محمد مالدینیبه خدا حتی قهرمانی 2007 هم نتونست تلخی (پاره شدن برخی از نواحی بدن مون) در فینال 2005 رو کاملا جبران کنه....داغ فینال 2005 تا ابد رو دلمونه مگه اینکه 3 تا فینال دیگه از لیورپول ببریم ، اون موقع شاید بشه گفت داغش فراموش میشه.....
.
مطمئنم برای همه میلانی ها همینطوره و با وجود شیرینی فوق العاده ای که از قهرمانی 2007 بردن ، ولی تلخی از دست دادن قهرمانی 2005 به مراتب بیشتره.....
.
در واقع تیم 2005 به مراتب قوی تر و پرستاره تر از تیم 2007 بود....تیم 2005 یه تیم رویایی بود که همه جاش ستاره بودن درصوتیکه تیم 2007 یه کاکای فوق آماده داشت که اگه نبود ، میلان اصلا به فینال نمیرسید....درضمن بعضی از بازیکن ها هم در اوج آمادگی نبودن از جمله نستا که با درد و مصدومیت رسید و اتفاقا ناآماده هم بود و همینطور خود مالدینی که خودش بعدا گفت به حدی درد داشت که چیز زیادی از اون بازی یادش نیست و به زور آمپول و مسکن به بازی رسیده بود...دفاع چپ یانکولوفسکی بود که نزدیک بود چند بار تیمو شوهر بده توی فینال....
.
حالا اینا رو گفتم ، یه داغ دیگه هم هست و اونم سال 2004 بود که به راحتی میشد قهرمان شد چون تمام مدعی ها قبل از رسیدن به نیمه نهایی حذف شده بودن....بازی رفت با لاکرونیا هم 4_1 برده بودیم ولی بازی برشت با اون تیم فوق العاده رو 4_0 با ختیم اونم به دیپورتیو لاکرونیا!!!! یعنی آدم فکرشو میکنه که چقدر اون سال راحت میشد قهرمان شد و اون باخت عجیب جلوشوگرفت و سال بعدشم هم توی فینال استانبول ، اونجوری قهرمانی پرید، آدم دلش میخواد کرونا رو در آغوش بکشه!!!
