[لطفا تا آخر مطالعه بفرمایید]
سلام
حتما همه شما شنیدین که میگن حق ویزیت پزشکان زیاده و پزشکان پول زیادی از مردن میگیرن. جدیدا هم که تصمیم بر این شده که حقوق های علوم پزشکی رو یکم زیاد کنن خیلی ها معترض ان. من بعنوان یکی از اعضای کوچیک جامعه علوم پزشکی ایران میخوام بهتون اثبات کنم که این حرف درست نیست؛ البته که همکاران پولکی کم نداریم اما میخوام واقعیت این موضوع رو بهتون توضیح بدم. برای این کار بهتره که یه نگاه کلی به روند تحصیل دانشجویان علوم پزشکی و تفاوتش با سایر رشته ها بندازیم.
اولا باید بدونیم که رشته های علوم پزشکی شامل پزشکی، پرستاری، دندانپزشکی، داروسازی، هوشبری، علوم آزمایشگاهی، تکنولوژی اتاق عمل، مامایی، فیزیوتراپی، رادیولوژی و … هستند.
شرایط تحصیل در این رشته ها خاصه که به چند تای اونها اشاره میکنیم:
۱- سخت بودن قبولی در این رشته ها: همون طور که میدونین برای قبولی در هر کدوم از رشته های مذکور رقابت بالایی در کنکور سراسری هست که کار رو برای دانش آموزان سخت میکنه. بنابراین قبول شدن در این رشته ها کار هر کسی نیست(البته کنکور معیار کاملا مناسبی نیست ولی در ایران عادلانه ترین و بهترین راه موجود همینه).
۲- سخت بودن دروسی که دانشجویان میگذرونن: حتما شنیدین که چقدر دانشجویان این رشته ها از سخت بودن دروس علوم پایه یا فیزیوپاتی مینالن و مجبورن رفرنسای زیادی رو حفظ کنن و حتی دروس انگلیسی بخونن. لااقل توی رشته خودم (داروسازی) دروسی مثل فارماکولوژی و بیوشیمی دروسی هستن که هنوز هم اسمشون به تنم لرزه میندازه
اما قضیه به اینجا ختم نمیشه و دانشجو مثلا باید برای تموم شدن تحصیلش یا رفتن از علوم پایه به فیزیوپاتی آزمون های جامعی رو شرکت بکنه؛ در حالی دانشجو های لیسانس در سایر رشته ها چنین نگرانی هایی رو ندارن
به علاوه خیلی از این رشته ها مدت زمان طولانی تری برای تحصیل دارن و بجای ۴ سال ۶ یا ۷ سال هستن. همچنین در دوره لیسانس یا دکترای حرفه ای باید پایان نامه هم ارائه بدن و با در نظر گرفتن تحصیلات تکمیلی شخص در مجموع ۳ تا پایان نامه ارائه داده!!!
بعلاوه دانشجو باید دوره های کارآموزی و کارورزی بگذرونه که در کنار درسای دیگه و پایان نامه کارشو سخت میکنه
۳- طرح اجباری: ناعادلانه ترین اتفاق برای هر فارغ التحصیل علوم پزشکی همین طرح هستش. طرح یعنی که فرد بعد از اتمام تحصیلش باید مدتی رو(مثلا ۱۸ ماه) در مناطق محروم خدمت کنه. اولا که حقوق طرح بسیار ناچیزه بخصوص برای آقایون؛ فرض کنین یه آدم متاهل رو که باید اجاره خونه هم بده با این حقوق!
بعلاوه شاهد اتفاقات عجیب هم در طرح هستیم؛ مثلا یکی از دوستان هست که رشته اش اتاق عمله و طرحش رو داره در منطقه محرومی میگذرونه که تا کیلومتر ها اون طرف تر هیچ جراحی ای صورت نمیگیره!!
جدای از همه اینها استدلال مسئولین اینه که در ازای "تحصیل رایگان" اونها انتظار انجام طرح رو دارند؛ در حالی که فارغ التحصیلان سایر رشته ها هیچ گونه طرح اجباری ای ندارند
۴- ورود به بازار کار: حالا که همه مراحل قبل توسط یک دانشجوی علوم پزشکی طی شد اون باید انتخاب کنه که درسش رو ادامه میده یا وارد بازار کار میشه. این مسئله خیلی مهمه چرا که تحصیلات تکمیلی به منزله افزایش حقوق و جایگاه هستش.
برای درک این مسئله یک پرستار رو در نظر بگیرین که تازه لیسانسش را گرفته و طرحش را تمام کرده
حقوق این فرد از ۸ میلیون تومن بیشتر نمیشه و اگه دقت بکنین حقوق ۶ - ۷ میلیون تومن تقریبا همون حقوق مصوب وزارت کار و کارگره! یعنی این شخص بعد از شرکت توی کنکور و پاس کردن کلی درس سخت توی دانشگاه و واحد های کارآموزی های زیاد حقوقش با یه کارگر کارخونه تفاوت چندانی نداره!!!!! البته شاید بتونه با گرفتن دکترا سوپروایزر بشه و حقوق خودشو زیاد کنه ولی چه فایده…
.
.
.
علاوه بر موضوعات تحصیلی به نکات دیگه هم توجه داشته باشین:
۱- تعداد پزشک های متخصص و فوق تخصص بسیار کمه. خیلی هاشون برای ادامه تحصیل رفتن و دیگه برنگشتن.
۲- خیلی از پزشکا و پرستارا و بچه های اتاق عمل و دارو و آزمایشگاه همیشه توی خطر هستن و خیلی هاشون هم به طور مثال کرونا گرفتن و از دنیا رفتن!
۳- کار تو آزمایشگاه های تشخیص طبی تو بیشتر کشور های دنیا جزو مشاغل سخت و پر خطر محسوب میشه!! اما تو ایران بخاطرش هیچ پول اضافه تری بهشون نمیدن!
۴- هرچیزی که زیاد باشه ارزون تره؛ مثلا الان که هندونه داره میاد قیمتش کم میشه اما وقتی کم باشه قیمتش بالا میره! به همین خاطره که یه پزشک فوق تخصص ۱۰۰ هزار تومن ویزیت میگیره!!(البته شاید مثال خوبی نباشه ولی مطمئنم ملموسه)
۵- این دکتر های فوق تخصصی که ویزیت زیادی میگیرن اولا تعدادشون به نسبت کل پزشکا خیلی کمه و همشون که مطب ندارن خیلی هاشون تو بیمارستان های دولتی مشغول کار هستن و حقوق ناچیزی هم میگیرن دوما همشون پولکی نیستن خیلی ها هفته ای مثلا یک روز میرن تو حاشیه شهرا و مناطق محروم فقط به این خاطر که خودشونو مسئول میدونن سوما این افراد شیفت صبح رو تو بیمارستان و شیفت عصر رو تو مطب هستن خیلی هاشون خانواده شون رو کم میبینن یا دایما توی قرنطینه هستن.
۶- سلامتی یه گنجه برای حفظ این گنج باید پیش اوستا کار بری و یه اوستا کار گرون میگیره ولی چون بدن ما یه "گنجه" می ارزه. اینو منی میگم که هم از بچگی انواع مریضی ها رو داشتم و هم شغلم مربوط به درمانه.
۷- فرایند های "تشخیص" و "پایش" و "درمان" یه بیماری یه فرایند پیچیده و مشکله. پزشک ها همیشه براساس ریسک کار میکنن. چون پزشک یا داروساز نمیتونه ببینه توی بدن شما دقیقا چی میگذره! فقط میتونه از روی مشاهده حال بیمار و با کمک آزمایش و سونوگرافی و معاینه و … داروهایی رو تجویز کنه. به همین خاطره که میگیم همه این فرایند ها یه جور ریسکه. مثل این میمونه که شما ماشینت صدا میده. نمیدونی مشکل از چیه. وقتی هم که میبریش پیش مکانیک میگه که فکر کنم مشکل از رادیاتش باشه اما نظر قطعی نمیتونه بده. حتی رادیات رو هم تعمیر بکنه ممکنه بازم ماشینت صدا بده. درمان هم به همین صورته فقط با ریسک جون بیمار و به تجربه و علم پزشک بسته است.
با این تفاسیر و با توجه به اینکه پای جون افراد در میونه به نظر من کادر درمان حق دارن که حقوق و درامد بالاتری داشته باشن تا با دغدغه فکری کمتری برای مردم تلاش کنن:))
.
.
.
در نهایت میخوام بهتون بگم که شاید حق تا حدودی با مریض باشه ولی در نظر داشته باشین که افراد توی علوم پزشکی و وزارت بهداشت جونشونو فدا کردن و همشون مثل هم نیستن.
توی مملکت ما چون افرادی که بیرون از دایره علوم پزشکی هستن فکر میکنن که پزشک شدن پول زیادی داره همه رو در یه دسته قرار میدن در حالی که اشتباه میکنن!
یه باور دیگه هم هست اینکه هرکی پزشکه پرستیژش و شخصیتش خاصه و افراد جور دیگه ای بهش نگاه میکنن اما باور کنین وقتی میاین توی بطن کار میبینین که اصلا اینجوری نبوده!
بازم میگم پزشکان واقعا اونجوری که فکر میکنین پول درنمیارن و این باور غلط رو امیدوارم هرچه زودتر جامعه ما کنار بذاره.
در آخر با این عکس مطلب رو به پایان میرسونم :)
.
