اختصاصی طرفداری- عرف قضیه می‌گوید که شاگردان ویلموتس باید آماده صف‌آرایی برابر جان سخت‌های عراقی شوند؛ اما باطن قضیه می‌گوید یورو نداریم و مثل همیشه تحریم مقصر است. معرفی می‌کنم؛ این ما هستیم؛ فقیر از آرامش و ثروتمند از حاشیه!
بی پولی مارک ویلموتس؛ نزدیک به سیم آخر!
دو هفته پیش، مهدی تاج از پرداخت قسط مطالبات ویلموتس خبر داد، آن هم برای مربی که نزدیک به 5 ماه از توافقش با فدراسیون فوتبال می‌‌گذرد. بی‌پولی در این برهه زمانی شاید برای ما خاطره باشد ولی برای ویلموتس قطعاً کابوسی است هضم ناشدنی! به همین دلیل پربیراه نیست که خبر تمایل سرمربی تیم ملی به فسخ قرارداد با فدراسیون فوتبال ایران منتشر شود. به قول دراگان اسکوچیچ، نمی‌شود بدون حقوق، از کباب ایران خورد. حالا اگر طرف مقابل مربی تیم ملی باشد، قضیه سخت‌تر هم می‌شود. ما همچنان نسبت به خلقیات ویلموتس شناخت کافی نداریم، از کجا معلوم یک روز به سیم آخر نزند و وسط انتخابی جام جهانی رهای‌مان نکند؟ کی روش هر چه‌قدر هم زخم زبان می‌زد باز تا آخر پای کار می‌ایستاد.
معمای مطالبات سرمربی تیم ملی
اخباری ضد و نقیض درباره روند پرداخت مطالبات ویلموتس به گوش می‌رسد. محتمل ترین فرضیه این می باشد که هنوز یک یورو هم به حساب ویلموتس نرفته است. نه این که فدراسیون آه در بساط نداشته باشد و یا نخواهد پرداخت کند، بلکه مشکل تحریم‌هاست که جرئت ریسک را از تاج گرفته؛ فدراسیون از این بیم دارد که مبادا یورو‌ها بلوکه شوند و غول تحریم آن را ببلعد. با این حال مطمئناً پیدا کردن روش مطمئن و درست نباید بیشتر از 5 ماه طول بکشد. قبلاً رئیس فدراسیون خبر از برگشت خوردن حقوق واریز شده ویلموتس داده بود اما اگر هم این ادعا صحت داشته و چنین پروسه ای اینقدر مشکل آفرین باشد، چطور مدیران باشگاهی ایران قرارداد مربیان خارجی خود را پرداخته می کنند؟ یعنی بضاعت فنی فدراسیون ما حتی در حد باشگاه‌های داخلی ما نیز نیست؟ آن هم باشگاه‌هایی که حتی در دوران سوء مدیریت‌شان از انتخاب روش درست پرداخت مطالبات عاجز نبوده‌اند.
در آستانه بازی با عراق؛ ویلموتس می تواند حواشی را کنترل کند؟
برخلاف کی روش که مستقیماً و با انواع و اقسام روش‌های ابداعی، از متولیان فوتبال ایران انتقاد می‌کرد، گلایه ویلموتس صرفاً به سایت‌های بلژیکی و در اندک مواقعی مصاحبه‌ها معطوف شده است. با این حال هر چه قدر هم که پیرمرد پرتغالی حاشیه داشتٰ، توجه و همتش را از بازیکنان تیم ملی سلب نمی‌کرد. اگر یک روز با صغیر و کبیر این فوتبال جدال داشت، فردای آن روز دنبال آماده کردن تیمش بود. اصلاً ویلموتس مانند کی‌روش می‌تواند تیمش را با وجود حاشیه‌ها جمع و جور کند؟ همین حالایش هم با باخت برابر بحرین، وضعیت تیم اگر بحرانی نباشد قطعاً آرمانی هم نیست. به جدال با عراق نزدیکیم که هر چه باشد، مدتی است به گربه سیاه ما مبدل شده است و جز با تیمی در آرامش نمی‌توان به بردن‌شان فکر کرد.
مشکلات مالی کادر فنی؛ مخرب‌تر از دعوای برانکو-کی روش
این بلاتکیفی تیم ملی شاید مخرب‌تر از دعوای برانکو-کی روش باشد. شاید آن جدال نفس فوتبال‌مان را گرفت، اما برخلاف تصورتان عاری از فایده هم نبود. نیاز دو طرف به مقبول بودن و توجیه دیدگاه‌های‌شان، نوعی رقابت را حتی در مستطیل سبز رقم زده بود. برانکو برای پرسپولیس تقریباً همه کار کرد. از هت تریک قهرمانی بگیرید تا فینال آسیا پرسپولیس. کی روش هم همینطور. شاید در جام ملت‌ها توفیق چندانی نداشت اما از یاد نبریم که تیمش طلسم دو صعود متوالی ایران به جام جهانی را شکست. هرگز نمی‌توانید نقش مثبت این دعوا را پنهان کنید، حتی اگر بخش تاریک آن به فروغ‌های دو طرف بچربد.
سخن پایانی
ویلموتس باید جدال با عراق را در زمین ثالث جدی بگیرد. او هرگز نمی‌تواند افسوس ما در جام ملت‌های آسیا 2015 را درک کند. که در برابر عراق هر چه باید، انجام دادیم و نشد. علی‌رغم قدم‌های کند فدراسیون در پیگیری، می‌توان بحث مالی را بعد از این جدال حساس با شدت و حدت بیشتری پی گرفت. فعلاً یک هدف داریم و کلی دغدغه که عمده قسمت آن حول جدال با رقیب دیرینه‌‌مان در آسیا می‌گردد.
