اوج تکنولوژی و تکامل فکری بشر را میتوان تلاش برای سفر به فضا و درک ماورا دانست. در دهه های گذشته های کمپانی های فضایی بسیاری تلاش کرده بودند ایده های نوین و جدیدی برای سفر به فضا را طراحی و تولید کنند. این ایده ها از استفاده از هواپیماهای عادی تا موشک های خاص را شامل میشدند و در نهایت همه ی این تجربیات و تلاش ها بودند که منجر به پدید امدن انچه شد که اکنون شاهد ان هستیم.
بر اساس سنت مراحل طراحی و ساخت راکت ها و ابزارلات علمی در محیط هایی ایزوله و بدون گرد و غبار است اما کمپانی اسپیس ایکس و شخص ماسک در ساخت بزرگترین راکت فضایی تاریخ که توانایی حمل بیش از 100 تن بار به مدار زمین را خواهد داشت این دیدگاه را کنار گذاشت.
بخش بزرگی از تیم اصلی طراحی راکت و پروژه های فضایی اسپیس ایکس در واقع همان تیم رسمی ناساست. این تیم طراحی بر خلاف ناسا که سیاست های خاص خود را دارد در اسپیس ایکس چنین سیاست هایی را دنبال نمیکنند و همین موضوع یکی از دلایل پیشرفت سریعتر این کمپانی در مقایسه با تمام سازمان های فضایی دیگر است.
استارشیپ، آرزویی در حال براورده شدن
استارشیپ در صورت تکمیل بزرگترین موشک تاریخ با توانایی حمل بیش از 100 تن بار به مدار زمین و 80 تن به فراتر از ان خواهد بود.(یک استارشیپ میتواند در چند پرتاب یک ایستگاه فضایی دیگر را به مدار منتقل کند)
هزینه ها و طراحی
با توجه به اینکه تنها کمپانی و کشوری که تجربه ی ساخت بوسترهای قابل بازیابی را دارند امریکا و کمپانی اسپیس ایکس است مهم ترین موضوع در سفرهای فضایی یعنی هزینه تا حد بسیار زیادی کاهش یافته است. (هزینه ی توسعه ی راکت های فالکون هوی 150 میلیون و ساخت هرکدام 90 میلیون است که از این 90 میلیون در هرپرتاب و با بازگشت قطعات اصلی به زمین بیش از 40% هزینه قابل برگشت است. مقایسه شود با هزینه ی 209 میلیارد دلاری توسعه و 450 میلیون دلاری پرتاب هر شاتل فضایی که تنها شاتل قابل بازیابی بود).
استارشیپ در صورت کامل شدن هزینه ای 500 میلیون دلاری خواهد داشت با اینحال هزینه ی هر پرتاب تنها 2 میلیون دلار خواهد بود! علت این مسئله این است که تقریبا تمام قطعات این راکت قابل بازیابی خواهند بود.
در ابتدا قرار بود استارشیپ از جنس آلیاژهای خاصی مانند تیتانیوم ساخته شود اما به مرور و در حالی که طراحی همچنان ادامه دارد جنس این راکت به فلز تغییر کرد. این کار علاوه بر کاهش هزینه ها باعث افزایش سرعت طراحی و ساخت میشود.
مدیر تیم طراحی استارشیپ در مصاحبه ی خود در اواخر سال 2019 گفت: ما باید استارشیپ را در این بیابان گرم درست کنیم. باید زیر طوفان و افتاب داغ این کار را کنیم چراکه فضانوردان باید بتوانند این راکت ها در در سطح ماه و مریخ و شرایطی مشابه تعمیر کنند. ما باید تا حد ممکن خطا کنیم و تا حد ممکن این نمونه ها را نابود کنیم. چیزی که ما به دنبال ان هستیم راکتی بزرگ، کارامد و کاملا گردن کلفت (ظریف نباشد) است. استارشیپ باید بتواند به فضانوردان ما این اطمینان را بدهد که بمانند یک کَدی (کادیلاک) تا اخرین لحظه مقاومت کرده و بجنگد.
نکته ی بسیار جالب دیگر تغییرات اعمال شده بر روی بخش های مختلف استارشیپ در حین طراحی است. تا کنون شکل کلی بخشی که قرار است بر سطح ماه و مریخ فرود بیاید 4 مرتبه تغییر کرده است. (البته باید توجه داشت که پیشرانه ها و بخش های الکترونیکی همچنان در محیط های ایزوله تولید میشوند).
ایلان ماسک هفته ی گذشته در مورد روند کار گفت: ما در حال تلاش هستیم. کارهای بزرگی انجام داده ایم و ایده های نوینی را اجرایی کرده ایم. روز گذشته حتی راکت ها را در برابر طوفان شن قرار دادیم تا عملکرد انها را بررسی کنیم. تجربیات و تلاش های ما ادامه خواهد داشت و شما شاهد انفجارهای بسیار دیگری خواهید بود. ما در حال توسعه ی تکنولوژی های نوینی هستیم که قبلا وجود نداشته اند.
مهمترین نکته در مورد استارشیپ طراحی خاص ان است. استارشیپ به طور کامل قابل بازیابی خواهد بود و بر اساس بررسی ها و اطلاعات موجود هر راکت حداقل تا 25 بار و بدون تعمیرات اساسی مورد استفاده قرار خواهد گرفت، موضوعی که عملا هزینه های استفاده از این راکت را در حد یک هواپیمای مسافربری کاهش میدهد. بر اساس انچه ایلان ماسک گفته امریکا باید بیش از 200 استارشیپ را تا پایان سال 2050 در اختیار داشته باشد.
کمپانی های اسپیس ایکس و تسلا به تنهایی در 10 سال اینده باعث ایجاد بیش از 35 میلیون شغل و فرصت شغلی دائمی در امریکا خواهند شد.
