ایتالیا همیشه ایتالیاست

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا (بخش چهارم)

- - 02/22/2022 - 20:00 مشاهده پروفایل

12,201 مشاهده / 240 دیدگاه 90 5 68

در این یادداشت و در طول چندین قسمت قصد داریم تا نگاهی به چهل و یک اسطوره ماندگار فوتبال ایتالیا داشته باشیم.

اختصاصی طرفداری - ایتالیا سومین تیم پرافتخار جام های جهانی با چهار قهرمانی (1934، 1938، 1982 و 2006) به حساب می آید. تیم چهار ستاره دنیای فوتبال همچنین موفق به دو قهرمانی در رقابت های جام ملت های اروپا نیز شده که اولین آن ها در سال 1968 و آخرین قهرمانی آن ها تا به امروز هم در مسابقات یورو 2020 به دست آمده است. آتزوری در حال حاضر با 18 حضور در تورنمنت جام‌های جهانی نیز پس از برزیل با 22 و آلمان با 20 حضور (با احتساب حضور این دو تیم در جام جهانی 2022) در جایگاه سوم از این حیث قرار گرفته است. لاجوردی پوشان سرزمین چکمه همچنین با یک مدال طلا، دو برنز و سه عنوان چهارمی در رشته فوتبال از تیم های پرافتخار مسابقات المپیک نیز به شمار می روند. به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره‌ های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در سومین گام به سراغ تیم ملی فوتبال ایتالیا رفته‌ایم.

"گفتنی است ملاک چیدمان و قرار گرفتن ستارگان این لیست بر اساس سوابق ملی، باشگاهی و همچنین افتخارات فردی بوده که این بازیکنان در طول دوران بازیگری خود در مستطیل سبز به آن دست یافته‌اند.

"به دلیل حجم بالای مطالبِ قسمت پایانی اسطوره‌های کشور ایتالیا، این بخش در دو قسمت تقدیم شما عزیزان خواهد شد."

10. گائتانو شیره آ

گائتانو شیره آ اسطورۀ باشگاه یوونتوس و تیم ملی فوتبال ایتالیا

جوزپه فورینو، که خود بیش از 350 بار پیراهن یوونتوس را در سری آ بر تن کرده و با بانوی پیر به هشت قهرمانی در این لیگ دست یافته، در مورد دفاع افسانه‌ای بیانکونری و آتزوری گفته است:

همیشه می‌توانستید او را در زمین پیدا کنید. برعکس، سخت بود که او را پیدا نکنید. هر جای زمین بودید، او زیاد از شما دور نبود. با خیال راحت توپ را به او می‌دادید و مطمئن بودید که آن را به شما پس می‌دهد.

شیره آ بازیکن خاصی بود. او پدید آورندۀ سبک جدیدی از دفاع کردن در فوتبال دنیا بود. به عنوان سوییپر، علاوه بر آنکه عبور از او غیر ممکن به نظر می‌رسید، توانایی های تکنیکی بالایی داشت و همیشه در حملات تیمش شرکت می‌کرد. بازیکنی که شاید در هر پستی می توانست بازی کند و به قول جوزپه فورینو سخت بود که نتوانید او را در زمین پیدا کنید. گائتانو شیره آ یکی از تنها شش بازیکن در تاریخ فوتبال اروپا است که توانسته تمام جام‌های بین‌المللی باشگاهی که توسط فیفا و یوفا به رسمیت شناخته می‌شود را به دست آورد. او همچنین یکی از 9 بازیکن برتر تاریخ فوتبال اروپاست که توانسته به هر سه رقابت مهم فوتبال باشگاهی یوفا دست یابد، شاهکاری که او در دوران بازی‌اش با یوونتوس، باشگاهی که بیشتر دوران فوتبالش را در آن گذراند، به دست آورد.

گائتانو شیره آ یکی از برترین مدافعین تاریخ فوتبال ایتالیا

شیره آ برای بیش از یک دهه ستاره درخشان خط دفاعی آتزوری بود و حتی درخشش او باعث شده بود تا دیگر دفاع افسانه‌ای فوتبال ایتالیا یعنی فرانکو باره سی برای چهار سال دور از ترکیب تیم ملی ایتالیا باشد. مدافع خوش اخلاق و جنتلمن فوتبال ایتالیا، در طول تمام دوران حرفه‌ایش چه در یووه و چه در تیم ملی ایتالیا اخراج نشد، که احتمالاً یک رکورد جاودانه برای یک مدافع در سطح بین‌المللی در کل تاریخ فوتبال خواهد بود. از این رو کارشناسان فوتبالی ایتالیا به به شیره آ "سوییپر جنتلمن" می‌گفتند. گائتانو شیره آ متولد 25 می 1953 در چرنوسکویِ ایتالیاست و بیشترین نقش او در زمان بازیگری‌اش به صورت مدافع آخر و لیبرو بوده است. نقش لیبرو ابتدا توسط فرانتس بکن باوئر اسطورۀ فوتبال آلمان آغاز شد و شیره آ به خوبی توانست آن را به بهترین شکل ممکن توسعه و بسط دهد. شیره آ در این نقش به هنگام حمله خودش را از دفاع جدا می‌کرد و پتانسیل حمله‌ای تیم را افزایش می‌داد و در اغلب گل‌ها نقش داشت. در بعضی مواقع هم خود تأثیر مستقیم در به ثمر رساندن گل می‌گذاشت؛ همچون گل دوم در فینال جام جهانی 1982 و در عین حال مرکزی‌ترین و دفاعی‌ترین پست به هنگام دفاع بر عهدۀ او بود که این را نیز به بهترین نحو ممکن انجام می‌داد. شروع دوران حرفه‌ای گائتانو شیره آ از 19 سالگی و باشگاه آتالانتا بوده و او به مدت دو فصل در این تیم توپ زد تا اینکه در سال 1974 به تیم یوونتوس ملحق شد. او از 1974 تا زمان بازنشستگی‌اش از فوتبال و یک سال قبل از مرگش در بیانکونری مشغول به بازی بود.

گائتانو شیره آ و میشل پلاتینی - قهرمانی جام بین قاره‌ای 1985

در 14 فصل حضورش در یوونتوس توانست به تمام عناوین و افتخارات ممکن باشگاهی اروپا و جهان دست یابد تا از این نظر نامش را در کنار بزرگان دیگر فوتبال ایتالیا در این تیم به ثبت برساند. شیره آ با بازی در کنار ستارگانی چون آنتونیو کابرینی و کلودیو جنتیله همراه با دروازه‌بان افسانه‌ای به نام دینو زوف، توانست به موفقیت‌های زیادی با یوونتوس دست یابد. 14 جام ارزشمند که شامل هفت قهرمانی در سری آ، یک قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا، دو قهرمانی در کوپا ایتالیا، یک قهرمانی در جام یوفا، یک قهرمانی در برندگان جام یوفا، یک قهرمانی در سوپرکاپ اروپا و در نهایت یک قهرمانی در جام بین قاره‌ای از افتخارات این مدافع خوش اخلاق و برجسته در باشگاه یوونتوس بوده است. او همچین در این 14 فصل در نزدیک به 400 بازی برای یوونتوس به میدان رفت و از این بین او موفق به زدن 24 گل شده است. شیره آ تا سال 2008 رکورد تعداد بازی را برای یوونتوس در اختیار داشت تا آنکه الساندرو دل پیرو این رکورد را شکست. شیره آ سمبل یوونتوس است. او کمک کرد تا یوونتوس به جایگاهی که جیانی آنیلی همیشه آرزو داشت، برسد. دل پیرو که رکورد تعداد بازی شیره آ را شکست، در مورد او گفته است:

زمانی که رکورد تعداد بازی شیره آ را شکستم، این رکورد فقط برای خودم می‌توانست مهم باشد، زیرا این رکورد به نام او بوده و خواهد بود. رسیدن به چنین رکوردی برای تیم محبوبم یک افتخار تمام نشدنی است اما همچنین انگیزه بزرگی نیز به همراه دارد، زیرا این تیم حاصل تلاش بازیکنانی مانند شیره آ است. هر زمانی که احساس می کنم به انگیزه تازه نیاز دارم، فقط به او فکر می‌کنم زیرا همه ما می‌دانیم که چگونه در زندگی‌اش به هر چیزی که خواست، رسید.

دل پیرو با پسر و همسر شیره آ در سالروز بزرگداشت وی

در عرصۀ ملی هم شیره آ همانند یوونتوس فوتبالیستی پرافتخار به حساب می‌آید. او از سال 1975 تا 1986 به مدت 11 سال پیراهن آتزوری را در تورنمنت‌های مهم بین‌المللی بر تن داشت که در این بین شیره آ در 78 بازی ملی موفق به زدن 2 گل شده است. گائتانو شیره آ اولین بازی‌اش را با تیم ملی ایتالیا در 30 دسامبر 1975 در برابر یونان انجام داد. او بلافاصله به ستون غیرقابل جایگزینی تیمی تبدیل شد که توسط انزو بیرزوت اداره می‌شد و در سه جام جهانی و یک قهرمانی اروپا در زمین خانگی در سال 1980 بازی کرد، جایی که ایتالیا پس از رسیدن به نیمه نهایی در جایگاه چهارم قرار گرفت و شیره آ نیز در تیم منتخب مسابقات قرار گرفت. او در کنار دیگر هم تیمی‌هایش در یوونتوس، سد دفاعی آهنین‌ای را در تیم ملی ایتالیا پدید آورده بودند و می‌شود گفت ایتالیای دهۀ 80 با آن خط دفاعی، بهترین ایتالیای تاریخ پس از دوران جنگ جهانی دوم بود. در جام جهانی 1982، پس از شروع آرام در دور اول مرحله گروهی، ایتالیا، آرژانتین و سپس برزیل را در دور دوم شکست داد و سپس در نیمه نهایی 2-0 لهستان را شکست داد. پیروزی 3-1 مقابل آلمان غربی در فینال، جایگاه ماندگاری را در تاریخ جام جهانی به شیره آ بخشید. با این حال، در جام جهانی 1986، پس از صعود از مرحلۀ گروهی در دور دوم آن‌ها مغلوب فرانسوی‌ها شدند و این آخرین بازی شیره آ برای تیم ملی فوتبال ایتالیا بود.

گائتانو شیره آ اسطورۀ ابدی باشگاه یوونتوس و فوتبال ایتالیا

مدافع خوش اخلاق فوتبال ایتالیا پس از بازنشستگی از مستطیل سبز، در کنار دینو زوف به عنوان کمک مربی یوونتوس مشغول به کار شد. در سوم سپتامبر 1989 و در حالی که شیره آ تنها 36 سال سن داشت، برای آنالیز حریف بعدی یوونتوس به لهستان سفر می‌کند و متاسفانه در یک تصادف تراژیک و دردناک، با اتومبیلش به دلیل سوختگی زیاد، فوت می‌کند. تصادف او با یک خوردوی حامل بنزین بود و شیره آ هیچ شانسی برای زنده ماندن نداشت. پس از 28 سال که از فوت اسطوره بیانکونری می‌گذرد، هواداران این تیم گروه افراطی یا کوروای خود را همچنان به یاد او نامگذاری می‌کنند: کوروا شیره آ. به نقل از سایت گل، تنها می‌توان بکن باوئر، فرانکو باره سی و دنیل پاسارلا را به او نزدیک دانست، اما از بابت کامل بودن یک مدافع او تنها در جایگاه اول می‌ایستد. ظرافت، آرامش، تکنیک، سرسختی، سرعت و هوش، همه این‌ها را در ابرمرد یوونتوس می‌توان دید. ژورنالیست های ایتالیا، جایزه ای را با نام "جایزه شیره آ" در فوتبال ایتالیا نهادینه کرده اند و هر سال به یک بازیکن که در داخل و خارج از زمین از نظر اخلاقی الگو بوده، اهدا می کنند. سایت گل قبلاً در مورد این مدافع فقید گفته بود، بدون شیره آ مدافعانی مانند الساندرو نستا و سرخیو راموس با قدرت پا به توپ بالا، باید در پست هافبک به میدان می‌رفتند.

گائتانو شیره آ اسطورۀ فقید باشگاه یوونتوس و تیم ملی فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی گائتانو شیره آ

هفت قهرمانی سری آ در فصل‌های 75-1974، 77-1976، 78-1977، 81-1980، 82-1981، 84-1983 و 86-1985 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 79-1978 و 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 85-1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1967 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام برندگان یوفا در فصل 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپر کاپ اروپا در سال 1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال 1985 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام ملت ‌های اروپا در سال 1980

حضور در ترکیب منتخب تمام دوران باشگاه یوونتوس در سال 2017

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2011

9. دینو زوف

دینو زوف کاپیتان فاتح جام جهانی 1982 اسپانیا

از دینو زوف به عنوان مسن‌ترین قهرمان جام جهانی یاد می‌کنند. هنگامی که او چهل ساله بود و به عنوان کاپیتان ایتالیا، فاتح جام جهانی 1982 اسپانیا گشت. این تنها وجه متمایز این گلر افسانه‌ای در مقایسه با دیگر اسطوره‌های ایتالیایی نیست؛ او تنها بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیاست که تاکنون توانسته هم فاتح جام جهانی و هم فاتح جام ملت های اروپا شود. دینو زوف همچنین در ردۀ باشگاهی نیز یکی از فوتبالیست‌های پرافتخار ایتالیایی است و با یوونتوس توانسته به قهرمانی در رقابت‌های سری آ و جان یوفا شود. وی همچنین با بیانکونری به دو فینال جام باشگاه‌های اروپا نیز راه یافته که البته در کسب جام با بیانکونری در این رقابت‌های مهم توفیقی به دست نیاورده است. زوف دروازه‌بانی با توانایی‌های فوق‌العاده بود و در تاریخ ورزش فوتبال در میان بهترین‌های این پست، جایگاه ویژه‌ای را به خود اختصاص داده است. او توسط IFFHS (فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال) به عنوان سومین دروازه‌بان بزرگ قرن بیستم پس از لو یاشین و گوردون بنکس انتخاب شده است. گلر افسانه‌ای آتزوری با 1142 دقیقه بسته نگه داشتن دروازه‌اش یا همان کلین شیت در تورنمنت‌های بین‌المللی صاحب رکورد ویژه‌ای است که این رکورد را در طول دو سال (1972 تا 1974) به دست آورده است. زوف در بین 100 بازیکن برتر قرن بیستم از سوی مجله ورلد ساکر در جایگاه 47 قرار گرفته است.

دینو زوف دروازه‌بان اسطوره‌ای باشگاه یوونتوس و فوتبال ایتالیا

دینو زوف متولد 28 فوریه 1942 در ماریانویِ ایتالیاست و هم اکنون هفتاد و نه سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. شروع دوران حرفه‌ای دینو زوف از 19 سالگی و باشگاه اودینزه بوده است. او دو سال در اودینزه بازی کرد و در 38 بازی با پیراهن این تیم در سری آ به بازی مشغول بود. در سال 1967 به مانتووا پیوست و چهار فصل از دوران ورزشی‌اش را در این باشگاه گذراند. درخشش زوف در مانتووا باعث شد تا تیم‌های بزرگ ایتالیایی خواهان به خدمت گرفتن او شوند و حتی زمزمه‌هایی از دعوتش به تیم ملی هم شنیده می‌شد. هر چند در نهایت این انریکو آلبرتوزی بود که در نهایت انتخاب کادر فنی ایتالیا برای حضور در چارچوب آتزوری بود. در سال 1967، زوف با مبلغ 130 میلیون لیره به ناپولی منتقل شد. او پنج فصل را در ناپل گذراند و 143 بازی در سری آ با این باشگاه انجام داد. در طول این مدت، او شروع به کسب شهرت روزافزون در ایتالیا کرد و اولین بازی بین‌المللی خود را با تیم ملی ایتالیا در سال 1968 تجربه کرد. او همچنین در یورو 1968 و جام جهانی 1970 با ایتالیا در این دو تورنمنت مهم حضور یافت. زوف پس از دستاوردهایش در تیم ملی و به دلیل عملکردی که در دوران حضورش در ناپولی داشت، در سال 1972 و در سن 30 سالگی با یوونتوس قرارداد امضا کرد و فصل جدیدی از دوران ورزشی‌اش را این بار با بانوی پیر رقم زد. زوف در یازده سال حضورش در یوونتوس به 9 جام ارزشمند چون، شش قهرمانی در سری آ، دو قهرمانی در کوپا ایتالیا و یک قهرمانی در جام یوفا دست یافت.

دینو زوف دروازه‌بان تاریخساز تیم ملی فوتبال ایتالیا

او همچنین دو بار نیز به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت که با شکست مقابل تیم‌هایی چون آژاکس و هامبورگ نتوانست فاتح این مسابقات مهم شود. در سال 1973 و با قهرمانی در سری آ، زوف کاندید مرد سال فوتبال جهان شد که در نهایت پس از یوهان کرایوف فقید به دومین بازیکن برتر فوتبال جهان در آن سال بدل گشت. او همچنین در سال 1979 موفق به فتح جام یوفا شد تا بدین ترتیب یکی از جام‌های معتبر اروپایی نیز در کارنامۀ ورزشی‌اش به ثبت برسد. در مجموع، زوف 479 بازی برای یوونتوس در تمامی رقابت‌ها انجام داده و 330 بازی در سری آ با پیراهن بیانکونری به میدان رفته است. جالب است بدانید که این گلر اسطوره‌ای در تمامی این 330 بازی‌ به طور متوالی به میدان رفته که از این نظر هم او یک رکورد ویژه را به نام خود اختصاص داده است. دینو زوف در حال حاضر، ششمین بازیکن برتر تاریخ باشگاه یوونتوس از نظر تعداد بازی، هفتمین بازیکن برتر تاریخ سری آ از نظر تعداد بازی، سومین بازیکن برتر از نظر انجام بازی در کوپا ایتالیا و هفتمین بازیکن برتر تاریخ رقابت‌های جام یوفا از نظر تعداد بازی به حساب می‌آید. زوف آخرین قهرمانی خود در سری آ را با یوونتوس در فصل 82-1981 سری آ به دست آورد، همچنین در آن سال با ایتالیا در جام جهانی 1982 به عنوان کاپیتان آتزوری به مقام قهرمانی رسید.

دینو زوف و روژه میلا - جام جهانی 1982 اسپانیا

دینو زوف در فصل بعدی (83-1982)، آخرین فصل دوران حرفه‌ایش را با یوونتوس سپری کرد و با بیانکونری به مقام قهرمانی در مسابقات کوپا ایتالیا دست یافت. در سال 1983 او دومین فینال جام باشگاه‌های اروپا را در ترکیب بانوی پیر تجربه کرد که او و هم تیمی‌هایش در 25 می در آتن با نتیجه 1–0 از تیم هامبورگ با یک شلیک دیدنی از فلیکس ماگات شکست خوردند. این آخرین بازی زوف با پیراهن یوونتوس بود. زوف تا سال‌های رکوردهای مختلفی را در سطح باشگاهی ایتالیا به نام خود به ثبت رسانده بود که از جملۀ آن‌ها می‌توان به رکورد مسن ترین بازیکن سری آ در سن 41 سالگی و بیشترین حضور در سری آ (570 بازی) برای بیش از 20 سال اشاره کرد. مارکو بالوتا دروازه‌بان لاتزیو در فصل 06-2005 و پائولو مالدینی توانستند رکورد زوف را شکسته و به نام خود به ثبت برسانند. او همچنین رکورد بیشترین کلین شیت‌های متوالی در سری آ را در کنار سباستیانو روسی، گلر میلان در دهۀ 90 میلادی، با 9 کلین شیت در اختیار داشت تا اینکه جانلوئیجی بوفون با دهمین کلین شیت متوالی خود در سال 2016 از هر دوی آنها پیشی گرفت. زوف با 570 بازی در سری آ، ششمین دروازه‌بان با بیشترین کلین شیت در سری آ است. در تمام دوران برگزاری لیگ ایتالیا، او چهارمین بازیکن مسن‌ سری آ است که تا به حال در یک مسابقه بازی کرده است. زوف همچنین رکورد بیشترین بازی‌های متوالی در سری آ با 332 بازی را در اختیار خود دارد.

تعداد بازی که از 21 می 1972 (در تساوی 0-0 خانگی با ناپولی مقابل بولونیا)، تا آخرین بازی او در لیگ با یوونتوس در سال 1983، شکسته نشد. زوف با 41 سال و 86 روز سن، مسن ترین بازیکنی است که در فینال جام باشگاه‌های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا حضور داشته است. در عرصۀ ملی، دینو زوف همانطور که گفته شد صاحب رکورد ویژه‌ای در تاریخ فوتبال ایتالیاست. او تا به الان تنها بازیکن تاریخ ایتالیاست که توانسته به همراه آتزوری به دو قهرمانی مهم جام جهانی در سال 1982 و جام ملت های اروپا در سال 1968 دست یابد. دینو زوف از سال 1968 تا 1983 به مدت 15 سال حافظ دروازۀ ایتالیا در میادین مختلف بود و در این بین او در 112 بازی ملی به میدان رفته است. اولین بازی ملی دینو زوف در 20 آوریل 1968 مقابل بلغارستان در مرحلۀ یک چهارم نهایی جام ملت های اروپا انجام داد که این دیدار با پیروزی 2-0 آتزوری به پایان رسید. زوف به همراه ایتالیا به اولین قهرمانی خود در مسابقات یورو دست یافتند تا بدین ترتیب اولین قهرمانی مهم زوف در یک تورنمنت بین‌المللی شکل گیرد. او در پایان آن مسابقات، عنوان بهترین دروازه‌بان جام را به خود اختصاص داد. از سال 1972 به بعد، زوف به شماره یک بی چون و چرای ایتالیا تبدیل شد و در جام جهانی 1978 با ایتالیا شرکت کرد که طی آن با حفظ 3 کلین شیت، مقام چهارم را به دست آورد. ایتالیا در نیمه نهایی با شکست 2-1 مقابل هلند حذف شد.

دینو زوف یکی از برترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال

زوف در جام جهانی 1982 اسپانیا، در بیست و دومین سال حضورش در فوتبال حرفه‌ای، در حالی که چهل ساله بود، به عنوان کاپیتان تیم ملی، جام قهرمانی جهان را بالای سر برد. او تا امروز مسن‌ترین بازیکنی است که توانسته قهرمان جهان شود. دینو زوف یکی از چهار دروازه‌بانی است که به عنوان کاپیتان تیمش در کنار ایکر کاسیاس، جانپیرو کومبی و هوگو لوریس، فاتح مسابقات جام جهانی شده‌اند. پس از دوران بازی، دینو زوف به مربیگری روی آورد و در فصل 90-1989 با یوونتوس قهرمان جام یوفا شد. به دنبال آن مربیگری تیم‌های لاتزیو رم و فیورنتینا را به عهده گرفت. پس از جام جهانی 1998 جانشین چزاره مالدینی بر روی نیمکت تیم ملی ایتالیا شد و دو سال بعد با این تیم در جام ملت‌های 2000 نایب قهرمان اروپا شد. بعد از شکست 1 بر 2 در مقابل فرانسه در وقت اضافه و با گل طلایی، در همان شب از سمت خود به عنوان مربی تیم ملی کناره‌گیری کرد. وی این تصمیم را به دنبال فشار شدید رئیس آن زمان باشگاه میلان، سیلویو برلوسکونی اتخاذ کرد. زوف جایش را در تیم ملی به جیووانی تراپاتونی داد. در نوامبر سال 2003 او از سوی فدراسیون فوتبال ایتالیا به عنوان بهترین بازیکن بالای 50 سال انتخاب شد. وی همچنین از سوی فدراسیون بین و المللی آمار و تاریخ فوتبال بعد از لئو یاشین و گردون بنکس به عنوان سومین دروازه بان برتر قرن بیستم انتخاب شده است. پله نیز در سال 2004 نام وی را در لیست 125 نفره ی بهترین بازیکنان زندۀ تاریخ (FIFA 100) قرار داده است.

دینو زوف دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال آتزوری

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی دینو زوف

شش قهرمانی سری آ در فصل‌های 73-1972، 75-1974، 77-1976، 78-1977، 81-1980 و 82-1981 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل‌های 79-1978 و 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1976 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام ملت های اروپا در سال 1968 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 90-1989 به عنوان سرمربی یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 90-1989 به عنوان سرمربی تیم یوونتوس

نایب قهرمانی جام ملت های اروپا 2000 به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تیم‌های منتخب جام ملت های اروپای 1968 و 1980

کسب عنوان دومین بازیکن برتر فوتبال جهان در سال 1973

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1982 اسپانیا

کسب مدال شایستگی فیفا در سال 1984

کسب عنوان برترین دروازه‌بان جام جهانی 1982 اسپانیا

برترین دروازه‌بان برتر ایتالیایی قرن بیستم از سوی IFFHS

دومین دروازه‌بان برتر تاریخ فوتبال اروپا در قرن بیستم از سوی IFFHS

سومین دروازه‌بان برتر تاریخ فوتبال جهان در قرن بیستم از سوی IFFHS

رکورددار مسن‌ترین فوتبالیست قهرمان جام جهانی با 40 سال و 4 ماه و 13 روز

رکورددار مسن‌ترین فوتبالیست فینالیست جام باشگاه‌های اروپا با 41 سال و 86 روز

رکورددار بیشترین حضور متوالی در رقابت‌های سری آ در باشگاه یوونتوس با 330 بازی

رکورددار بیشترین حضور متوالی در رقابت‌های سری آ با 332 بازی

رکورددار بیشترین زمان کلین شیت با 1142 دقیقه در تورنمنت‌های بین‌المللی با تیم ملی ایتالیا

رکورددار کمترین گل خورده در رقابت‌های جام باشگاه‌های اروپا با یک گل خورده در سال 1968 (مشترکا با ایکر کاسیاس، جانلوییجی بوفون و توماس مایر)

یکی از چهار دروازه‌بان فاتح جام جهانی به عنوان کاپیتان به همراه ایکر کاسیاس، جانپیرو کومبی و هوگو لوریس

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

کسب عنوان بهترین بازیکن بالای 50 سال از سوی فدراسیون فوتبال ایتالیا

کسب عنوان برترین سرمربی فوتبال جهان از سوی مجله ورلد ساکر در سال 2000

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2004

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2012

8. الساندرو دل پیرو

الکس دل پیرو اسطورۀ باشگاه یوونتوس و تیم ملی فوتبال ایتالیا

دیه‌گو مارادونا در مورد پسر طلایی فوتبال ایتالیا گفته بود:

احساس می‌کنم سن دل پیرو هیچگاه بالا نمی‌رود. او با زیدان متفاوت است. او عاشق فوتبال است. فوتبال را با روحش حس می‌کند. بین او و زیدان، من هوادار او خواهم بود.

جانی آنیلی، رئیس افسانه‌ای باشگاه یوونتوس به دلیل مهارت‌های بالای الکس در مستطیل سبز به او لقب "پینتوریکو" که نام یکی از بزرگ‌ترین نقاشان تاریخ ایتالیاست را داده بود. دل پیرو معمولاً در دوران بازی‌اش به عنوان مهاجم کمکی بازی می‌کرد ولی گاهی هم در پست تره‌کوارتیستا یعنی بازیکن خلاق پشت دو مهاجم مورد استفاده قرار می‌گرفت و به همین دلیل آمار پاس گل‌های او نیز همانند گل‌های زده‌اش زیاد بود. دل پیرو همچنین یکی از استادان ضربات ایستگاهی در دنیای فوتبال بود و از طرف هواداران به او لقب "شاه ضربات ایستگاهی" را داده بودند. الکس دل پیرو یک ماشین گلزنی بالفطره بود و آمار گلزنی‌هایش در سری آ و دیگر رقابت‌ها خیره کننده بود. او با زدن 188 گل در 478 بازی‌اش در سری آ در بین 10 فوتبالیست برتر تاریخ سری آ در زمینۀ گلزنی قرار دارد. اما اگر تمام گل‌های او را در تمام رقابت‌های مهم به حساب آوریم، دل پیرو با زدن 346 گل پس از سیلویو پیولا با 390 گل، دومین گلزن برتر تاریخ ایتالیا در تمامی رقابت‌ها است.

الساندرو دل پیرو متولد نهم نوامبر 1974 در کونلیانو از استان ترویزویِ ایتالیاست و هم اکنون چهل و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. دوران حرفه‌ایش را در سال 1991 و از باشگاه پادوا در سری بی شروع کرد و پس از دو سال بازی برای این تیم به یوونتوس ملحق شد. دل پیرو از سال 1993 تا 2012 به مدت نزدیک به دو دهه پیراهن بیانکونری را در میادین مختلف بر تن کرد و رکوردهای مختلفی را از خود در این باشگاه برجای گذاشت. او در 19 سال دوران بازیگری‌اش در یوونتوس موفق به فتح 16 جام مختلف شده است تا بدین ترتیب از او به عنوان یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ بیانکونری یاد کنند. الکس اولین بازی‌اش با بانوی پیر را در 12 سپتامبر 1993 مقابل تیم فوجیا انجام داد و اولین گلش را هم در بازی بعدی مقابل رجینا به ثمر رساند. جالب است بدانید که در اولین دیداری که الکس به صورت ثابت در ترکیب یوونتوس به میدان رفت، موفق به ثبت هت تریک مقابل پارما شد. در اولین فصل حضور الکس در یووه این تیم موفق به فتح اسکودتو پس از هشت سال گردید. بهترین فصل الکس در فصل 98-1997 رقم خورد، جایی که او 21 گل در سری آ به ثمر رساند و با زدن 10 گل در لیگ قهرمانان، آقای گل آن رقابت‌ها شد. یکی از آن گل‌ها ضربه آزاد معروف وی در برابر موناکو در مرحلۀ نیمه نهایی بود. یک فصل بعد یعنی در 99-1998 برای دل پیرو به صورت کابوس واری شروع و به پایان رسید.

الکس دل پیرو در فینال لیگ قهرمانان اروپا فصل 98-1997

در آن فصل الکس از آمادگی به دور بود، ضمن اینکه یووه هم با اتهامات دوپینگ که بعدها از آن تبرئه شد دست به گریبان بود. در اکتبر همان سال دل پیرو دچار مصدومیت شدیدی از ناحیۀ زانو در برخورد با مارکو زانچی مدافع اودینزه شد و تا آخر فصل از رقابت‌ها دور ماند. یووه بدون او دچار مشکل شد و فصل را با رتبۀ نازل ششمی به پایان رساند. در زمان مارچلو لیپی دل پیرو در سیستم سه مهاجمه و در کنار بزرگانی نظیر جیانلوکا ویالی و فابریزیو راوانلی به بازی گمارده می‌شد. با آمدن زین‌الدین زیدان الکس پشت سر فیلیپو اینزاگی به بازی گرفته می‌شد. سیستمی که بعداً در آن زیدان جای خود را به پاول ندود و اینزاگی جای خود را به دیوید ترزگه داد. پس از روی کار آمدن فابیو کاپلو او اعتقاد چندانی به دل پیرو نداشت و علی‌رغم میل هواداران بیشتر از خرید جدید یووه در خط حمله یعنی زلاتان ابراهیموویچ استفاده می‌کرد. با وجود این این مهاجم موفق به زدن 14 گل برای یووه شد و تأثیر زیادی در موفقیت یووه برای کسب 28امین اسکودتوی این تیم داشت. پاس گلی که دل پیرو با یک ضربۀ برگردان برای ترزگه مهیا کرد موجب پیروزی 1-0 یووه مقابل میلان در سن سیرو شد، از لحظات فراموش نشدنی حضور دل پیرو در یوونتوس بوده است. در فصل 06-2005، الکس دوباره توانست به اوج خود برگردد و در کل رقابت‌ها 20 گل برای یووه به ثمر رساند و این در حالی بود که کاپلو از الکس به عنوان یک ذخیره صرف استفاده می‌کرد، تا به گفته خود کاپلو بتواند تأثیر آنی و لحظه‌ای بر بازی تیم بگذارد.

الکس دل پیرو و بازی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

دل پیرو هیچگاه رابطه نزدیکی با کاپلو نداشت و مدتی پس از رفتن کاپلو از یووه در وبسایت خود نوشت: «اگر کاپلو در یووه می‌ماند، من این تیم را ترک می‌کردم». الکس در سال 2006 با رکورد خوزه آلتافینی که همانا زدن شش گل به عنوان بازیکن ذخیره بود مساوی کرد. در دهم ژانویه 2006 دل پیرو با زدن سه گل در مقابل فیورنتینا در کوپا ایتالیا به بزرگترین گلزن تاریخ یووه تبدیل شد. او بدین ترتیب شمار گل‌های خود را به 185 گل رساند. رکورد قبلی با 182 گل در اختیار جیامپیرو بونیپرتی بود. الساندرو آخرین گل یووه را در فصل 06-2005 به ثمر رساند و بعد از آن فصل جریان رسوایی کالچو پولی به وجود آمد. در رسوایی کالچو پولی یووه به سری بی سقوط کرد و دو اسکودتوی آخر آن‌ها پس گرفته شد. دل پیرو به عنوان کاپیتان اعلام کرد که در یووه می‌ماند و به‌طور تلویحی از سایر بازیکنان نیز خواست در کنار یووه باقی بمانند و گفت: «خانواده آنیلی و هواداران لایق این فداکاری هستند». این در حالی بود که بازیکنان بزرگی نظیر زلاتان ابراهیموویچ، فابیو کاناوارو، پاتریک ویرا و لیلیان تورام یووه را ترک کردند. الکس اما وفادارانه در یووه ماند و با این تیم مقتدرانه به قهرمانی سری بی رسید تا پس از یک فصل، بانوی پیر مجدداً خود را در بالاترین سطح از فوتبال ایتالیا ببیند. همین وفادار ماندن دل پیرو، باعث محبوبیت فراوان او در بین هواداران بیانکونری شد تا از الکس دل پیرو به عنوان یکی از محبوب‌ترین اسطوره‌های تاریخ این باشگاه یاد شود. در ششم آوریل 2008، الکس رکورد تعداد حضور با پیراهن یووه را شکست. رکورد قبلی با 552 بازی در اختیار گائتانو شیره‌آ، اسطورۀ فقید بیانکونری بود.

در هفته پایانی فصل 08-2007 الکس دو گل در تساوی 3-3 مقابل سمپدوریا به ثمر رساند و با 21 گل به مقام کاپوکانونیرو یا همان مقام آقای گلی سری آ دست یافت و بالاتر از کسانی مثل دیوید ترزگه با 20 گل و مارکو بوریلو با 19 گل قرار گرفت. او با کسب این مقام به دومین بازیکن ایتالیایی تبدیل شد که در دو فصل پیاپی و در دو لیگ مختلف موفق به کسب دو عنوان آقای گلی شده بود. پائولو روسی هم قبلاً همچون الکس دو بار پیاپی، یکبار در سری بی و یکبار در سری آ به عنوان آقای گلی رسیده بود. الکس رکورد بیشترین حضور یک بازیکن یوونتوسی در سری آ را هم با 445 بازی شکست. در آن بازی مقابل جنووا در تاریخ چهاردهم فوریه 2010 الکس دو گل به ثمر رساند. او هم‌اکنون بهترین گلزن تاریخ باشگاه یووه با زدن 273 گل در تمامی رقابت‌ها است، ضمن اینکه در مجموع در بیش از 600 بازی رسمی برای یووه به میدان رفته‌است. در چهاردهم مارس 2010، الکس سیصدمین و 301امین گل‌های تاریخ بازیگری‌اش را در تساوی 3-3 برابر سیه نا به ثمر رساند. پسر طلایی فوتبال ایتالیا پس از 19 سال حضور در یوونتوس در سال 2012 این باشگاه و کشور ایتالیا را به مقصد سیدنی و سرزمین استرالیا ترک گفت تا سال‌های پایانی دوران بازیگری‌اش را در قاره‌ای دیگر بگذراند. او دو فصل در سیدنی اف‌سی بازی کرد و در 48 بازی برای این تیم موفق به زدن 24 گل شد. الساندرو دل پیرو در سال 2014 به فوتبال هند رفت و با انجام تنها 10 بازی برای تیم دهلی دیناموس در سن 40 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

الکس دل پیرو و لحظۀ گلزنی به آلمان - جام جهانی 2006

در عرصۀ ملی، الکس دل پیرو از سال 1995 تا 2008 به مدت سیزده سال پیراهن تیم ملی ایتالیا را در میادین مختلف بر تن کرد که ماحصل حضور او در این مدت انجام 91 بازی و 27 گل بوده است. او اولین بازی خود را در یورو 1996 و در برابر روسیه انجام داد ولی در بین دو نیمه تعویض شد. برای قرار گرفتن در ترکیب نهایی تیم ملی برای جام جهانی 1998 الکس رقابت سنگینی با روبرتو باجو داشت و این در حالی بود که دل پیرو هنوز از مصدومیتی که در فینال لیگ قهرمانان نصیبش شده بود به‌طور کامل رهایی نیافته بود. در یورو 2000 الکس یک بازیکن ذخیره بود و در دیدار نهایی دو موقعیت عالی گلزنی را مقابل فرانسه از دست داد. در بازی‌های مقدماتی جام جهانی 2002 الکس گلی سرنوشت ساز برابر مجارستان به ثمر رساند که حکم به صعود ایتالیا به جام جهانی داد. در جام جهانی 2006، دل پیرو بازی‌ها را از روی نیمکت آغاز کرد. در دو بازی از سه بازی گروهی به زمین آمد و بازی یک شانزدهم نهایی برابر استرالیا را از ابتدا آغاز کرد. در چهارم ژوئیه 2006، او به عنوان یار ذخیره برابر آلمان وارد میدان شد و با ضربه‌ای استادانه گل دوم ایتالیا را به ثمر رساند. در دیدار فینال مقابل فرانسه بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. الکس ضربه خود را گل کرد و ایتالیا در نهایت فاتح آن جام شد. الکس بعدها اعتراف کرد که بردن جام جهانی آرزوی دوران کودکی‌اش بوده ‌است. دل پیرو در تیم ملی ابتدا شماره 10 را بر تن می‌کرد ولی بعدها این شماره را به فرانچسکو توتی داد و خودش شماره 7 به تن کرد، شماره‌ای که دوران ورزشی‌اش را با آن آغاز کرده بود.

الکس دل پیرو و بازی با پیراهن اف سی سیدنی

حتی پس از اینکه توتی تیم ملی را ترک کرد الکس از پذیرش مجدد شماره 10 سرباز زد و گفت ترجیح می‌دهد با همان شماره 7 به بازی ادامه دهد. او در ماه می به اردوی تیم ملی برای رقابت‌های یورو 2008 و پس از 9 ماه دوری از رقابت‌های ملی دعوت شد و دومین بازیکن ایتالیایی شد که در 7 تورنمنت ملی برای تیم ایتالیا بازی کرده ‌است. الکس در آگوست 2008، 90امین بازی ملی خود را برابر تیم اتریش و در دیداری دوستانه انجام داد و پنجمین بازیکن تاریخ تیم ملی ایتالیا از حیث تعداد بازی‌های ملی لقب گرفت. آخرین حضور دل پیرو برای ایتالیا در پیروزی 2-0 مقابل گرجستان در مقدماتی جام جهانی 2010 در دهم سپتامبر 2008 بود. او در دقیقه 56 به جای دی ناتاله وارد زمین شد و سپس پایه‌ گذار گل دوم ایتالیا توسط دنیله ده روسی در آن مسابقه بود. الساندرو دل پیرو یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا به حساب می‌آید و از محبوبیت فراوانی در بین هواداران فوتبال این کشور برخوردار است. پله، از دل ‌پیرو در فیفا 100 نام برده و او همچنین توسط آرای جشن طلایی یوفا به عنوان بهترین بازیکن اروپایی در 50 سال گذشته انتخاب شده است. هوادارن یووه به نقطه‌ای از زمین بازی لقب محوطه دل پیرو داده‌اند که در واقع جایی در سمت چپ محوطه جریمه حریف است که الکس همواره گل‌های زیادی را از آن منطقه به ثمر رسانده‌است. علاوه بر ورزش، الکس علاقه زیادی نیز به موسیقی دارد. اندکی بعد از قهرمانی ایتالیا در جام جهانی، دل‌پیرو به همراه مارکو ماتراتزی در اجرایی از رولینگ استون در شهر میلان شرکت کرد. الکس دل پیرو در طول دوران بازیگری‌اش، از لیورپول و چند تیم حاضر دیگر در لیگ قهرمانان اروپا پیشنهاد داشت اما حاضر نشد یوونتوس را ترک کند. وقتی از دل پیرو پرسیدند، چرا از یووه نمی‌روی؟ پاسخ داد:

یک جنتلمن، هرگز بانویش را رها نمی‌کند.

الکس دل پیرو یکی از مفاخر فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی الساندرو دل پیرو

شش قهرمانی سری آ در فصل‌های 95-1994، 97-1996، 98-1997، 02-2001، 03-2002 و 12-2011 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سری بی در فصل 07-2006 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 95-1994 به همراه تیم یوونتوس

چهار قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا در سال‌های 1995، 1997، 2002 و 2003 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل 96-1995 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 1996 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال 1996 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام اینترتوتو در سال 1999 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان آقای گلی لیگ قهرمانان اروپا در فصل 98-1997 با 10 گل زده

کسب عنوان بهترین پاسور سری آ در فصل 2000-1999

کسب عنوان آقای گلی سری بی در فصل 07-2006 با 20 گل زده

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل 08-2007 با 21 گل زده

حضور در تیم منتخب یک دهۀ اخیر باشگاهی آسیا از سوی AFC

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2007

رکورددار حضور با پیراهن یوونتوس در تمام رقابت‌ها با مجموع 705 بازی

دومین بازیکن برتر تاریخ یوونتوس از نظر بازی در سری آ با 478 بازی

بهترین گلزن تاریخ باشگاه یوونتوس با 290 گل زده

بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایتالیا از روی ضربات ایستگاهی با 52 گل (46 گل در سطح باشگاهی و 6 گل در ردۀ ملی)

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه سیدنی اف‌سی در سال 2015

حضور در تیم منتخب تمام دوران باشگاه یوونتوس در سال 2017

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2017

7. جاچینتو فاکتی

جاچینتو فاکتی اسطورۀ فقید تیم ملی فوتبال ایتالیا

هلنیو هررا سرمربی آن تیم رویایی اینتر در دهۀ 60 که به "گراند اینتر" شهره بود و پایه‌گذار سبک "کاتناچیو" در فوتبال ایتالیا و جهان بود، مدافع چپ تیمش را بهترین کاپیتان تمام اعصار نامیده بود. فاکتی با آن وقار همیشگی‌اش و چشمانی که همیشه می‌خندید، بی‌تردید یکی از بزرگترین اسطوره‌های نَه تنها تاریخ فوتبال ایتالیا، بلکه جهان به شمار می‌آید. او به دلیل سرعت، تکنیک، هوش، فیزیک بدنی و استقامتش به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ در پست خود شناخته می‌شود. او با تارسیزیو بورگنیچ، مدافع کناری خود در سیستم کاتناچیوی دفاعی اینتر و تیم ملی ایتالیا، همکاری دفاعی بسیار خوبی داشت. فاکتی علاوه بر توانایی‌اش در زمین، به خاطر نظم و رهبری‌اش هم مورد تحسین قرار می‌گرفت و چندین سال کاپیتان اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیا بود. جاچینتو فاکتی متولد 18 جولای 1942 در ترویلیویِ ایتالیاست و در دوران بازیگری‌اش در پست دفاع چپ به میدان می‌رفت. فاکتی ابتدا در باشگاه ترویلیو که تیمی محلی بود شروع به بازی در پست مهاجم مرکزی کرد. زیاد طول نکشید تا او در یک تورنمنت جوانان حضور پیدا کرد که توسط هررا فقط به این منظور ساخته شده بود تا استعدادهای جوان فوتبال ایتالیا را شکار نموده و به تیمش اینتر بیاورد. هررا خیلی زود متوجه استعداد بالای او شد و به خوبی دریافت که فاکتی همان مهرۀ گمشده و ایده‌آل او برای سبک کاتناچیو است.

جاچینتو فاکتی اسطورۀ باشگاه اینتر و یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال

سبک کاتناچیو معطوف به بازی دفاعی مبتنی بر ضدحملات سریع و برق‌ آساست و با همین تاکتیک، اینتر دو سال پشت سر هم به بالاترین افتخار باشگاهی ممکن در سطح قارۀ سبز یعنی قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا رسید. بدین ترتیب، فاکتی در سال 1960 و هنگامی که 18 ساله بود به اینتر آمد و تا پایان دوران بازیگری‌اش در سال 1978، به مدت 18 سال در نراتزوری توپ می‌زد. او بعد از آرماندو پیکی، ماریو کورسو و ساندرو ماتزولا در آخرین فصل حضورش در اینتر، بین سال‌های 78-1977، کاپیتان این تیم شد. مدافع چپ اینتر در همان نخستین بازی‌هایش با نراتزوری به سرعت نامش را در فوتبال ایتالیا و اروپا بر سر زیان‌ها انداخت و توسط رسانه‌‌ها به خاطر تکل ها، فیزیک، سرعت و توانایی‌‌های هجومیش مورد ستایش قرار می‌گرفت. با 15 بازی در فصل اول، هررا آماده بود تا به جوان اول تیمش وظایف بیشتری بدهد. ایده هررا نتیجه داد و اینتر به سرعت تبدیل به "اینتر کبیر" شد و تمام حریفان داخلی‌ و خارجی‌ را از پیش رو بر می‌داشت. در قلب آن اینتر کبیر، فاکتی بود که مربی‌ درون زمین نام گرفته بود. در سال 1963 با درخشش او و البته بازیکنانی همچون ساندرو ماتزولا، اینتر پس از 9 سال قهرمانی سری آ را به دست آورد. اینتر و هررا که حال خیالشان از بابت قهرمانی در فوتبال ایتالیا راحت شده بود، هدفی والاتر را در پیش رویشان می‌دیدند.

جاچینتو فاکتی یکی از برترین مدافعین تاریخ فوتبال ایتالیا

هدفی که همشهری آن‌ها میلان با قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا بدست آورده بود. آن‌ها در فصل 64-1963 در رقابت‌های جام باشگاه‌های اروپا خوش درخشیدند و با صلابت هر چه تمام‌تر به فینال این بازی‌ها راه یافتند تا در آنجا مقابل رئال مادرید افسانه‌ای قرار گیرند. رئال دهه 60 فوق ستارگان بزرگی را در ترکیب خط حملۀ خود از جمله آلفردو دی استفانو، فرانتس پوشکاش و پاکو خنتو می‌دید و یکی از قدرت‌های بلامنازع فوتبال اروپا به شمار می‌رفت. هر چند در آن دیدار تاریخی که به اولین قهرمانی نراتزوری در اروپا انجامید، بسیاری از چشم‌ها معطوف به هنرنمایی ساندرو ماتزولا با آن دو گلش برابر لوس بلانکوس شده بود، اما به هیچ وجه نمی‌توان از نقش بالای فاکتی غافل شویم. فاکتی که به اعتقاد خیلی‌‌ها بهترین بازیکن زمین بود با حرکات خود آزادی زیادی به اینتر داد اما کار‌های دفاعی او بود که بیشتر در یاد‌ها مانده است. او بی‌ ترس، شجاع و پر ریسک بازی می‌‌کرد و بازیکنان روبرو خود را بدون خستگی‌ پرس می‌‌کرد. او مانند یک پیکان بود که به مدافعین مرکزی این آرامش خیال را می‌‌داد که خط‌ حمله آتشین رئال مادرید اجازه هنرنمایی نخواهند داشت. اینتر با حساب 3-1 پیروز آن دیدار شد تا به نخستین قهرمانی‌اش در مهم‌ترین تورنمنت باشگاهی اروپا برسد. درخشش و بازی‌های فاکتی یک‌ سال بعد هم ادامه داشت و آن‌ها در فصل 65-1964 هم موفق به فتح سری آ شدند و هم برای دومین بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافتند.

جاچینتو فاکتی و بازی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

آن‌ها این بار مقابل بنفیکا قرار گرفتند و با برد 1-0 مقابل این تیم پرتغالی به دومین قهرمانی خود در اروپا رسیدند. فاکتی در مجموع 18 فصل حضورش در اینتر به 9 جام ارزشمند در این تیم دست یافت که می‌توان به چهار قهرمانی در سری آ، دو قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا، یک قهرمانی در کوپا ایتالیا و دو قهرمانی در جام بین قاره‌ای اشاره کرد. آمار بازی‌های این مدافع چپ افسانه‌ای اینتر نیز در نوع خود جالب توجه است. او در 629 بازی رسمی با پیراهن اینتر حضور یافت که در این بین موفق به زدن 75 گل شد که برای یک مدافع آماری بسیار خوب از نظر گلزنی به حساب می‌آید. فاکتی همچنین در سری آ هم در 476 بازی، 59 گل به ثمر رسانده است. 59 گلی که او با نراتزوری در سری آ به ثمر رسانده نام او را در صدر گلزن‌ترین مدافعان تاریخ رقابت‌های باشگاهی لیگ ایتالیا قرار داده است. در عرصۀ ملی، جاچینتو فاکتی از سال 1963 تا 1977 به مدت 14 سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن می‌کرد که ماحصل حضور او در این مدت انجام 94 بازی ملی و زدن 3 گل بوده است. فاکتی اولین بازی خود برای ایتالیا را در 23 مارس 1963، در برد 1-0 خارج از خانه در دیدار مقدماتی یورو مقابل ترکیه انجام داد. فاکتی در 94 بازی ملی‌اش در 70 بازی، بازوبند کاپیتانی ایتالیا را بر بازو می‌بست و نقش غیر قابل انکاری در نخستین قهرمانی لاجوردی پوشان در جام ملت ها اروپای 1968 داشت.

جاچینتو فاکتی اسطورۀ فقید باشگاه اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیا

او در جام‌های جهانی فوتبال 1966، 1970 و 1974 برای کشورش بازی کرد و در دو دوره آخر این مسابقات کاپیتان ایتالیا بود. فاکتی همچنین کاپیتان آتزوری در یورو 1968 بود و با پیراهن شماره 10 به فینال این رقابت‌ها راه پیدا کرد. در رقابت‌های جام جهانی اوج درخشش فاکتی به نیمه نهایی جام 1970 مکزیک و تقابل با آلمان غربی بر می‌گردد. جایی‌ که ایتالیا قهرمان اروپا مقابل دیگر قدرت مسلم این قاره یعنی‌ آلمان غربی قرار گرت، فرانتس بکن باوئر، گرد مولر و سپ مایر در آن تیم وحشتناک مانشافت بودند و ایتالیا در بازی که خیلی‌‌ها آن را بهترین بازی تمام ادوار جام‌های جهانی‌ می‌‌دانند با نتیجه 4-3 آلمان غربی را شکست داد. بازی که 5 گل از 7 گل آن در وقت‌های اضافه به ثمر رسید. وقتی‌ به عقب نگاه کنید، عملکرد فاکتی نمونه‌ای از یک مدافع کامل بود. در بازی که بازیکنان در گرمای تابستان مکزیک 120 دقیقه دویدند، فاکتی مانند یک رهبر بازی کرد. او هیچگاه از دویدن دست بر نداشت و دائما با فرار‌هایش آلمان‌ها را اذیت کرد. وی دائما با مدافعان کناری خود صحبت می‌‌کرد و هیچگاه تسلیم نشد. فاکتی در آن بازی، بهترین عملکرد یک کاپیتان در تمام تاریخ جام جهانی‌ را انجام داد. حالا آنها، باید در فینال مقابل برزیل پله بازی می‌‌کردند. برعکس بازی نیمه نهایی اما بازی فینال کاملاً یک طرفه و به نفع سلسائو پیش رفت تا برزیل با برد 4-1 مقابل ایتالیا برای همیشه جام ژول ریمه را از آن خود نماید. برزیل در حالی مقتدرانه ایتالیا را از پیش رو برداشت که دو تن‌ از بهترین مدافعین کناری جهان را در تیم خود داشت و فاکتی برای کنترل آن همه ستاره بیش از اندازه خسته بود.

جاچینتو فاکتی کاپیتان پرآوازه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور چهارده ساله و بدون افتش در ایتالیا، او را تا به امروز جز بهترین‌های تاریخ قرار می‌‌دهد. استعداد و خواست او به اندازه صداقت و وقارش است. فاکتی از معدود مدافعانی است که در لیست سه نفره فینالیست توپ طلا قرار گرفته است و در سال 1965، پایین تر از اوزه بیو دوم شد. فاکتی که در تیم برتر جام جهانی‌ 1970 قرار گرفت، بعد‌ها به تالار مشاهیر ایتالیا راه یافت و در جمع بی‌ نظیر بهترین‌های آتزوری قرار گرفت. مدافعی که در کل دوران بازیگریش حتی یک بار هم اخراج نشد. در طول سال ها، فاکتى چندین سمت مدیریتى در اینتر داشت که شامل مدیر فنى، عضو هیات مدیره، سفیر جهانى و نایب رییس باشگاه مى‌شد. او در سال 2004 به ریاست باشگاه اینتر رسید تا اینکه سرانجام در چهارم سپتامبر 2006 و در حالی که او مدت‌ها از بیماری سرطان پانکراس رنج می‌برد در سن 64 سالگی دار فانی را وداع گفت. پس از مرگ ناگهانی او در سال 2006 باشگاه تصمیم گرفت تا به افتخار فاکتی، پیراهن شماره 3 او را بایگانی کند. جاچینتو فاکتی باوجود اینکه پست اصلیش مدافع بود ولی توانایی خاصی در گلزنی داشت به طوری که تعداد گل‌های او در فصل 66-1965 به عدد حیرت‌آور 12 گل در 40 بازی رسید. نام او در فهرست فیفا 100 به انتخاب پله قرار دارد و تعداد بازی‌های بالای او برای اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیا تا مدت‌ها برای او یک رکورد به حساب می‌آمد. در 22 سپتامبر 2008، میدانی در سزانو مادرنویِ متروپولیتن شهر میلان، به افتخار این اسطورۀ بزرگ به جاچینتو فاکتی تغییر نام داد.

جاچینتو فاکتی اسطورۀ فقید باشگاه اینتر و فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جاچینتو فاکتی

چهار قهرمانی سری آ در فصل‌های 63-1962، 65-1964، 66-1965 و 71-1970 به همراه تیم اینتر

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 78-1977 به همراه تیم اینتر

دو قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل‌های 64-1963 و 65-1964 به همراه تیم اینتر

دو قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال‌های 1964 و 1965 به همراه تیم اینتر

قهرمانی جام ملت ‌های اروپا در سال 1968 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

نایب قهرمانی جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در جمع بازیکنان FIFA 100 به انتخاب پله

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2004

دریافت جایزۀ ریاست فیفا در سال 2006

حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپا در سال 1968

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1970 مکزیک

نفر دوم برترین بازیکنان فوتبال جهان در سال 1965

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه اینتر در سال 2019

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا در سال 2015

دریافت نشان فرماندهی و شجاعت جمهوری ایتالیا در سال 1994

6. جیانی ریورا

جیانی ریورا بازیکن اسطوره‌ای باشگاه میلان و فوتبال ایتالیا

فوتبال ایتالیا را بیشتر به ساختار دفاعی مستحکم آن می‌شناسند و چه در این لیست و چه در هر فهرست دیگری که به معرفی بزرگان فوتبال این کشور پرداخته می‌شود، اکثر اسطوره‌های آتزوری معمولاً در سال‌های بازیگریشان در پست‌های عمدتاً دفاعی به میدان رفته‌اند. اما در میان آنها، همواره ستارگانی پدید آمده‌اند که بنا بر شیوۀ بازی خود، با سیستم دفاعی میانۀ خوبی نداشته‌اند. یکی از بزرگترین این ستاره‌ها، جیانی ریورا، شماره 10 طلایی دهه 60 بود که از بازی دفاعی نفرت داشت. در دورانی که گروه "بیتلزها" در اروپا غوغا به پا کرده بودند، شماره 10 دوست داشتنی میلان هم به این معروف بود که موهایش را هم شبیه به خواننده‌های آن گروه موسیقی، بیتلزی کرده بود. ریورا را در فوتبال ایتالیا "پسر طلایی" می‌نامیدند. او در دوران اوجش به یکی از برترین شماره 10های تاریخ فوتبال تبدیل شد. ریورا اندامی نسبتاً ظریف داشت و زیاد اهل دوندگی نبود. ولی آنچنان تکنیک خیره‌کننده‌ای داشت که همگان را مبهوت هنر خود می‌ساخت. ریورا را به دلیل هوش سرشاری که در بازی از خود نشان می‌داد، "آکادمیسین فوتبال" لقب داده بودند. خود ریورا در مصاحبه‌ای گفته است:

بازی فوتبال امروزه با قدرت بدنی زیاد همراه است. ولی من شخصا فوتبال تقریباً بدون برخورد فیزیکی را ترجیح می‌دهم. فوتبالی که زیبایی آن چشم را خیره کند.

جیانی ریورا هافبک هجومی پرافتخار باشگاه میلان و فوتبال ایتالیا

جیانی (جیووانی) ریورا متولد هجدهم آگوست 1943 در آلساندریایِ ایتالیاست و هم اکنون هفتاد و هشت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. فوتبال را در خیابان‌های ویران‌شده‌ی زادگاهش آلساندریا آموخت. به دلیل استعداد شگرفی که در این ورزش از خود نشان می‌داد، به سرعت توجه مسئولان تیم آلساندریا را جلب کرد. این تیم در آن زمان در سری آ، بازی می‌کرد. تنها یک سال بازی در آلساندریا کافی بود تا استعدادیاب‌های میلان به سرعت او را در 16 سالگی جذب تیم خود کنند تا بدین ترتیب آنها زمینه لازم را برای حضور یکی از بزرگترین اسطوره‌های تاریخ روسونری به وجود بیاورند. جیانی ریورا از سال 1960 تا پایان دوران بازیگری‌اش در مستطیل سبز یعنی سال 1979 به مدت 19 سال پیراهن میلان را در میادین مختلف بر تن داشت و با کسب 12 جام ارزشمند از پرافتخارترین فوتبالیست‌های روسونری به حساب می‌آید. میلان در سال 1960 و با مبلغ 90 میلیون لیر این استعداد شگرف فوتبال ایتالیا را جذب کرد؛ رقمی که در بازار نقل و انتقالات آن روز ایتالیا، آن هم برای نوجوانی 16 ساله یک رکورد تلقی می‌شد. ریورا در شروع بازی‌هایش در میلان در پست هافبک کنار به بازی گرفته می‌شد و اولین بازی‌اش برای روسونری را در 18 سپتامبر 1960 در برد خارج ار خانۀ 5-3 مقابل تیم سابقش، آلساندریا در رقابت‌های کوپا ایتالیا انجام داد. اولین بازی ریورا در لیگ هم به تاریخ 25 سپتامبر همان سال و پیروزی خانگی 3-0 مقابل کاتانیا صورت پذیرفت.

جیانی ریورا و بازی با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا

در اولین فصل حضورش در میلان، او در کنار چندین بازیکن افسانه‌ای میلان مانند چزاره مالدینی، جیووانی تراپاتونی، دینو سانی، فابیو کودیچینی و خوزه آلتافینی و سایرین بازی کرد و بلافاصله وارد ترکیب اصلی شد و شماره 10 را بر تن کرد. در واقع شمارۀ 10 میلان با رفتن شیافینو ستارۀ اوروگوئه‌ای میلان از این تیم به ریورا سپرده شد و او نیز به حق تا پایان دوران بازیگری‌اش در مستطیل سبز، امانت‌دار خوبی برای شمارۀ 10 میلان بود. ریورا به سرعت به بازیکن تعیین‌کنندۀ میلان تبدیل شد و مهر خود را بر پیشانی این تیم کوبید. نخستین موفقیت بزرگ میلان تحت رهبری بازیگردان جوان خود در سال 1962 با قهرمانی در رقابت‌های سری آ رقم خورد. قهرمانی میلان در 1962 که با درخشش جیانی ریورا همراه بود، باعث شد تا او در همان سال و در 18 سالگی به تیم ملی فوتبال ایتالیا دعوت شود و اولین بازی‌اش را برای آتزوری در 13 می 1962 برابر بلژیک انجام دهد که در آن دیدار ایتالیایی‌ها موفق به برد 3-1 مقابل بلژیک در رقابت‌های جام جهانی 1962 شیلی شدند. ریورا با وجود سن کمی که داشت، به زودی به دلیل توانایی‌اش در هماهنگ کردن حرکات تهاجمی میلان و همچنین رهبری خود در این تیم، به عنوان یک مهرۀ تمام عیار شناخته شد و در 12 از 19 فصل حضورش در میلان، به عنوان کاپیتان باشگاه خدمت کرد. در واقع او بازوبند کاپیتانی باشگاهش را در سن 23 سالگی به دست آورد.

جیانی ریورا و دریافت جایزۀ توپ طلا در سال 1969 با پیراهن میلان

در دهۀ 60 میلادی، در خط حملۀ میلان مهاجمانی چون خوزه آلتافینی برزیلی و جیمی گریوز انگلیسی به چشم می‌خوردند. برخلاف تیم اینتر که از سیستم تدافعی "کاتاناچیو" سود می‌برد، سیستم بازی میلان، تهاجمی و رو به جلو بود. همه تلاش می‌کردند توپ را به جیانی ریورا برسانند تا او سپس با دریبل‌های جادویی و پاس‌های دقیق خود به مهاجمان، خط دفاع تیم‌های مقابل را به هم بریزد. میلان یک سال بعد با همین سیستم به فینال جام باشگاه‌های اروپا رسید و در ورزشگاه تاریخی ویمبلی لندن، در برابر بنفیکایِ پرتغال قرار گرفت. در آن بازی ریورا چشمان همۀ کارشناسان و فوتبال دوستان جهان را خیره کرد. آلتافینی دو بار روی پاس‌های دقیق و مرگبار ریورا، دروازۀ بنفیکا را گشود و میلان آن بازی را 2-1 برد و قهرمان اروپا شد. در همان سال ریورا در رده ‌بندی بهترین بازیکنان اروپا به مقام دوم رسید. توپ طلای بهترین بازیکن آن سال اروپا به لئو یاشین دروازه‌بان افسانه‌ای شوروی رسید. اوج درخشش شمارۀ 10 میلان به سال 1969 بر می‌گردد؛ جایی که او با تیم محبوبش برای دومین بار به قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا رسید و در پایان همان سال نیز برندۀ توپ طلا گردید. جیانی ریورا در مدت 19 فصل حضورش در میلان موفق به فتح سه اسکودتو، دو جام باشگاه‌های اروپا، چهار کوپا ایتالیا، دو جام برندگان جام یوفا و یک جام در رقابت‌های بین قاره‌ای شده است.

جیانی ریورا پسر طلایی فوتبال ایتالیا و باشگاه میلان

در این 19 سال او در 658 بازی رسمی (501 بازی در سری آ) با پیراهن میلان به میدان رفت که در این بین ریورا موفق به زدن 164 گل (122 گل در سری آ) نیز برای روسونری شده است. آخرین بازی ریورا برای میلان به تساوی 1-1 تیمش برابر لاتزیو در سیزدهم می 1979 بر می‌گردد و پس از آن بود که این اسطورۀ باشگاه میلان و فوتبال ایتالیا اعلام بازنشستگی کرد. در عرصۀ ملی هم جیانی ریورا همچون تیم باشگاهی‌اش، فوتبالیستی پرافتخار به حساب می‌آید. او در بین سال‌های 1962 تا 1974 به مدت 12 سال پیراهن آتزوری را در میادین بین‌المللی بر تن کرد که ماحصل حضور او در این مدت، انجام 60 بازی و زدن 14 گل بوده است. همانطور که پیش‌تر گفته شد، شروع بازی‌های جیانی ریورا در 18 سالگی و بازی در جام جهانی 1962 شیلی بر می‌گردد. هر چند او در بیشتر بازی‌های ایتالیا در آن تورنمنت، بیشتر روی نیمکت ذخیره‌ها می‌نشست و تنها در یک بازی به میدان رفت. چهار سال بعد، ایتالیا در مسابقات جام جهانی سال 1966 لندن یکی از سیاه‌ترین لحظات تاریخ فوتبال خود را تجربه کرد و در گروه خود در برابر کره شمالی شکست خورد و حذف شد. ولی این تیم دو سال بعد در مسابقات جام ملت‌های اروپا از خود اعاده حیثیت کرد و به مقام قهرمانی اروپا رسید. ریورا در این پیروزی سهم بزرگی داشت، گرچه به دلیل آسیب‌دیدگی نتوانست در دیدار فینال حضور یابد.

جیانی ریورا اسطورۀ باشگاه میلان و فوتبال ایتالیا

در دهۀ 60 دو ستارۀ بزرگ فوتبال ایتالیا در دو تیم رقیب یعنی جیانی ریورا و ساندرو ماتزولا هر دو ادعای پیراهن شمارۀ 10 ایتالیا و حضور در ترکیب ثابت آتزوری را داشتند. این مساله باعث می‌شد که مربیان وقت ایتالیا همواره در بازی‌های ملی ناچار شوند از یکی از این دو بازیکن چشم‌پوشی کنند. ساندرو ماتزولا بازیگردان اینتر، نبوغ و مهارت‌های فردی جیانی ریورا را نداشت، ولی از آنجا که روش بازی او با سیستم تدافعی سازگاری بیشتری داشت، در بیشتر موارد نقش بازیگردان را برعهدۀ او می‌گذاشتند. این وضعیت درست همانند رقابت‌هایی بود که در آن سال‌ها در تیم ملی فوتبال آلمان بر سر پیراهن شماره‌ی 10 میان ولفگانگ اوورات و گونتر نتزر درگرفته بود. در آلمان نیز قرعۀ بخت به نام اوورات اصابت کرده بود و نتزر وضعیتی مشابه ریورا داشت. ریورا بازیکن خلاقی بود که اشتیاقی دائمی به فوتبال تهاجمی به سوی دروازۀ حریف داشت. او از سیستم تدافعی کاتاناچیو بیزار بود و رغبتی به شرکت در کار دفاعی از خود نشان نمی‌داد. فلسفه‌ی ریورا این بود که ایتالیا با بازیکنان بزرگ تکنیکی خود قادر است در میدان‌های بین‌المللی فوتبالی زیبا و تهاجمی نمایش دهد و موفق شود. ولی این فلسفه با سنت فوتبال ایتالیا سازگاری چندانی نداشت. در واقع جیانی ریورا قربانی تراژیک سیستم دفاعی شد. با این همه هرگاه به وجود او احتیاج بود و تیم ایتالیا از حریف عقب می‌افتاد، ریورا به میدان فرستاده می‌شد و در بیشتر موارد به یاری لاجوردی پوشان می‌آمد.

جیانی ریورا اسطورۀ ماندگار فوتبال ایتالیا

در جام جهانی 1970 هم چنین سیستم و چیدمانی از سوی والکارجی، سرمربی وقت ایتالیا رقم خورد و آتزوری با هدایت او در مرحلۀ نیمه نهایی و در دیداری ملقب به بازی قرن برابر آلمان غربی قرار گرفتند. ایتالیا در یک چهارم نهایی از جمله با درخشش ریورا با نتیجه 4-1 مکزیک میزبان آن مسابقات را درهم کوبیده بود و آلمان نیز با قدرت با نتیجه‌ 3-2 از سد انگلستان قهرمان جهان گذشته بود. در گرمای کشندۀ بعدازظهر مکزیک در ورزشگاه آزتک، حدود 120 هزار تماشاگر گردآمده بودند تا بازی قرن را نظاره کنند. ایتالیا در آن دیدار جذاب و تماشایی که به وقت‌های اضافی نیز کشیده شد، موفق به پیروزی 4-3 مقابل آلمان شد تا برای تصاحب همیشگی جام ژول ریمه مقابل ستارگان برزیل از جمله پله قرار گیرد. دیدار فینال اما کاملاً یکطرفه با نتیجۀ 4-1 به سود سلسائو به پایان رسید تا تنها حسرت جیانی ریورا عدم موفقیت او در فتح کاپ زرین جام جهانی باشد. جیانی ریورا پس از خداحافظی از فوتبال، وارد عالم سیاست شد. او در سیاست نیز مانند فوتبال موفق بود و در زمان نخست ‌وزیری رومانو پرودی از سال 1996 تا 2001 در مقام مشاور وزارت دفاع کار می‌کرد. ریورا سپس از سال 2005 عضو پارلمان اروپا شد. خود او در مقایسۀ میان فوتبال و سیاست با طنز گفته بود: "در هر دو عرصه می‌توان با کمی استعداد پیشرفت زیادی کرد". در مستطیل سبز، جیانی ریورا یکی از استعدادهای نادر و از نوابغ و پدیده‌های استثنایی بود. شاید به همین دلیل، هنگامی که خبرنگاری از او سراغ بازیکنانی چون جرج بست و خودش یعنی برندگان توپ طلای سال‌های 1968 و 1969 را در فوتبال امروز گرفت، پاسخ داد: