M AMINبی‌تفاوت نبودن و دست دیگران را برای کمک گرفتن، همواره مورد تأکید اهل بیت و گذشتگان ما بوده است. در سایه همین نوع‌دوستی و کمک کردن به هم‌نوعان است که می‌توان جامعه‌ای شاد، متحد و به دور از انبوه تنهایی را رقم زد. آنچه که به‌راستی لازمه این روزهای عصری است که همه به‌دنبال ثروت و قدرت و منزلت یکه‌تازانه هستند.
تفسیر جایگاه یاری رساندن به دیگران و دست دیگران را گرفتن و آن‌ها را از زمین بلند کردن، موضوعی سهل و ممتنع است. اینکه در عین غنا و بی‌نیازی به یاد دیگران باشی و از شکاف بین خود و هم‌نوعت لذت نبری، کار سختی است و باید آن را آموخته باشی تا بتوانی وارد این وادی شوی.
امام‌علی(ع) می‌فرمایند: «طوبی لِمَن أحسَنَ إلَی الِعبادِ و تَزَوَّدَ لِلمَعادِ» خوشا به حال آن کسی که به بندگان خدا نیکی کند و برای آخرت خود، زاد و توشه برگیرد.
در سفارشی که پیغمبر «صلی‌الله‌و‌علیه‌وآله» به حضرت علی«علیه‌السلام» کرد، فرمود: یا علی! هرکس این چهار کار در او جمع شود، خداوند در بهشت خانه‌ای برای او بنا می‌کند.
1) کسی که یتیمی را پناه دهد.
2) بر بیچاره و ضعیف رحم کند.
3) با پدر و مادر خود مهربان باشد.
4) با بنده و زیردست به رفق و با ملایمت و مدارا رفتار کند.
