طرفداری- هر دروازه بانی، با استانداردهای خاصِ سنگربانان، در سن 39 سالگی باید از اوج خود بسیار فاصله داشته باشد اما دیوید سیمن که بهترین مهارها و تقریبا دوران اوج خود را در این سن سپری کرد، هر دروازه بانی نبود. او در دورانی که بازی کرد، تقریبا استانداردهای جدیدی ایجاد کرد که مسیری استثنایی برای جوانان نشان داد. سیمن حتی در 40 سالگی هم قادر بود مهارت هایی از خود نشان دهد که هر سنگربانی قادر به انجامش نبود.
در 13 آوریل 2003، آرسنال در نیمه نهایی جام حذفی برابر شفیلد یونایتد قرار گرفت. بازی در اولدترافورد برگزار می شد. دیوید سیمن در آن بازی با یک مهار باورنکردنی و فراموش نشدنی، انتظارات را به حدی بالا برد که دیگر هیچکس فکر نمی کرد کار دروازه بان فقط مهار ساده توپ باشد. آرسنال با گل دقایق اولیه فردی لیونبرگ محبوب، 1-0 پیش افتاد. شفیلد قرار بود توسط مایکل تانگ از یک ضربه کرنر بهره ببرد. ارسال او به رابرت پیج رسید تا پاس او در حالتی سخت به کارل آسابا برسد. توپ او به سمت دروازه رفت تا سیمن را به دردسر بیندازد. در مسیر، پل پشیسولیدو، به توپ برخورد داشت تا در فاصله سه مایل به دروازه، شفیلد یونایتد آماده خوشحالی شود اما سخت ترین و عجیب ترین سناریوی ممکن توسط یکی از بهترین بازیکنان تاریخ انگلیس رقم خورد.
دروازه بان آرسنال در کسری از ثانیه باید حرکتی خارق العاده انجام می داد تا تیمش را نجات دهد. به همین دلیل خیلی زود با خم کردن ستون فقراتش و با فشردن بدن به سمت عقب، تا آخرین زاویه با پنجه پا چرخید تا با نوک انگشتانش توپ را از روی خط دروازه دور کند. او موفق شد! باورنکردنی بود. دیدن آن صحنه، زنده از استودیوی مچ آو دِ دی، زیباتر بود. پیتر اشمایکل، رقیب دیوید سیمن، آن مهار را «زیباترین مهاری که تابحال دیده‌ام» خطاب کرد تا آن صحنه به فراموش نشدنی ترین صحنه های تاریخ فوتبال تبدیل شود.
زمان در آن لحظه کوتاه به نظر متوقف شده بود. هیچکس آنچه را که دیده بود، باور نمی کرد. سیمن در پیراهن زرد خود، شکست ناپذیر به نظر می آمد. مردی با موهای دم اسبی که در هوا معلق شده و اجازه عبور توپ به دژ خود را نمی دهد. او کسی بود که لبخند و تبسم را در یک آن، از روی لبان طرفداران شفیلد یونایتد محو کرد. آن روز، معجزه‌ای رخ داد و دیوید سیمن، نه تنها انتظارات را از دروازه بان ها بالا برد، بلکه صفحه جدیدی را در تاریخ فوتبال نگاشت.
آن روز، به مناسبت انجام هزارمین بازی حرفه‌ای دیوید سیمن، آرسنال توانست از برتری روحیه بالای سنگربان خود استفاده کند و به فینال جام حذفی راه یابد. آن ها در فینال برابر ساوتهمپتون قدیس قرار گرفتند و با حفظ کلین شیت، یک قهرمانی دیگر به تالار افتخارات خود افزودند. جام حذفی در لندن باقی ماند و هیچکس نمی‌توانست منکرش شود که سیمن، عامل اصلی این رویداد بزرگ بود. در پایان دوران بازیگری سیمن که به اصطلاح گرگ و میش دوران بازی یک بازیکن نام دارد، انگار همه چیز تازه شروع شده بود. از صحنه های آهسته آن مهار که بارها و بارها پخش می شد تا احساس شعفی که در وجود او بود، همه و همه نشان از یک چیز می دادند: او قهرمان دهه 90 لیگ برتر انگلیس بود!
تا اواسط فصل 1990/91، داستان سیمن و آرسنال شروع نشده بود اما در همان حال به آغاز خود هم نزدیک شده می شد. پس از بازی برای لیدزیونایتد، پیتربرو، بیرمنگام سیتی و کوئیزپارک رنجرز و البته تیم ملی انگلیس، مبلغ 1.3 میلیون پوند نیاز بود تا جورج گراهام پرداخت و سیمن را به جمع توپچی ها اضافه کند. سیمن چندین سال در تیم های سطح پایین و دسته های پایین لیگ برتر انگلیس بازی کرده بود، بنابراین با وجود اطمینان گراهام، برخی از هواداران آرسنال نسبت به توانایی ها و مهارت های این سنگربان شک داشتند. مشخص نبود او مناسب چالش حضور در آرسنال باشد.
در طول حضور خود در شمال لندن، سیمن ثابت کرد مهره غیرقابل انتقال و غیرقابل جایگزین است. هیچ دروازه بانی در دنیا قادر نبود جایگاهش را به خطر بیندازد. پشت خط دفاعی چهار نفره لی دیکسون، تونی آدامز، استیو بولد و نایجل وینتربورن، در 38 بازی فقط 18 گل دریافت و با فقط قبول یک باخت، به اولین قهرمانی خود دست یافت. آن فصل به تنهایی با جنجالی های بسیاری همراه بود. تونی آدامز به دو ماه زندان محکوم شد. آن جنجال و دعوا در اولدترافورد که منجر به کسر دو امتیاز از آرسنال شد، از یادها نرفته اند. سیمن رفته رفته در تیم جا می افتاد اما تیم وارد حاشیه شده بود.
یکی از خاطرات خوب سیمن در آرسنال، مربوط به بازی مقابل میلوال می شود که توانست سه پنالتی آن ها را مهار کند. آن محوطه 12 یاردی، قلعه سیمن محسوب می شد و کمتر مهاجمی می توانست آن را فرو بریزد. شاید فقط بازیکنان آرسنال بدانند که بدون سوپرقهرمانی های دیوید، آن ها نه می توانستند فاتح جام حذفی شوند، نه می توانستند جواز حضور در جام برندگان را به دست بیاورند. درست مثل سبیل بالای لب سیمن، نقش او در موفقیت های آرسنال رشد می کرد و بیشتر می شد! سیمن همانقدر که در رده باشگاهی با دلی شکسته فصل ها را به پایان می رساند، در تیم ملی کشورش هم طعم شادی را نمی چشید.
حذف در نیمه نهایی یورو 96 به دست آلمان، تجربه تلخی بود اما به لحاظ شخصی، سیمن خاطرات خوشی را تجربه کرد. سیمن به لطف حمایت اسپانسرها به عنوان برترین بازیکن جام انتخاب شد و به تیم منتخب یوفا هم راه یافت. با بازگشت به پایتخت کشور، بخت و اقبال دوباره روی خوشش را به سیمن نشان داد. آرسن ونگر در یک حرکت شوکه کننده به عنوان سرمربی تیم انتخاب شد. در سال 1997 او به پاس خدماتش به فوتبال انگلیس، قهرمانی تاریخی در لیگ و جام حذفی، جایزه MBE را دریافت کرد. پس از کاپیتانی تیمش در آخرین فینال جام حذفی در ورزشگاه میلنیوم در سال 2003، بالاخره وقت وداع فرا رسیده بود. او با دنیایی از خاطرات زیبا، لندن را ترک کرد تا پیراهن آبی های شهر منچستر را برتن کند. در نهایت در سال 2004، او دستکش هایش را آویخت.
تمام جهان در دهه 90، مهارت های دیوید سیمن را به چشم دیدند. مردی که انجام معجزه برایش کاری نداشت. بسیاری دیوید سیمن را با ضربه رونالدینیو یا گل نعیم به خاطر می آورند اما سیمن یک عمر توپ هایی را مهار کرد که نه در گذشته و در حال، کمتر دروازه بانی می توانست و یا می تواند تکرار کند. سیمن همیشه یک لبخند بر لب داشت که اعتماد خاصی به هم تیمی هایش می داد. این سنگربان افسانه ای، سهم خود از دنیای فوتبال را به نحوی احسن اجرا کرد.
به قلم Will Sharp برای وبسایت Thesefootballtimes
مجموعه دهه 90 و جذابیت های لیگ برتر انگلیس، نگاهی به تمامی قهرمانان، اسطوره ها و بازیکنان به یادماندنی اوایل دهه 90 لیگ برتر انگلیس می‌اندازد. برای مرور این خاطرات زیبا، در سری جدید همراه ما باشید.
