Jose Mourinhoمهم تری چیزی که نظر منو جلب کرد در مورد این انیمه افتتاحیه فوق العاده ش بود. من خودم تا قبل از این انیمه ندیده بودم و حالم بهم میخورد از انیمه ها ولی با اپیزود اول دث نوت یجورایی وارد دنیای انیمه شدم ولی خوب مشکل اصلی که سریال داشت به نظرم این بود که به جز لایت و ال بقیه شخصیت پردازی ها فاجعه بود از میسا گرفته که عشق عجیب و مسخره ای نسبت به لایت داشت و افراط تو نشون دادن این عشق اونم با همه بی محبتی های لایت یکم مسخره کرده بود قسمت های میسا رو تا نیر و ملو و حتی همونی ک آخر سوتی داد دادستانه ک اسمش یادم نیس که اونم خیلی کاریکاتوری بود.
و تیر خلاص به اون سریال فوق العاده پایان احمقانه ش بود که در حد سریال های ایرانی بود که همونطور ک خودت اشاره کردی نحوه شکست لایت و اینکه فقط بخاطر اشتباه ی نفر دیگه کشته بشه و هیچ پلن بی هم نداشته باشه به نظرم نابود کرد سریالو. ولی برخلاف تو من فکر میکنم اون خنده ها و گریه های آخر جزو نقطه قوت های پایان بندی بود به طوری ک میدیدیم لایت چطور از یک بچه دبیرستانی تبدیل شده به یه روانی عوضی. نقطه قوت دیگه پایان بندی هم صحبت های شینیگامی بود که به شخصه برا من خیلی جالب بود
