Nasrin Mousaviخوشحالم که آرمان ماند. بازیکن و مهاجم مورد علاقه م نیست. اما به چند دلیل، در این برهوت مهاجم در لیگ ایران، قبولش دارم. یکی اینکه در خدمت تیم هستش و موقع بازی حواسش هست که در کنار تیم بازی می کنه و بازیکن تک رو نیست. دوم اینکه کوچکترین حاشیه ای نداشته، یا من یادم نیست. از پرسپولیس که اومد نگران بودم که درگیر کل کل با هواداری رقیب بشه و واسه اونا شکلک در آره و شاخ و شونه بکشه. اما سرش را انداخت پایین و کارش رو کرد. ادای "من از کودکی این رنگی بودم یا نبودم" رو در نیاورد. بازی کمتر کرد. اما موقع بازی با همه وجودش بازی کرد. گل های مهمی زد. شاید مهم تر از همه گل های طول فصل مهاجم های دیگر. وقتی روی نیکمت بود هیچی ازش نشنیدیم. واقعا نشنیدیم. در خدمت تیم بود. اما محجوب و مودب. بی ادا و اصول تمدید کرد. نه منت گذاشت نه به رخ کشید. فوتبال امروز لیگ ایران بازیکنانی نداره که به تکنیک یا هوششان تکیه کنیم و از لیگ لذت ببریم. اما اقلا آدم هایی داره که به تیم کمک می کنند. بیش از همه آنهایی که رنگ آبی همیشه بیرق شان بوده. خوشحالم که کسی مانند آرمان رمضانی را در تیم داریم. وجودش غنیمت است.