طرفداری - تابستان سال گذشته که برای اولین بار به لیگ جهانی والیبال صعود کردیم را فراموش نمی کنم، از همان روز قسم خوردم که برای ملی پوشان موفق و بدون حاشیه والیبال حتما به ورزشگاه بروم.
روزها، هفته ها و ماه ها برای رسیدن به امروز که آخرین روز خرداد هیجان انگیز 1392 باشد، منتظر ماندم، از همان اولین ساعات بلیط فروشی، بلیط تهیه کردم و با اشتیاق فراوان راهی تهران شدم. 160 کیلومتر مسیری نبود که جز عشق بتوان دلیلی برای پیمودنش یافت. عشق به والیبال و عشق به کشورم باعث شد به این سفر بروم و رفتم.
همه شور و امیدی که در تمام این مدت داشتم با نزدیک شدن به ورزشگاه رنگ باخت! از همان زمانی که خواستیم وارد پارکینگ شویم، ممانعت کردند: حضور خانم ها در ورزشگاه ممنوع است، همان طور که حضور حیوانات! اگر کبوترهای قرمز و آبی که هر بار در دربی قربانی می شوند را فاکتور بگیریم.
من بلیط داشتم، بلیط به نام خودم، کارت ملی و مدارکم همراهم بود. یک ساعت قبل از شروع مسابقه به ورزشگاه آمده بودم و من همچون یک شهروند قانون مدار می خواستم ملی پوشان کشورم را تشویق کنم. اما مثل همیشه گفتند: ورود بانوان ممنوع است! حتی اگر ماه ها منتظرش باشی!
حالا حس می کنم این عکس بیشتر از هر عکسی در دنیا برای من بغض دارد!
همین چند روز پیش بود که تیم ملی فوتبال ایران توانست با گل قوچان نژاد بلیت جام جهانی 2014 برزیل را به دست آورد. ولی هیچ زنی حق نداشت در مراسم جشن شرکت کند. چرا؟ جشن برگزار شد و همه دیدند حتی یک چهارم ورزشگاه آزادی هم پر نشده بود! آیا زمان آن نرسیده که به حق نیمی از جامعه، حق مادران، خواهران، همسران و دختران همین مردان ورزش دوست احترام بگذاریم؟
در مورد ورزشگاه های فوتبال همیشه یک بهانه وجود داشته: فضای آنجا برای خانم ها مناسب نیست! گاهی وعده هایی داده شده است اما بی هیچ نتیجه ای. آخرین بار آقای احمدی نژاد در روزهای آغازین دور دوم ریاست جمهوری خود از حضور خانم ها در استادیوم فوتبال گفت و بعد همه چیز فراموش شد. در تمام ورزشگاه های جهان حضور بانوان ورزشدوست یعنی یک شادی دسته جمعی؛ مرد و زد در کنار هم برای پیروزی تیم محبوب خود فریاد می کشند و در نهایت حس ناب پیروزی را در یک محیط ورزشی تجربه می کنند! اما دختران این سرزمین از چنین موهبتی محرومند. کسی نیست بگوید چرا؟
در کشوری مثل ترکیه که به سرعت پله های پیشرفت را طی کرد و به یک اسم قابل اعتنا در دنیای فوتبال تبدیل شد چه می گذرد: آنجا خانم ها هم می توانند در ورزشگاه ها برای تشویق تیم محبوب خود حاضر شده مثل آقایان از تماشای فوتبال لذت ببرند. حتی طبق قانونی که اخیرا فدراسیون فوتبال ترکیه وضع کرده اگر تماشاگران یک باشگاه به خاطر توهین و حرکات ناشایست از حضور در ورزشگاه محروم شوند، خانم ها و کودکان باز هم می توانند به ورزشگاه بیایند چون حساب آنها جداست! در یکی دو سال اخیر بارها تیم های بزرگ پایتخت، گالاتاسارای، فنرباحچه و بشیکتاش شاهد برگزاری بازی هایی در ورزشگاه خودی بودند که فقط خانم ها حق داشتند وارد استادیوم شوند و تیم محبوب شان را تشویق کنند.
اما در ایران، حضور در استادیوم فوتبال برای خانم ها یعنی رویا؛ آن هم فقط به خاطر فرهنگ ناهنجار جاری در ورزشگاه ها که فقط آقایان مسئولش هستند! مگر اینکه خبرنگار باشی یا به بخش VIP ورزشگاه راه پیدا کنی. یا اینکه خارجی باشی و با طرفداران تیم مهمان وارد ورزشگاه شوی! در مورد والیبال هم چند بار مجوز صادر شد و شاهد برگزاری بازی های مهیج بودیم که هم آقایان والیبالدوست را راضی کرد هم خانم ها را. ولی افسوس که هنوز هم تابلوی ورود ممنوع مقابل دیدگان خانم هاست. این تبعیض نیست؟
نظر شما در مورد حضور خانم ها در استادیوم های فوتبال و والیبال چیست؟
