جملات بالا به خوبی حال این روزهای فدریکو برناردسکی را توصیف می کند. جوان خوش چهره اهل توسکانی که کمتر کسی آخرین درخشش او را در زمین فوتبال به یاد می آورد. گویی او در مارپیچی بی انتها با سردرگمی به دنبال پسرکی می گردد که روزگاری در آرتمیو فرانکی چشمها را خیره کرده بود و دل هواداران ویولا را امیدوار به دیدن یک روبرتو باجوی دیگر می کرد.
اختصاصی طرفداری | هرچند مقایسه بودای کوچک با فدریکو جوان غیر ممکن بود اما برای فلورانسی های عاشق فوتبال استعداد ناب او نویدبخش و ناب بود. فدریکو در شهر کوچک کارارا در شمال ایالت توسکانی به دنیا آمد و شرایط او در این هفته ها هیچ تناسبی با شروع داستان او در آن روزها ندارد. روزهایی که در زمین های شهر کارارا در حال شناخت فوتبال بود و با شور و هیجان تاریخ سازی همشهری محبوبش، جانلوییجی بوفون را نظاره می کرد. شاید آن روزها بزرگترین آرزوی فدریکو ی 8 ساله این بود که اتفاقی جیجی را در خیابان های شهر زادگاهشان ببیند یا شاید بتواند برای تماشای تمرین او در یوونتوس یا تیم ملی ایتالیا به زمین تمرین برود. اما این جوان بلندپروازی های دیگری در سر داشت و با تلاش و البته استعداد خالصی که در حال شکل دادن به آن بود خودش را بالا کشید و بعد از حضور در فیورنتینا و تیم ملی ایتالیا با درخشش خیره کننده و البته حمایت بوفون، به رختکن یوونتوس رسید تا در کنار مشهورترین فوتبالیست کارارا بنشیند.
این باید شروع صیقل خوردن الماس مستعد توسکانیایی می بود و البته همین طور هم شد و او کارش را در حد استانداردهای خودش آغاز کرد اما به مرور و با گذشت فصل اول حضورش روند کند شدن رشد و بلوغ او آغاز شد تا جایی که حتی مکس الگری بزرگ که تبحر فوق العاده ای در کشف و بهره برداری از استعدادهای پنهان بازیکنان دارد، هم از حل مشکل فده عاجز ماند. الگری تقریبا همه ی راه های ممکن را امتحان کرد، از تغییر پست و تهییج روحی گرفته تا سعی در هماهنگ کردن برناردسکی با الگوی بی نظیری مثل رونالدو. اما گویی آن نوجوان سرزنده و جنگجو در درون فدریکو گم شده بود و هیچ چیز، حتی کار کردن زیر نظر مربیان جدید مثل ساری و پیرلو هم نتوانست کمکی کند تا جایی که از آن آتش پویا خاکستری بی رمق به جا مانده که تنها برای 10 یا 20 دقیقه فرصت حضور در بازی هایی را دارد که نتیجه در آنها حاصل شده و فقط به امید دیدن بارقه هایی از همان بازیکن دیدنی گذشته پیرلو به او اجازه ورود به زمین را می دهد.
ولی در همین دقایق اندک هم وضعیت نا امید کننده فده قابل مشاهده است و او مجموعه ای از اشتباهات در پاس دادن یا جا گیری را به نمایش می گذارد و حتی در بازی رفت مقابل بارسلونا و تنها در حضوری 7 دقیقه ای با بی احتیاطی خطای پنالتی روی آنسو فاتی انجام داد تا منجر به گل دوم بارسا توسط مسی شود. اما شاید ناراحت کننده ترین موضوع در این بین این باشد که وجود رقبای او در یوونتوس نبود که فدریکو را به حاشیه برد و با وجود اینکه همواره کادر مدیریتی بوونتوس قلم قرمزشان را روی بال های کناری دیگر تیم از کاستا گرفته تا پیاتسا، اورسولینی و مانژوکیچ کشیده اند و حتی در حالی که در فصل جدید کولوسفسکی، دیبالا و یا حتی رمزی آماده نیستند او بازهم گزینه ی دوم است. البته بهتر است بگوییم در حال حاضر همه ی این نام ها پشت سر یک جوان دیگر قرار گرفته اند، فدریکو کیه زا. با اینکه کیه زا اکثرا در کناره ها بازی می کند و اساسا با کوادرادو که چند فصل است به یک مدافع هافبک تبدیل شده یا رمزی که نزدیک به محوطه جریمه بازی می کند رقابت زیادی ندارد اما خصوصیات منحصر به فرد و فرم ایده آل این روزهایش او را گزینه نخست هر آرایشی در یک سوم هجومی یوونتوس تبدیل کرده است.
فدریکو برناردسکی و فدریکو کیه زا
کیه زا هم برای رسیدن به یووه مسیری مشابه برناردسکی را طی کرده است. جدایی از فیورنتینا به مقصد یوونتوس، آن هم درست 3 سال بعد از انتقال برناردسکی کار ساده ای نبوده است. مطمئنا هواداران ویولا در ردیف دوستداران یوونتوس نیستند و سابقه تاریخی دشمنی بین دو تیم کار انتقال بازیکن مابین آنها را به پروسه ای پیچیده تبدیل کرده است. حتی اگر روکو کومیسو مالک جدید فیوره باشد که سایه نزدیکی با یوونتوس و آنیلی روی سرش سنگینی می کند و برای تکذیب این مورد و دلبری از هواداران تیم فلورانسی حتی گاها بیش از حد سخت گیری می کند. با این وجود و در حالی که میلان و چند تیم دیگر هم برای ربودن ستاره جوان ایتالیایی دندان تیز کرده بودند این پاراتیچی و ندود بودند که توانستند زودتر از رقبا با کیه زا به توافق برسند و با فشاری که خود بازیکن به کومیسو آورد نهایتا این انتقال عملی شد. با اینکه کیه زا استعدادی ثابت شده در ترکیب بنفش ها و حتی تیم ملی جوان شده ی مانچینی بود اما تردید هایی در مورد ارزش واقعی او و عملکردش در یووه وجود داشت، مضاف بر اینکه تجربه ناموفق برناردسکی پیش روی هواداران و کارشناسان بود. اما شاید تنها شباهت بین برناردسکی و کیه زا تیم سابق و نام کوچکشان باشد. با وجود اینکه کیه زا هم مثل برناردسکی به بازی لب خط علاقه دارد اما توانایی بالای کیه زا در استفاده از پای غیر تخصصی اش، قدرت شوت زنی و سر زنی، قابلیت های دفاعی بهتر و البته میل به حرکت به مرکز و دروازه حریف و هوش تمام کنندگی اش ، او را نه تنها از برناردسکی که حتی در مواردی از کولوشفسکی هم متمایز می کند. درست است که دژان هم قدرت بدنی بالایی دارد و پای چپ هنرمندش راه دروازه را می شناسد اما به وضوح در برخی جنبه ها مثل استفاده از پای غیر تخصصی و شم گلزنی از فدریکو کیه زا ضعیف تر است.
البته هنوز برای قضاوت عملکرد فده کیه زا خیلی زود است و ممکن است او هم به مرور و گذر چند فصل به سرنوشت فده برناردسکی دچار شود اما امیدها به ادامه روند پیشرفت او بسیار زیاد است و 5 گل و 5 پاس گل و موقعیت های بسیاری که در طول بازی های این فصل برای هم تیمی هایش ایجاد کرده موید این موضوع است. درخشش پیاپی کیه زا می تواند بدترین خبر برای برناردسکی باشد و او را به درب خروج باشگاه نزدیک و نزدیک تر کند. البته احتمالا حتی بدون حضور کیه زا و مابقی بازیکنان هم پستش، سرنوشت فدریکو برناردسکی جدایی از بانوی پیر است چرا که این جدایی بیشتر از اینکه به سود یووه باشد به نفع جوان توسکانیایی و محجوب یوونتوس است تا با تجربه فضایی جدید دوران بازی اش را نجات دهد و ایتالیا را دوباره به داشتن بازیکنی موثر امیدوار کند. هر چند که آخرین تلاش های پیرلو برای احیای مجدد او از بازی با جنوا در جام حذفی آغاز شده و در حالی که دست یوونتوس بعد از ابتلای ساندرو به کرونا در خط چپ زمین خالی بود پروسه ی تهیه ی یک رونوشت از پروژه موفق کوادرادو این بار با حضور برناردسکی کلید خورد و شاید اگر فده کمی سخت کوشی به خرج دهد بتواند از موقعیت به وجود آمده استفاده کند و با تغییر پست و ذهنیتش خودش را دوباره به تیم تحمیل کند. زمانی در جولای 2017 مسئولان فیورنتینا به این نتیجه رسیدند که با در اختیار داشتن جوان پر انگیزه ای مثل کیه زا می توانند اجازه خروج همبازی اش را به یوونتوس بدهند و حالا در تابستان 2021 ممکن است دوباره همان داستان در یوونتوس برای فده برناردسکی تکرار شود و او فدای کم کردن فشار و باز شدن فضای بازی بیشتر برای دوست و همبازی قدیمی اش شود.
فدریکو برناردسکی و فدریکو کیه زا
در نیمه‌ی راه زندگی، خود را در جنگلی تاریک یافتم… به خود آمدم و از خواب غفلت پریدم … زیرا راه راست، یکسره از میان رفته و گم گشته بود. دانته نویسنده معروف فلورانسی سفرش به دنیای پس از مرگ در کمدی الهی را با این جملات آغاز می کند. هر چند سخت به نظر می رسد اما هواداران امیدوارند فده برناردسکی هم مثل او با عبور از دوزخ و برزخ، وجود واقعیش را هرچه زودتر پیدا کند و باز هم به بهشت سبز زمین فوتبال برگردد. دانته در جایی از کمدی الهی می گوید: حتی زمانی هم كه بدون امید زندگی می كنیم، آرزوهایی داریم ... آرزوهایی هر چند متفاوت، اما امیدوار کننده و بزرگ برای یوونتوس، فده کیه زا و برناردسکی.