومزاده هنوز سکان هدایت رو بر عهده داشت که اصلا این پست ارزش کار کردن نداشت.)
در مجموع جایگزینی ایکاردی به جای دیبالا رو بهترین اتفاق میبینم بطوریکه 433 بازی کنیم با خط هافبک رمزی-ربیوت-پیانیچ و خط حمله ی رونالدو-ایکاردی-کوستا
البته رویای بزرگم همچنان خرید زانیولو و کیه زا میمونه که هم باعث پیشرفت ایتالیا میشه هم یووه
