ساری قولوخانمهدی تدینی نوشته با وضع اقتصادی که در اون هستیم انتظار نداشتیم دیگه چیزی غیر از معیشت موضوع اعتراضات سراسری قرار بگیره! ولی برخلاف انتظارمون مردم برای آزادی و تحول اجتماعی تظاهرات کردند، که قاعدتا مطالبه جامعه‌ایه که خیلی غم نان نداره!
حاج آقا.. مگه آبان ۹۸ کسی تو سرآسیاب ملارد شعار می‌داد بنزین ارزان باید گردد؟ حتی همونی که فکر می‌کنی به خاطر معیشت اومده بیرون، مستقیم رفت سراغ پاسگاه و حوزه علمیه. برخلاف اروپا، ما تو ایران تظاهرات موضوعی نداریم. چون فقط یک موضوع وجود داره، و اون خود حکومته. در اعتراضات این دفعه، حرکت‌هایی در زاهدان دیدیم که حتی نیروی انتظامی اونجا، که به خونریزی عادت داره هم، ترسیده بود. فکر می‌کنی معترض زاهدانی برای اعتراض به حجاب اجباری اومد بیرون؟ اونجا جاییه که نیاز به گشت ارشاد هم نداره، چون خود خانواده حساب دختر بی‌حجاب رو میرسه. در ایران، موضوعات صرفا کِشنده اولیه موج هستند.
و اما در سطح فردی، دو مسئله عمیق و مرتبط، سوخت‌رسان بی‌باکی شده، که هردو فراتر از موضوعات متغیر هستند. یک، تثبیت شدن موقعیت بازندگی. دو، رستگاری با مرگ. در بلوچستان یا کردستان، هیچ‌وقت گاز اشک‌آور و ساچمه و این‌ها محلی از اعراب نداشته. از ابتدای ۵۷ با گلوله ژ۳ باشون برخورد شده، تا همین الان. اونی که خودش رو در برابر اون‌‌ها قرار میده، میدونه قراره چطور پاسخ بدن. شرایطی اون رو به این حد از ریسک‌پذیری رسونده که در اون جز بن‌بست چیزی ندیده. و به این نتیجه رسیده که همه‌چیز طوری تنظیم شده است که من همواره بازنده باشم. حالا در تهران یا هر جای دیگه‌ای هر اتفاقی بیفته که محرک موج باشه، چیزی که شخص خودش رو هل میده، اون حس بازندگیه، نه پیگیری اون اتفاق. با فربه شدن جمعیت آویزان به دولت، و همزمان آب رفتن منابع، هرروز به تعداد کسانی که به این حس می‌رسند افزوده میشه.
از طرفی، مجموعه شرایطی که خود مردم در شکل‌گیری اون دخیلند، و فقدان یک افق روشن برای از بین رفتن اون شرایط، واکنش بی‌قیدی به حیات رو تولید می‌کنه، که میتونه اشکال مختلفی بگیره. از خودسوزی دختران در استان‌های غربی گرفته تا بی‌اعتنایی بچه تهرانی در سر و سامان دادن به زندگیش. وقتی محیط به دردها و تبعیض‌ها و تعدی‌ها و کج‌رفتاری‌‌ها بی‌اعتناست، بلکه بسترساز همه این‌هاست، و بلکه حامی زورگوهاست، با رها کردن داوطلبانه حیات، بش پاسخ میدن. با این ترجمه صریح که «از مردگان این جامعه باشم بهتر است ازینکه از زندگانش باشم».
شما هی میخواید آینده رو پیش‌بینی کنید، ولی هنوز بیست سال گذشته رو هم درک نکردید.
@ericnotes
